Dadelijk gaan we weer terug naar ‘normaal’. Precies een week Israël achter de rug. Als ik terugblik, begint het me een beetje te duizelen voor de ogen. Wat een indrukken, wat een positiviteit, maar ook wat een problemen. Want, zo voel ik het momenteel. Wat begon met een ongelooflijke simcha eindige bijna met een groot verdriet, maar gelukkig had het slot toch nog een goede afloop. Beste lezer, u kunt het waarschijnlijk even helemaal niet meer volgen, ikzelf nog net wel!
Na maandag en dinsdag vorige week twee dagen Auschwitz met onderwijspersoneel uit geheel Europa, waarvan ik al gewag had gemaakt in mijn vorige dagboek, vlogen Blouma en ik woensdag naar Israël. Vakantie? Niet bepaald. En toch waren we echt bijna helemaal uit ons reguliere doen en laten. Ik ben niet zo’n vakantiemens, want van even helemaal een paar dagen niets doen raak ik chronisch overspannen en bekaf. Maar wat was een week Israël dan wel, als het geen vakantie was?
Om te voorkomen dat mij wordt verweten vakantie te vieren op kosten van derden, zal ik u mijn Israël-‘vakantie’ van dag- en nachtdeel tot dag- en nachtdeel opbiechten. Aangekomen woensdagavond omstreeks 19 uur, zaten we binnen een slordige drie kwartier al in een auto en werden afgevoerd naar het bijna onbeschrijfelijk goed georganiseerde galadiner van Shalva in aanwezigheid van buitenlandse gasten, diplomaten en als speciale gast de president van Israël. Het aantal aanwezigen oversteeg de achthonderd. Shalva is een grote, zeer professionele instelling, opgericht om medemensen met een verstandelijke en/of fysieke handicap het leven te veraangenamen. En dat doel wordt dagelijks zichtbaar ruimschoots bereikt. Zo’n gala geeft informatie over de doelstelling en de praktijk van alle (Shalva)dag, maar werkt ook buitengewoon inspirerend. Omstreeks één uur middernacht bereikten we ons hotel, moe, uitgeput en zeer dankbaar.
Donderdag redelijk vroeg weer in de kleren voor een heel bijzondere vip-rondleiding bij de westelijke muur. Ontspanning dus! Maar om zeven uur ’s avonds was het hoogtepunt al ruimschoots gepasseerd en bevonden we ons beiden bij de choepa van Samuel, een actief lid van de Joodse Gemeente Amersfoort, nu woonachtig in Israël. Een groot feest en ik mocht weer helemaal mezelf op de dansvloer uitleven, want in dansen deed ik echt niet onder voor de veel en veel jongere andere gasten.
En toen was het vrijdag en sjabbat. De jaarlijkse sjabbatviering met de vluchtelingen uit Marioepol, Oekraïne. Omdat Blouma en ik twee keer per jaar Oekraïne aandeden om de lokale Joodse gemeenschappen te steunen en Marioepol vaste prik was, is onze aanwezigheid bij de jaarlijkse reünie een vanzelfsprekendheid geworden. Vrijdagochtend een wandeling-met-uitleg door Jeruzalem en toen was het sjabbat met zang, geweldige maaltijden en de nodige toespraken. Het viel mij op hoe aandachtig er werd geluisterd. Mijn toespraak voor de sjabbatmiddag duurde minstens een uur: je kon een speld horen vallen! Maar ook de individuele contacten en gesprekken waren van belang.
Zondag was de belangrijkste dag: eerst een bezoek aan en kennismaking met het nieuwe appartement van Shalva voor vijf bewoners, allen meisjes met downsyndroom, en 24/7 begeleiding. Vanuit Nederland, via de Stichting LeSameach Hajeled, was de volledige inrichting bekostigd ter herinnering aan de bewoners van Het Apeldoornsche Bosch dat in 1943 Judenrein was gemaakt. De liefde waarmee deze bewoners worden omgeven is indrukwekkend, ook gewoon door mensen uit de buurt. Shalva heeft een aantal van dit soort woonunits recentelijk aangeschaft. Vanuit Jeruzalem naar Asjkelon waar Shalva een ambulante kliniek wil vestigen voor kinderen en hun ouders voor wie Jeruzalem te ver weg is. Er zal daar dagtherapie worden gegeven, maar vooral diagnostisering. De hele tijd trokken wij op met Koen en Ira Carlier van Christenen voor Israël. Ik moge dan de huwelijksmakelaar zijn, CvI, via Koen en Ira, verzorgen de financiën. Donderdag komt een delegatie van Shalva naar Nederland om te bespreken hoe Nederland Shalva kan steunen met dit nieuwe ‘filiaal’.
In Asjkelon bezochten we ook de twee weeshuizen die we al uitgebreid jarenlang hadden bezocht in Oekraïne, Zhutomer. Vanwege de toestand in Oekraïne zijn de twee weeshuizen naar Israël gevlucht. Ja, twee: de een voor jongens en de ander voor meisjes. Een aantal van de kinderen konden niet weg en in feite is rabbijn Wilhelm, de oprichter, directeur, vader en financier, nu aan het heen en weer vliegen tussen Zhutomer en Ashkelon. En los van het heen en weer vliegen betekent dit dus ook minstens twee keer extra financiële belasting.
De ontvangst die we kregen door de weeskinderen was ontroerend. Ze waren zo intens blij met de belangstelling die ze kregen. Thee en koffie, koekjes en dankbare gezichten. Blouma heeft de meisjes toegesproken en ik de jongens. Ira, onze vaste tolk van Engels naar Russisch en vice versa, zorgde ervoor dat de achttien jongeren alles konden begrijpen en ook hun vragen konden stellen.
Als ik terugdenk, zie ik dat de bewoners van Shalva met zorg en veel liefde zijn omringd. Hetzelfde geldt voor hun ouders. Ja, ze zijn allen gehandicapt, maar aan begrip ontbreekt het geheel niet. Maar deze weeskinderen: vader gewoonlijk onbekend. Moeder aan de drank en totaal niet in staat en bereid ouderlijke liefde te geven. En wie komt ze bezoeken? Bijna niemand, want ze zijn ‘normaal’. Terwijl ik dit met u deel, springen de tranen me in de ogen. Ik had er nog over nagedacht om het bezoek aan de weeshuizen uit te stellen tot volgend jaar of een volgende keer … Wat ben ik dankbaar aan deze weeskinderen aandacht te hebben gegeven. Eigenlijk als ik deze Israëldagen in mijn geest de revue laat passeren, waren we begonnen met het summum van blijdschap om te eindigen met pijnlijk verdriet …
Maar omdat het einde positief behoort te zijn, wilde het (niet bestaande) toeval dat we van Asjkelon naar Asjdot reden. De zoon van mijn opvolger in het Sinaï Centrum had zich verloofd. Wij wisten al dat er iets op handen was en de verloving kwam dan ook niet onverwacht. Maar wel of niet onverwacht, het was een mooie en positieve afsluiting van onze Israël dagen. Nu weer terug naar onze Nederlandse verplichtingen. Dadelijk mijn zoom-les, een ontmoeting over een verdriet in de huiselijke sfeer, toespraken en columns voorbereiden. Volgde week mijn chanoekatour.
