Ontmoeting

De afgelopen maanden moest ik voor een reeks kleine medische ingrepen in de VU zijn. Nu moet u weten, ik ben een enorme piepgarnaal en heb al pijn als de arts maar naar me wijst. Ik werd de behandelkamer ingeroepen door een mooie vrouw in een doktersjas met lang donker haar en open blik.

Ik mocht haar meteen, dat kun je soms zo hebben. Ze stelde me gerust en behandelde me op een manier dat ik eenmaal weer buiten dacht: “Nou, Voet, dat viel toch reuze mee?” Ze sprak vloeiend en foutloos Nederlands, maar ik had een bepaald accent bij haar gehoord dat ik niet echt thuis kon brengen. Toen ik de tweede keer bij haar op de behandelstoel lag, besloot ik het gewoon te vragen. “Waar kom je vandaan?”

“Oorspronkelijk uit Enschede,” antwoordde ze. “Maar ben je daar geboren?” vroeg ik voorzichtig nog eens. Ze bleek uit Syrië te komen en was jaren geleden met haar ouders naar Nederland gevlucht. Ze kwam uit een christelijk gezin en haar vader had iets te luid geprotesteerd tegen het Assad-bewind. Ik wist van een grote Syrisch-orthodoxe gemeenschap in Enschede, omdat opperrabbijn Jacobs daar eens uit solidariteit had meegedaan aan een protest van deze Syriërs tegen de onderdrukking van christenen in Arabische landen. Ja, ze had gehoord dat hij daarbij was geweest, zei ze. Ze vertelde ook hoe ze als kind op school in Syrië over Israël was geïndoctrineerd en dat ze daar later een andere zienswijze op had gekregen.

In de loop van de behandelingen ontstond er een warme band tussen ons en kon ik me steeds makkelijker aan haar overgeven. Ik vertrouw haar volledig. Nu vraag ik, wanneer ik voor check-ups weer die kant op moet, speciaal naar haar. Ik ben echt gelukkig met deze ontmoeting, zeker na een eerdere negatieve ervaring met een van haar landgenoten.

Zo zie je maar: het gaat nooit om ‘de Syriërs’, het gaat altijd om ‘een Syriër’, nooit om ‘de vluchtelingen’ maar altijd om ‘een vluchteling’. En wat ben ik blij dat deze vakvrouw ooit de weg naar Nederland heeft gevonden.