Het was vorige week weer gezellig op en rond de voetbalvelden. FC Utrecht won in de halve finale van de TOTO KNVB Beker met 2-0 van Ajax en prompt zongen mannen van mijn leeftijd, van de leeftijd van mijn dochters en van mijn kleinkinderen, dus zeg maar mannen – ja, vooral mannen – tussen de 10 en 75, uit volle borst het altijd gezellige “En wie niet springt, die is een Jood”. De springers waren vol in beeld, verspreid over diverse tribunes, de sfeer zat er goed in. Intussen zat ik me thuis voor de televisie kapot te ergeren, mede omdat commentatoren en analisten, om wat voor reden dan ook, geen enkele aandacht besteedden aan de luid hoorbare spreekkoren. Ik vrees oprecht dat ze de spreekkoren echt niet horen of wellicht ‘anders’ horen. Ik denk dat ‘wij’ een antenne hebben om ze wel te horen.
De verkeerde pass van Blind zal me een zorg zijn, dacht ik na de analyses na afloop. Bij mijn weten las ik niet in één krant, hoorde ik niet in één nabeschouwing dat er weer eens uitbundig was gesprongen op het walgelijke liedje. Gelukkig zag ik later op de avond hoe Tim Krul voor Norwich City in de kwartfinale van de FA-cup in de penaltyserie tegen de Spurs twee strafschoppen stopte, zodat ik toch een beetje vrolijk naar bed ging.
En natuurlijk weet ik ook dat het ooit is begonnen in De Meer en later massaal werd overgenomen in de Johan Cruyff Arena toen de Arena nog niet naar Cruijff was vernoemd, dat Ajaxsupporters met Israëlische vlaggen luidkeels zongen en sprongen van “Wie niet springt, die is geen Jood”. Het klonk ook in Heerenveen weer, na de opluchting over eindelijk weer een overwinning.
Overtreffende trap
Ik heb me al vaker beklaagd over en geërgerd aan die zinloze, haat uitlokkende spreekkoren, over de vorm van tolerantie van de achtereenvolgende besturen van Ajax die de spreekkoren al ruim dertig jaar toestaan en aan die zogenaamde vrijheid van meningsuiting. Je mag alles zeggen, maar je hoeft niet alles te zeggen. Tegelijkertijd had ik de vage illusie dat het de afgelopen jaren allemaal iets minder was geworden, dat Ajaxhatende supporters van clubs als ADO en Feyenoord langzaam begonnen in te zien dat je een gezonde afkeer van Ajax mag hebben, maar dat wij Joden daar niets mee te maken hebben. Binnenkort is er weer een Feyenoord-Ajax met supporters van Ajax in de Kuip. Ik bid bijna dat die wedstrijd verloopt als in de jaren vijftig en zestig, met gezonde rivaliteit, zonder haat en walgelijke liederen of associaties met Joden. Van beide kanten overigens. Ik ga er overigens niet heen, ook al voelde ik me de laatste tijd weer een beetje veilig in stadions als de Kuip. Helaas is mijn optimisme dat het allemaal wat minder wordt, vorige week wreed verstoord.
In stadion Galgenwaard werd tijdens FC Utrecht-Ajax de overtreffende trap van “Wie niet springt” van stal gehaald. Ik dacht dat het zwaar antisemitische lied “Hamas, Hamas, alle Joden aan het gas” uit de stadions was verdwenen, het lied waarbij mijn broer precies 37 jaar geleden letterlijk moest kotsen bij zijn allerlaatste bezoek aan de Kuip. Niet dus, we mochten weer aan het gas tijdens FC Utrecht-Ajax, blijkt uit een onderzoek van het OM na de bekerwedstrijd. Maar het dieptepunt was nog niet bereikt.
Kunnen schreeuwers op de tribune nog afgedaan worden als notoire gekken die opgaan in een massa, de trainer van de oorspronkelijk zeer christelijke Amsterdamse amateurclub GeuzenMiddenmeer die een voetballer van elf jaar in Amsterdam voor ‘tering-Jood’ en ‘kanker-Jood’ uitscheldt, is een pure antisemiet. Een kind van elf gaat lekker trainen en wordt voortdurend zodanig uitgescholden door zijn trainer dat ploeggenootjes bij hun ouders gaan klagen, las ik in Het Parool. Het slachtoffertje zelf hield aanvankelijk zijn mond, zoals zoveel kinderen zwijgen omdat ze niet ‘anders’ willen zijn en lijken. Vervolgens onthulde NRC ook nog hoe onveilig spelers van de zaalvoetbalclub Maccabi zich de laatste jaren voelen. Ahmed Mendes Moreira van Excelsior werd eind vorig jaar door supporters uitgescholden voor kankerneger, kankerzwarte en kankerkatoenplukker.
We dachten dat een grens was bereikt. De KNVB en de overheid kondigden maatregelen aan. We zijn terug bij af, de noodzaak van echte maatregelen had niet beter gesymboliseerd kunnen worden door de onthullingen en gebeurtenissen in één week.
Abonneer op het NIW
