Afgelopen zondag en maandag werd het weer eens duidelijk: ik leef in een ander universum dan andere journalisten. Nadat ik Trumps persconferentie over het doden van Aboe Bakr al-Baghdadi ademloos had gevolgd, verwachtte ik een onmiddellijke aan passing van de sites van de nationale kranten. Met een kop in chocoladeletters in De Telegraaf – ‘Trump: al-Baghdadi stierf als een hond’ – en op de voorpagina’s van de andere grote kranten ‘Grootste terroristenleider uitgeschakeld’. Of iets soortgelijks. Niks van dat alles. De Telegraaf emmerde gewoon door over de familieterrorist uit Ruinerwold en opende op maandag met de autobezitter die de klos is. Ook de andere nationale kranten vonden het uit de weg ruimen van de leider van IS geen opening waard.
Exemplarisch voor de wreedheid van al-Baghdadi was de manier waarop de Jordaanse straaljagerpiloot Moaz al-Kasasbeh werd vermoord: neergeschoten, in een kooi gestopt en levend in brand gestoken. Trump herinnerde eraan. Ik was er opnieuw door geschokt, collega-verslaggevers kennelijk niet. De wreedheid van IS blijkt ook uit het kruisigen als moordmethode.
In een van christendom doordrenkt land als Nederland zou je verwachten dat alleen al het einde van die kruisigingen tot grote opluchting zou leiden. Maar nee. Ik voelde plaatsvervangende genoegdoening (plaatsvervangend, omdat mijn familie en vrienden niet door IS zijn vermoord) over de Amerikaanse vergeldingsactie (voor de duidelijkheid: vergelding is geen wraak, maar toedeling van gerechtigheid). Voor de Nederlandse media was de vraag of de wereld nu veiliger wordt belangrijk.
Vanwaar dat verschil? Ik kan slechts dit bedenken. Eén: de Trump-haat. Twee: het idee dat de Tien Geboden voorschrijven ‘dood niet!’ (juist is: ‘moord niet!’), met als gevolg emphatie voor de ‘thug’ (de boef Trump) en het stuk ongeluk al-Baghdadi. Drie: het Stockholmsyndroom – uit angst gedood te worden begrip opvatten voor de gijzelnemer (en al-Baghdadi hield de wereld gegijzeld). Vier: het onvermogen om evenveel sympathie op te brengen voor christelijke, jezidische, lhbt’ers en ‘ongelovige’ slachtoffers van gewelddadige moslims (zoals in Sri Lanka) als voor de islamitische slachtoffers van gewelddadig extreemrechts (zoals in Christchurch).
Mij verbijstert het verschil in journalistieke beoordeling. Verbazen doet het me niet meer, al sta ik er wel elke keer weer van te kijken.
Abonneer op het NIW
