Schaamteloos capitulatieproza

Van alle burgemeesters die de Israëlische vlag op hun stadhuis weigeren, schoffeert Ahmed Aboutaleb uit Rotterdam de Joodse gemeenschap en iedereen die snakt naar medeleven nog het meest. Zijn afwijzing gaat gepaard met een brief waarin de woorden ‘Israël’ en ‘Joods’ niet voorkomen. Wel leest Aboutaleb ons daarin de les over demonstratierecht. Dat vindt hij belangrijk, nu brullende Hamassupporters het afslachten van Joden hossend vieren in zijn straten. Ook houdt Aboutaleb een lofzang op diversiteit en saamhorigheid. Morsdode begrippen, want de burgemeester maakt ze afhankelijk van het verbannen van de Israëlische vlag en het verzwijgen van het land waarin Hamas huishoudt. ‘Diversiteit’ die alleen mogelijk is door censuur, komt neer op politieke terreur. Van de Rotte tot de zee, Palestina aan de Maas zal vrij zijn van taal die naar Joden en Israël verwijst. 

Gepacificeerd

Aboutaleb heeft de moeite genomen te formuleren zonder naar Joden en Israël te verwijzen. De beelden van Hamasmoordenaars die Israël binnendringen om Joodse burgers af te slachten omschrijft hij als ‘vreselijke beelden uit het Midden-Oosten.’ Waar precies tussen Ankara en Asmara, Khartoem en Teheran? Het geweld was dan wel ‘een explosie tussen Palestijnen en Israëli’s’: de enige keer dat hij een afkomst noemt, op zo’n manier dat het lijkt of burgers met elkaar op de vuist zijn gegaan op een onbekende locatie. Verder leeft de burgemeester mee met ‘de Rotterdammers’: een verwijzing naar bepaalde rouwende groepen, in dit specifieke conflict, is te veel gevraagd.  Vanwege de ‘explosie’ sprak Aboutaleb met ‘verschillende geloofsgemeenschappen’. Daar is de religieuze paraplu weer, altijd handig als het Hamasraketten regent en ‘jongeren’ uit ‘de wijken’ feest vieren. Dan wordt er ineens oecumenisch gepacificeerd, uit angst de botsende waarden binnen alle diversiteit te benoemen, op het punt waar die de beschaving de nek omdraaien. Bij mijn weten zijn er onder Israëlische en Nederlandse burgers, Joods of Palestijns, ook veel seculieren. Maar daar heeft Aboutalebs religieus correcte concilie niets aan. 

Van de Rotte tot de zee, Palestina aan de Maas zal vrij zijn van taal die naar Joden verwijst

Wat leverden de gesprekken op? “Een grote gemeenschappelijke wil om Rotterdam in al zijn diversiteit bij elkaar te houden,” schrijft de burgemeester, “en ons gezamenlijk in te zetten voor een sterke, veilige en vreedzame samenleving met ruimte voor alle zienswijzen.” Ook waren de aanwezigen het roerend erover eens dat demonstraties mogen ‘schuren’. Wat een quatsch, wat een kitsch. Er is geen ruimte voor alle zienswijzen als de Joodse kant van het verhaal niet uitgesproken mag worden. Er is geen vrede zolang het stadhuis een nationale vlag weigert. Hamasverheerlijking tijdens massamoord is geen ‘schurende’ boodschap, maar opruiende steun aan antisemitisch geweld. Dat is geen opinieongemak, maar moreel bederf dat Rotterdam kapot maakt. 

Protegés

Ik hoorde Aboutaleb dat niet veroordelen. Beschaafde steden in Europa overwegen deze hetze te verbieden. Aboutaleb echter fabuleert dat hij polarisatie voorkomt, door juist de anti-Joodse polarisatie ruimte te geven. Zijn brief is een schaamteloos vodje capitulatieproza. Niks ‘grote gemeenschappelijke wil’, maar een kwalijk besluit om te knielen. Hij honoreert de barbaarse steun aan Hamas door ervoor te zorgen dat de Jodenhaters niet met de Israëlische vlag geconfronteerd worden. Daarmee laat hij ze, met hun dreiging van geweld, bepalen wat er in Rotterdam gebeurt. Je bent daar pas ‘veilig’ als het stadhuis rekening houdt met hun eisen. Dan is dus niemand veilig, behalve de protegés van het gezag. Onbegrijpelijk dat een burgemeester de belangen van racistisch rapaille laat voorgaan.

Het kan ook anders. In 2017 was Aboutaleb op vakantie toen locoburgemeester Eerdmans de Israëlische vlag liet wapperen na de brute moord op vier Israëlische soldaten. Het stadhuis werd niet afgebrand. De vlag ging er weer af en er kwamen vlaggen van andere landen getroffen door andere catastrofes, goedgekeurd door Aboutaleb die kennelijk alleen moeite heeft met de tweekleur van de Joodse staat. Er zijn meer burgemeesters die nu net zo verwerpelijk handelen. Als ze nu geen steun durven geven met een vlag, kun je nagaan hoe ze hun (Joodse) bevolking in de steek zullen laten als het inktzwarte lot weer toeslaat.