Een gezin dat vanwege zijn Joodse identiteit wordt afgeperst. De gevel van het CIDI die wordt ondergekalkt. De woning van een bestuurslid van CIDI dat dezelfde middag wordt beplakt met stickers van de Palestijnse vlag. Een ‘boomexpert’ die op het laatste moment een monumentale kastanjeboom weigert te behandelen bij de LJG in Den Haag ‘vanwege Gaza’. Alsof die gemeenschap daar iets aan kan doen, laat staan de boom.
Een medewerker van een instelling die wordt overruled door activistische collega’s die hun boekje ver te buiten gaan, en zich gedwongen voelt ontslag te nemen. Een Nederlander die zich op zijn werk door de vijandelijkheid van collega’s gedwongen voelt te liegen en liever zegt dat zijn moeder uit een Arabisch land komt, hoewel ze in werkelijkheid Israëlisch is. Toeristen die in Amsterdam bediening wordt geweigerd, alleen omdat ze uit Israël komen.
Joodse bewoners die worden omringd met Palestijnse vlaggen die buren ophangen en ze geen blik meer waardig gunnen. Buren die voorheen goed met elkaar omgingen, maar nu lijnrecht tegenover elkaar staan omdat de ene Israëlisch is en de andere denkt dat hij en zijn hele gezin daarom vogelvrij zijn.
Hoe vinden we zelf dat het gaat, Nederland?
Rabbijnen die in Eindhoven worden uitgescholden en bespuugd als ze een wandelingetje naar de synagoge maken. Bedreigingen door ‘activisten’ tegen kinderen van personen die zich uit durven te spreken tegen de massahysterie. Familie van NIW-medewerkers die wordt aangesproken en beoordeeld op het feit dat een familielid voor ons blad werkt. Familieleden die afstand nemen van hun dierbare vanwege hun Israëlstandpunt.
Joden die op hun werk angstvallig hun identiteit verborgen houden. Kinderen die gepest en geïsoleerd worden op hun niet-Joodse school. Niet alleen door hun medeleerlingen, maar zelfs door de leraren. En waarvan de leiding het maar laat lopen. Ouders die zich gedwongen voelen hun kind van een openbare school te halen en de veiligheid van het JBO op te zoeken. Oudere generaties die zich afvragen hoe de toekomst van hun kinderen en kleinkinderen eruitziet.
Zomaar een greep uit het enorme aantal meldingen en ervaringen in de directe privé- en werksfeer die ons de afgelopen tijd ter ore kwamen. Het topje van de ijsberg. Hoe vinden we zelf dat het gaat, Nederland?
3 reacties
Kastelenstraat: in mijn appartementenblok op twee adressen Palestijnenvlaggen voor de ramen. Denk maar niet dat die lui naar de VVE-vergaderingen komen, of anderszins een zinnige bijdrage aan de woonomgeving leveren. Het is pure, stille agressie, bedoeld om de eigen buren/mede-eigenaren te beledigen en te intimideren. Doodeng.
Politici die onze vijanden zijn doen niets, maar ook die die vrienden leken te zijn doen niets. Iedereen in de politiek vindt het wel goed zo, want het publiek is alhamdulillah niet bezig met de onmacht van de politiek om de groeiende problemen van Nederland op te lossen. Begon het in de jaren 1920-1930 ook niet zo ? Werd een land van cultuur in problemen niet een land van barbarisme zonder dat iemand dat tegenhield ? We leven nu in een Weimar Monarchie met een zeepbeleconomie, waarin er meer gewapende moslims rondlopen dan politieagenten, als die al geneigd zouden zijn om ons te beschermen. Van hier gaat alles één kant uit en er is niemand om het te stoppen. Pak dus de koffers wie dat kan.
Ik ben me sinds 7/10/23 steeds meer gaan verbazen over de stand van zaken omtrent onderwerp Israël/Gaza. Het scanderen in de straten van NL is onwerkelijk, openlijke terreur verheerlijking wat allemaal maar toegelaten wordt, het toekomstig ‘intellectueel’ der Nederlanden zwaaiend met vlaggen die staan voor de vernietiging van een staat, zich schuldig makend aan vernielingen, bedreigingen, noem maar op… De politiek (!) die participeren in rode shirtjes optochten, maar dan weer geen geel lintje opspelden op dat rode shirt (want dat zou iig een soort van statement zijn)
Ook ik heb gemerkt hoe ‘gevoelig’ het allemaal ligt; mensen durven niet eens meer het ‘onderwerp’ aan te halen, en als jij dan diegene bent die er over begint, wordt je eerst met argusogen aangekeken duidelijk afwachtend hoe jij ‘er in staat’ en dan vooral door diegene die er een zelfde mening op nahouden, en als dat dan bevestigd is klinkt er een soort zucht van verlichting…
Ik zeg gewoon wat ik denk, en ik ‘sta er niet in’ want ik ben hier…
Het enige waar ik een heel duidelijke mening over heb dat is over wat er hier in de straten gebeurt, wat ik kwalificeer als vreselijk naïef, en zo niet naïef, dan hang je gewoon echt terreur aan, punt.
Gezegd moet worden dat waar ik woon, al die tijd geen enkele palivlag heb zien zwaaien, noch enige vorm van protest heb gezien, het lijkt allemaal ver van hier af te spelen, maar het is toch allemaal veel dichterbij dan mij lief is.
En nee, ook ik ben niet blind voor wat er in Gaza gebeurt, niet blind voor wat er op de westbank gebeurt, maar het is staande langs de zijlijn mijn inziens onmogelijk om daar een ‘oordeel’ over te vellen anders dan dat menselijk leed altijd te betreuren is, maar dat is geen zwart/wit situatie, hier in de straten is dat wel, vind ik…