Katastrophentag

Het is een vaste datum op de agenda van de antizionisten geworden: 15 mei is ‘Nakbadag’. Het Amerikaanse Congreslid Rashida Tlaib kreeg een zaaltje ter beschikking om die dag te herdenken van niemand minder dan senator Bernie Sanders, want er zijn altijd wel Joden te vinden die zich voor het karretje van antisemieten laten spannen. Die kwalificatie ‘antisemitisch’ komt niet van mij, maar nota bene van Tlaibs Democratische fractiegenoten in het Huis van Afgevaardigden.

In het Midden-Oosten is Nakbadag imiddels zo belangrijk dat de Palestijnse president Mahmoud Abbas deze week zijn door oorlog verscheurde proto-staatje ervoor verliet om in Jordanië te gaan herdenken wat er tachtig jaar geleden gebeurde. Althans, wat Israëlhaters van de gebeurtenissen in 1948 gemaakt hebben. Hun verhaal heeft bitter weinig met de historische werkelijkheid te maken, maar als je een leugen maar vaak genoeg herhaalt, wordt die vanzelf waarheid, wist Josef Goebbels al. 

Eén ding weten we wel. Als de Arabieren in 1947 het VN-verdelingsplan voor het Britse Mandaatgebied Palestina hadden aanvaard, was die nakba, die ‘ramp’ er nooit gekomen. Of als na de goedkeuring van dat plan door de wereldgemeenschap Arabische milities de Joden van de jisjoev niet hadden aangevallen. Of als de legers van alle Arabische buurstaten, nadat die milities verslagen waren, de piepjonge Joodse staat niet waren binnengevallen. 

De zee in

Zelden in de geschiedenis is een ramp zo te wijten geweest aan de slachtoffers ervan. De ongeveer 700 duizend Arabische vluchtelingen verlieten in 1948 hun huizen om ruwweg vier redenen: uit angst voor krijgshandelingen (in de oorlog die hun leiders waren begonnen), omdat zij gedwongen werden door Israëlische soldaten (ja, dat is gebeurd), omdat zij simpelweg niet in een Joodse staat wilden leven,  of omdat zij daartoe door hun eigen leiders waren opgeroepen (zoals Mahmoud Abbas toegeeft). Dat laatste conform de gedachte: over een paar weken kunnen jullie weer naar huis, want dan hebben wij de Joden de zee ingedreven.

Zelden in de geschiedenis is een ramp zo te wijten geweest aan de slachtoffers ervan

Dat laatste is van belang: de Joden hadden geen plek om naar te vluchten, behalve de zee in. Als de Arabieren de onafhankelijkheidsoorlog hadden gewonnen, zou er nu geen Jood meer in Palestina gewoond hebben. Niet één. Hoe we dat zo zeker weten? Alle Joden die woonden op plaatsen die in 1948 door Arabieren werden veroverd, zijn etnisch gezuiverd, honderd procent. Zoals in de Oude Stad van Jeruzalem of in het Etsionblok. 

Het getuigt van een bijzondere brutaliteit je als slachtoffer te presenteren van een oorlog die je zelf uit racistische motieven bent begonnen. Een vergelijking. Stelt u zich eens voor dat Duitsland op 8 mei, de dag dat de nazi’s in 1945 zich overgaven aan de geallieerden, een herdenkingsdag instellen voor hun landgenoten die in datzelfde jaar Polen en Tsjechië moesten ontvluchten: Katastrophentag. Het zou een onaanvaardbaar staaltje historisch revisionisme zijn, dat maatschappij breed als (neo)nazipropaganda veroordeeld zou worden. Toch is dat precies wat Nakbadag is.

Iets heel anders

Dat betekent niet dat de Arabische vluchtelingen in 1948 niet zielig waren. De meesten van hen waren even (on)schuldig als de Duitse vrouwen en kinderen die in 1945 voor het Rode Leger vluchtten. Maar om voor hen nu wereldwijd een herdenking te organiseren? In de Amerikaanse Senaat? Nee. Vooral niet omdat de circa één miljoen Joden in de islamitische wereld die huis en haard moesten verlaten in de jaren na de Israëlische onafhankelijkheid niet eens een naam hebben voor hun ramp. En anders dan de Palestijnen waren zij geen oorlog begonnen. Nog even over die naam, nakba: die werd in 1920 al gebruikt, maar dan voor de val van het Ottomaanse Rijk. Nu we het toch over ‘koloniale projecten’ hebben. 

Nee, waar de nakba-herdenkers eigenlijk om rouwen is helemaal niet de vlucht van die 700 duizend Arabieren. Zij treuren om iets heel anders: het verliezen van de oorlog van 1948, het voorkomen van een nieuwe genocide tegen het Joodse volk en het succes van de staat Israël. Wie eerlijk genoeg is dat te erkennen, herdenkt niet op Nakbadag, maar viert die. Liefst met een welgemeend: ‘mazal tov’!

Foto: Joods-Jemenitische vluchtelingen in 1949, © Zoltan Kluger GPO