Zenuwen

Het is vrijdag wanneer jullie dit lezen. Als het goed is dan hè, want het komt bij een enkeling nog weleens voor dat het NIW’tje pas op zaterdag, op sjabbat dus, bezorgd wordt. Dan ben je mooi in de aap gelogeerd. Je mag niet scheuren op sjabbat, de schepping rust en moet even een dagje blijven zoals-ie is. Kun je alleen maar verlangend door de folie staren. Naar de voorkant, maar gelukkig ook naar de achterkant. Er is vast wel een niet-Joodse buur die je kan helpen, maar die kun je het dan weer niet vragen, daar trapt de Eeuwige niet in.

Dan kun je hooguit veelbetekenend met grote ogen naar de buurman staren, vervolgens naar het NIW’tje, dan weer naar de buurman. Intussen heeft die natuurlijk allang geërgerd zijn deur weer dichtgesmeten, terwijl hij zich afvraagt wat er in vredesnaam mis is met je en waarom je aanklopte en niet aanbelde, zoals normale mensen doen. En nu heeft-ie ook nog een stuk van NEC-NAC gemist.

Hup, de bima op
Zucht. Niets blijft ons bespaard. Het is vrijdag als jullie dit lezen en vrijdag terwijl ik dit schrijf. Dat betekent dat ik druk bezig ben met koosjere broodjes smeren, mijn oudste is druk met het bakken van een koosjere plaatkoek (zou hij gisteren doen, maar toen kwam hij net terug uit Canada en moest dus echt even zijn jetlag wegslapen) en mijn vrouw maakt ingewikkelde koosjere dingetjes waarvan ik de naam niet meer weet, want ik ben maar een eenvoudige verkoper.

Onze Roos, onze Růženka, mag vanavond in sjoel de kaarsen aansteken en dan morgenochtend hup, de bima op om daar van alles te zeggen, zingen en zulks meer. Ze zal ook vertellen over haar inzamelingsactie voor Kika en wat tikoen olam inhoudt. Dat is bij ons in sjoel gebruikelijk, iets moois doen voor een ander wanneer je bar of bat mitswa wordt. Prachtig toch? Dan is onze een-na-jongste puppy bat mitswa en heb ik nog maar één klein kind over. Ik zei het al: niets blijft mij bespaard.

Wel grappig dat haar ouders al weken zenuwachtig zijn, terwijl het Rozenpopje nergens last van heeft. Met haar extreme dyslexie. Ze kent gewoon bijna alles uit haar hoofd en heeft er een pampiertje bij als spiekbrie#e. Nou ja, SPIEKBRIEF. Het epistel omvat een pagina of zes met alle teksten in een voor dyslecten handig lettertype en gelardeerd met diverse kleurtjes, zodat ze de woorden ook daaraan herkent: elk kleurtje staat voor een melodie.

Gaat ze gewoon even doen vanavond. En dan morgenochtend het echte werk.

Paling
Intussen sta ik, terwijl u dit leest, live cooking zeg maar, een duizendtal broodjes te smeren. Ik word er balorig van, smeer, smeer, smeer. Zal ik er stiekem paling op doen? Neen, zo slecht ben ik nou ook weer niet. Bovendien zou ik dan zelf ook moeten opletten wat ik naar binnen prop en dat is niet mijn stijl, zeg maar.

Ik denk terug aan de afgelopen jaren, aan Roosje, hoe snel ze groot geworden is. Na de vakantie naar de middelbare school, Academie 1014. Als zand glipt de kindertijd door je hand. Mooi dat ze nog steeds van knuffelen houdt, van paardrijden. Wat was ze geschrokken toen mijn baard eraf ging vorige week. Zoals gebruikelijk als haar iets niet zint, timmerde ze liefdevol op mijn rug terwijl ze riep dat die baard terug moest en dat ik het nooooit meer mocht doen. Gelukkig zijn huizen onbetaalbaar en kamers onvindbaar, Roos zal nog tot in lengte van dagen bij ons blijven wonen. Tenzij ze een rijke dokter of advocaat tegen het lijf loopt, of er een wordt natuurlijk.

Spannend hoor. Morgen.

Heeft u dit artikel met plezier gelezen? Met een abonnement op het NIW krijgt u toegang tot columns, opinies, analyses, nieuws – en achtergrondverhalen. Kies hier wat het beste bij u past.