Songfestival: Israël gaat door de knieën

Laat de wereld achter en ik beloof je, nooit weer. Ik ben nog steeds doorweekt door de oktoberregen, oktoberregen.

U begrijpt: dit soort controversiële politieke teksten kunnen niet door de beugel bij de hoeders van de neutraliteit van het Eurovisie Songfestival (ESF). October rain, gezongen door Eden Golan, had de Israëlische inzending moeten worden voor het festival van 7 tot 11 mei in het Zweedse Malmö. Verboten kwam het keiharde oordeel van de European Broadcasting Union (EBU) in Genève. 

Niet dat de ESF-organisatoren vóór 7 oktober hadden kunnen vermoeden dat het liedje een politieke lading had. Maar ja, dat October in de titel nekte de Israëli’s. Dus deed KAN, de publieke omroep van de Joodse staat, water bij de wijn en kwam met een reservenummer op de proppen: Dance forever. Ook de tekst daarvan is alleen politiek als je dat erin wilt zien, maar opnieuw was de EBU onverbiddelijk. Dance forever gaat over het Supernova-festival, waar honderden jonge Israëlische muziekliefhebbers door Palestijnen werden afgeslacht, dus ook dat kon niet door de beugel. Al lijkt de tekst meer op George Michaels Careless whisper dan op een dylanesk protestlied. 

Slechte smaak

Daarmee leek het doek te vallen voor de Israëlische deelname in Malmö. KAN nam een principieel standpunt in en weigerde de tekst van de twee liedjes aan te passen. Good for them, zou je denken, en sowieso is dat hele liedjesfestival toch niet meer dan een ultracommerciële vertoning van slechte smaak. Maar alles is politiek, wist Thomas Mann al, en Israël wil begin mei aan de wereld laten zien hoe veerkrachtig het land is. Dat het bij beschaafde westerse gemeenschap hoort en blijft behoren, ondanks de pogingen van terroristen en hun handlangers in Europa de Joodse staat uit te sluiten.

Bashar Murads liedje Wild West was minstens zo politiek als October rain

Dus greep nota bene de Israëlische president Isaac ‘Bougie’ Herzog in. Volgens de president is deelname aan het ESF cruciaal: “Vooral nu degenen die ons haten ons proberen uit te sluiten en voor een boycot lobbyen op ieder podium, moet Israël zijn stem laten horen met het hoofd omhoog en de vlag in top.” Herzog droeg KAN op met de EBU te onderhandelen over de in zijn woorden ‘noodzakelijke aanpassingen’ van de tekst van October rain. Dat gebeurt nu. We weten in ieder geval dat de titel het niet zal overleven. Die wordt nu Hurricane, ‘orkaan’ en gaat over een persoonlijke crisis van een jonge vrouw (wat trouwens best de interpretatie van de oorspronkelijke tekst had kunnen zijn). 

Achterdeur

Ere wie ere toekomt: de EBU heeft tot nu toe dapper alle boycotoproepen tegen Israël weerstaan. En die waren niet mals. Honderden artiesten uit de Europese muziek tekenden petities tegen de deelname van een Israëlische deelnemer aan het Songfestival. Landen met rabiaat antizionistische regeringen als Ierland, België en Spanje, willen een officiële boycot en in IJsland en Finland gingen stemmen op zelf niet te gaan naar een festival waar de Joodse staat welkom is.

Waarschijnlijk hadden de organisatoren graag gezien dat Israël zich niet compromisbereid had getoond over de tekst van zijn inzending. Dat zou door de achterdeur een boycot hebben opgeleverd, zonder dat iemand de EBU van antisemitisme zou kunnen beschuldigen. Een kniesoor die erop let dat de afgelopen jaren veel politiekere liedjes ten gehore zijn gebracht op het ESF.

Toch dreigde alsnog een rel. In IJsland was de in Jeruzalem geboren Palestijn Bashar Murad huizenhoog favoriet om de afgevaardigde naar het ESF te worden. Zijn liedje Wild West was minstens zo politiek als October rain of Dance forever en Murad had al aangekondigd er een protestspektakel van te maken, dus de EBU had zijn deelname nooit kunnen goedkeuren. Maar de IJslanders willen gewoon meedoen in Malmö en dus kozen ze voor de blanke Hera Björk. Verwacht in Malmö dus wat boegeroep als Eden Golan op het podium verschijnt, en hier en daar een Palestijnse vlag, maar the show will go on. Met Israël.