Het waren intensieve dagen, feitelijk te intensief, want ik zit nu hoestend, nog net niet proestend, en bijna gevloerd op mijn vlucht naar Nederland te wachten op het vliegveld van Belgrado. Gisteren heengevlogen en vandaag weer terug, niet uit Servië maar uit Montenegro. De RCE, Rabbinical Center of Europe, helpt lokale rabbijnen die ergens met een probleem zitten, maar het probleem niet zelfstandig kunnen oplossen. Wij komen dan te hulp met een expert. Ik mag een van die expertjes zijn en mijn dingetje is o.a. het natrekken van het Jood-zijn. Enfin, we hebben kunnen oplossen en omdat ik er toch was, heb ik ’s avonds een lezing gegeven. Vandaag viel het me op dat de Serviërs en Montenegrijnen of boos zijn of gewoon depressief. Geen idee waarom dat is, maar het valt wel op. Nooit een vriendelijke glimlach, een woord van welkom bij een balie, een stewardess die je een goede reis wenst. Wat was mijn programma de dagen voor Montenegro?
Maandag Leeuwarden/Sneek en dinsdag Urk. Tachtig jaar na de oorlog werden twee toraschilden die uit de sjoel van Sneek waren geroofd door Nederlandse NSB’ers en ook gewoon door Nederlandse niet-NSB’ers, teruggebracht naar daar waar ze horen te zijn. Nou ja, niet helemaal natuurlijk of nog iets duidelijker: helemaal niet! Want teruggebracht hadden ze moeten worden naar de sjoel van Sneek en bij ontstentenis van die synagoge naar de Joodse Snekers … die niet meer zijn. En toch was de Leeuwardense bijeenkomst in de Joodse School (die geen school meer is!) bijzonder. Het was een emotionele bijeenkomst die me deed denken aan de terugkeer van de stoffelijke resten van de 7 oktobergijzelaars.
Maar er voltrok zich ook iets heel kostbaars. Gelijk de toraschilden de torarollen beschermen en tegelijkertijd de Tora aanzien geven, zo ook wist de Joodse Gemeente Friesland zich tijdens de plechtige overdracht gesterkt en gesierd door vele niet-Joodse intense vrienden. Wat een rijkdom! En wat een warme uitstraling van veiligheid en geborgenheid!
En toen ik maandag nog nauwelijks van het Frieslandgevoel bekomen was, was het dinsdag geworden! Een grandioze avond op(!) Urk met meer dan tweehonderdvijftig menselijke schilden, de christelijke vrienden van Israël. Tweehonderdduizend euro hebben deze kostbare pleiters voor en verdedigers van het Heilige Land bijeengedineerd voor het Jaffo-project. En dat in een klimaat waarin de huidige NSB’ers niet ophouden zich zorgen te maken over het welzijn van al die Palestijnse kindertjes die onzichtbaar uitgehongerd zijn en die met Jodenhaat worden opgevoed. Overigens vind ik zestigduizend omgekomen Palestijnen aan de krappe kant. Ik ga ervan uit dat Israël regelmatig doel treft en dat van die zestigduizend minstens de helft terroristen zijn. Die dertigduizend mogen dubbel worden geteld, want toen zij waren uitgeschakeld waren ze niet alleen hun aardse leven kwijt, maar ook de illusie van het toekomstige bestaan met de zeventig maagden. Overigens had ik voor mezelf ook een fiks bedrag die avond op(!) Urk kunnen binnenhalen. Ik had het ‘kunnen’ krijgen, maar heb het toch maar niet willen accepteren omdat ik te honkvast ben. Meerdere keren heeft de Lubavitcher Rebbe mij duidelijk gemaakt dat pensioen en verhuizen voor mij niet is weggelegd. Daarom heb ik weer de nieuw te bouwen villa op(!) Urk niet aanvaard! Mocht u denken dat ik dit verzin, dan adviseer ik u om even Urk te bellen en te vragen naar Willem de Boer of naar een paar grote Urkse visbedrijven … ik ben daar meer dan welkom! Ik zou bijna dit Urkverhaal eindigen met: Met vriendelijke groet, Binyomin Jacobs, opperrabbijn (op!) Urk.
En dan vanavond: “Onlangs heeft het Internationaal Gerechtshof voor de derde keer in twee jaar op verzoek van de Algemene Vergadering van de VN een advies (advisory opinion) uitgebracht over de toestand in Israël. Wij kijken er niet meer van op dat Israël in dit advies opnieuw wordt veroordeeld en de wandaden van de Palestijnen/Hamas nagenoeg buiten beschouwing blijven. De adviezen van het Internationaal Gerechtshof zijn weliswaar “slechts” adviezen, maar ze wegen zwaar en er schuilt een groot gevaar in deze gang van zaken.
Er is een duidelijke trend waarneembaar: de adviezen worden steeds eenzijdiger en agressiever inde veroordeling van Israël enerzijds, en het veronachtzamen van de wandaden van de Palestijnen en islamitische terroristen anderzijds. En elk advies geeft de VN weer aanleiding om de Joodse staat opnieuw en nog feller te delegitimeren. Wij hebben hier te maken met een spiraal van politisering van het internationaal recht, die niet alleen het bestaan van de staat Israël bedreigt, maar ook de internationale rechtsorde zelf. Wij zien dit zowel in de wisselwerking tussen Algemene Vergadering en Internationaal Gerechtshof als bij het Internationaal Strafhof – beide hoven gevestigd in Den Haag. Het The Hague Initiative for International Cooperation (THINC) is in het leven geroepen om tegen deze trend te ageren – ten dienste van Israël en de internationale rechtstaat in het algemeen. Graag nodigen wij u uit voor een besloten bijeenkomst op 27 novemberan 19:30-22:00 uur in Amersfoort, waarin wij met u willen spreken over dit thema: Recht, diplomatie en projecten die ertoe doen. De themalezing zal worden verzorgd door professor Geert-Jan Knoops.”
Een rabbijn moet zich niet met de politiek bemoeien, maar omdat ik daarin niet zo goed ben (met dat bemoeien, bedoel ik) gaan Blouma en ik dadelijk naar deze besloten avond.
