Op wonderen mag je nooit rekenen, maar: ‘Wie niet in wonderen gelooft, is geen realist’. Die gevleugelde uitspraak van David Ben Goerion was deze week van toepassing. Zo was daar de verwelkoming door de Duitse luchtmacht van Israëlische gevechtsvliegtuigen die 75 jaar na de Tweede Wereldoorlog voor het eerst meededen aan een militaire oefening bij onze oosterburen. Maandagmiddag vloog de Israëlische generaal-majoor Amikam Norkin het Duitse luchtruim binnen, begeleid door de Duitse luitenant-generaal Ingo Gerhartz. Beide militairen waren zich bewust van dit historische moment: de luchtmacht van de Joodse staat werd door de Duitse met alle egards ontvangen. Wat zal er bij het aanschouwen door Sjoa-overlevenden heen zijn gegaan? Zullen zij ook kippenvel hebben gehad? En dan was er de fly-by van Duitse en Israëlische toestellen over concentratiekamp Dachau en het Olympisch Stadion in München: ‘Herinneringsvlucht voor de toekomst’ noemden ze het.
Ook de Verenigde Arabische Emiraten schreven geschiedenis toen die Golfstaat en Israël een verklaring uit de hoge hoed toverden waarin zij stelden diplomatieke banden aan te gaan. Daarop reageerde een hele trits andere Arabische landen die toezegden dat voorbeeld – voorzichtig – te willen volgen (lees het gesprek van de dag op pagina 10). Het was opvallend dat aan deze historische stap door Nederlandse media relatief weinig aandacht werd besteed. Heeft dat te maken met de afkeer die er, niet onlogisch, heerst van Trump en Netanyahu? Of heerst er zoveel sarcasme en aversie dat het historische belang van dit nieuws uit het oog werd verloren? Dat zou onterecht zijn. Want, een slag om de arm houdend, richting Israël lijkt zich toch echt een Arabische lente aan te kondigen. Enig optimisme is best op z’n plaats.
Tijdens een gesprek dat ik enkele jaren geleden met havik Naftali Bennett had, maakte hij over vrede tussen Israël en de Arabische wereld een opmerking die bleef hangen: “Als je steeds hetzelfde probeert, en je steeds nul op het rekest krijgt, is het misschien tijd de zaken anders aan te pakken.”
Mag ik stiekem even doordromen? Want voor de situatie van Joden hier in Nederland is Marokko het belangrijkste land in de rij die toenadering zoekt. Wat zou er gebeuren als ook dat land vrede met Israël sluit? En er via de satellietschotels hier niet meer een constante stroom van antisemitische, anti-Israëlische propaganda de huiskamers binnenkomt? Wie weet, neemt de animositeit hier dan ook wat af.
Abonneer op het NIW
