Een paar weken geleden sprak ik op een panelavond van Crescas over, en met, Joodse vrouwen in de media. Van tevoren voelde ik me zenuwachtig, want hoewel de avond al ver voor 7 oktober was gepland, wist ik dat het onvermijdelijk ook over Dat Land zou gaan. Eerder had ik mij voorgenomen er niet meer over te praten met mensen die ik niet heel goed ken, om redenen die ik in vorige columns heb beschreven. Al vanaf eind december kijk ik niet langer op Instagram, waar ik regelmatig de vraag van vage niet-Joodse kennissen krijg wat ik er nou allemaal van vind en waarom ik ‘mij niet uitspreek’. Bovendien heeft het algoritme van Instagram mij in de smiezen: zelfs als ik het niet opzoek, krijg ik via diezelfde vage kennissen de gruwelijkste beelden voorgeschoteld.
De lange stroom halve waarheden, revisionisme en onbeleefde aannames in privéberichten begon me somber te maken. In de onlinewereld lijkt iedereen geobsedeerd door Het Conflict en beide kanten zwemmen dieper een propagandafuik in. Want aan de andere kant bevindt zich de eindeloze stroom berichten over de gijzelaars, van kennissen in Israël die uitsluitend de lege stoelen met foto’s delen of afbeeldingen van hun peuters met wapperende blauw-witte vlaggetjes. De extremen aan beide kanten hebben het Amerikaanse credo ‘You’re either with us or against us’, gemunt door president Bush na ‘9/11’, volledig te hebben geïnternaliseerd.
Troostrijk
Toen de panelavond begon, deed mijn jewdar zijn werk en kon ik opgelucht ademhalen: de zaal zat vol met uitsluitend Joden, en op het podium zaten we met vijf Joodse vrouwen. Er vonden scherpe discussies plaats, er werden kritische vragen gesteld. Iedereen worstelde op haar eigen manier met de manier waarop we – voor zover er sprake is van een ‘we’ – willen en moeten omgaan met de situatie. Na afloop sprak ik bezoekers die veel hadden herkend in wat ik zei en zich gesteund voelden. Juist de twijfel en het wikken en wegen hadden ze als troostrijk ervaren.
Er wordt vaak over Joden gesproken alsof het één opgedroogde Dode Zeerol betreft met één in kleitablet gebeitelde mening, maar niets is minder waar: al die verschillende meningen passen prima in één ruimte, en alle dubbele gevoelens en soms pijnlijke conclusies passen prima naast elkaar in mijn hoofd.
Er wordt vaak over Joden gesproken alsof het één opgedroogde Dode Zeerol betreft met één in kleitablet gebeitelde mening
Deze rommelige en juist daardoor waarachtige werkelijkheid is niet terug te vinden op de sociale media, als gevolg van twee zaken. Ten eerste de onwil van de technologiereuzen, die geld verdienen aan onze onverdeelde aandacht, woede en dat lekkere gevoel de waarheid in pacht te hebben. Ten tweede spreken twijfelaars zich online amper uit over gepolariseerde onderwerpen, Ikzelf incluis.
In onze echte gesprekken zeggen mijn vrienden en ik dat we geen watermeloensticker meer kunnen zien, terwijl we allemaal ook pro-Palestijns zijn. Dat we moeten denken aan een column van Arnon Grunberg waarin hij schrijft dat de tijdelijke activisten hun activisme als accessoire dragen.
Vluchtelingen
Dat we onszelf niet zionistisch achten, maar ons toch zorgen maken zodra de basis van het bestaansrecht van Israël in twijfel wordt getrokken door revisionisme dat uit een zeer ongure propagandakoker komt. Dat we het onophoudelijk bombarderen van een stukje land waar minstens 40 procent van de bevolking onder de achttien jaar is onmenselijk vinden, terwijl we tegelijkertijd precies weten wie blijven beweren dat Hamas vrijheidsstrijders zijn en wie de verkrachtingen en martelingen op 7 oktober in twijfel trekken, ondanks het overweldigende bewijs.
Dat we ons afvragen waarom niet vaker wordt benadrukt dat de Joden die zich na de Holocaust in Israël vestigden, vluchtelingen waren die niets meer hadden. Dat zij asielzoekers waren in een land waar van oorsprong altijd al Joden woonden. Dat dit losstaat van de groeiende invloed van rechts-religieuze groeperingen met alle gevolgen van dien.
We bespreken dat we iets willen doen, twijfelen over de te grimmige demonstraties, maar we vinden ook dat urgentie belangrijker is dan mitsen en maren. We willen de walgelijke predicaten ‘zelfhatende Jood’ en ‘zionisten-hoer’ niet meer horen. We zijn het erover eens dat als Israël de enige democratie in het Midden-Oosten wil zijn, het zich aan het internationaal recht moet onderwerpen.
We … ik wil voorkomen dat er nog een kind onder het puin eindigt. Dat maakt mij niet against us, maar with us, namelijk met ons: mensen.
5 reacties
**Er wordt over Joden gesproken als één opgedroogde Dode Zeerol met één gebeitelde mening**. Het probleem met sprekers is dat ze meestal niet weten waarover. Joden zijn géén opgedroogde zeerol, meer een inktvis met veel tentakels, allemaal zwaaiend in een andere richting, maar samengebonden in één (keurs)lijf. Want nee, het is niet makkelijk om Joods te zijn, nooit geweest, al ‘beheersen’ zij de politiek, banken, media etc. waar ze overigens een enorme puinhoop voor zichzelf van maken. **In echte gesprekken met vrienden zeggen we géén watermeloensticker meer kunnen zien, terwijl we ALLEMAAL ook PRO-PALESTIJNS zijn*. Nee zijn we niet en spreek in het vervolg alléén voor uzelf a.u.b. U & uw vrienden hebben vooral een lesje Joodse, Israelische, Arabische & “palestijnse” geschiedenis nodig. Die watermeloen stikker mogen ze blijven plakken want dat is het énige tastbare wat ze hebben. De rest van hun narratief bestaat uit een leeggeperste citroen.
*We willen de predicaten zelfhatende Jood & en zionisten-hoer niet meer horen* Dat is jammer maar democratische vrijheid van mening is er voor iedereen & dus niet zeuren. IK kan de predicaten van “pro palestijnse” joodse malloten niet meer horen. *ALS Israël de énige democratie in het Midden-Oosten wil zijn het zich aan het internationaal recht moet onderwerpen* Beste Esther uit R’dam. U stampt rond als een olifant in de porcelijnkast. Israel is de énige democratie in het MO & zeker niet perfect maar ze houd ich aan het Internationaal recht & verdragen. Ze weet dat ze als Jood 24/7 onder de microscoop van de Internationale Goegemeente vol humanisten & Juristen met een Jodenprobleem & Israel neurose ligt. Wie totaal in de fout gaan zijn zij die haar voor politieke & anti semitische redenen veroordelen, ‘zonder bewijs, zij die het verschil niet meer (willen) kennen tussen feiten & propaganda.
Een Patstelling: We zijn het erover eens dat als Israël de enige democratie in het Midden-Oosten wil zijn, het zich aan het internationaal recht moet onderwerpen.” Mozes is het daar niet mee eens. [Deuteronomium 7] De VN lacht in haar vuistje met deze stellingname: Hoe vaak heeft de VN al in het verleden in New York Israel steeds ten onrechte veroordeeld voor vermeende misdaden? Ik ben de tel kwijtgeraakt. Onderwerpen aan VN…Nooit doen dus!!! Jozua, Mozes” opvolger sprak duidelijke taal: Jozua 24:15-16…Maar ik en mijn huis, wij zullen de Here dienen! Toen antwoordde het volk en zeide: Het zij verre van ons, de Here te verlaten en andere [VN] goden te dienen …
**We … ik wil voorkomen dat er nog één kind onder het puin eindigt. Dat maakt mij niet against us, maar with us, namelijk met ons: mensen.**
Jammer dan dat de geschiedenis heeft bewezen/bewijst dat de meeste mensen geen mensen zijn, maar domme individuwen die ‘ondanks het menselijke verstand dat ze hebben meegekregen, niets hebben geleerd. Uw woorden & wensen zijn prachten u daden doen er niet toe, omdat uw inzichten & conclusies fout zijn. ….dat maakt u menselijk.
Ik ben het op enkele punten eens, zo ben ik inderdaad pro-Palestijns, ik ben namelijk van mening dat een terroristen groep verwijderen uit een gebied waar 40% (kinderen) nog recht heeft op een toekomst zonder dat hun toekomstige kinderen soldatentraining krijgen vanaf hun achtste. Zonder context, zou ‘het bombarderen van een stuk land waar 40% onder de achttien is’ inderdaad onmenselijk zijn, maar ik zou persoonlijk liever tien jaar in een tent wonen, dan dat ik zou moeten zien hoe mijn toekomstige kinderen moordenaars worden. Daarnaast is ‘een kind dat onder het puin eindigt’ meestal hun eigen schuld, want veel ouders kiezen ervoor de waarschuwen van de IDF te negeren of netjes terug te gaan naar huis als de terroristen hier om vragen. Drie keer raden wat de enige optie is om minder kinderen te laten sterven: Deze oorlog afmaken en de terroristen weghalen tussen al die kinderen. Zij verdienen een toekomst zonder haat.