Ik vrees dat ik namens veel lotgenoten spreek als ik denk, vind en onderga dat er een leven is voor en na 7 oktober. Ik voelde en voel me nog altijd veilig en thuis in Nederland, in de diaspora, maar het is wel anders dan het was. Zo stelden we ons een vraag die voor 7 oktober ondenkbaar was: of onze kleindochter nog overal over straat kan lopen met de mageen David om haar hals die we haar tot haar grote blijdschap begin dit jaar gaven. Ze doet het gewoon, althans volgens het gewoon dat gewoon was voor 7 oktober.
Zelf moet ik ook oppassen dat ik tussen vele treife ‘from the river to the sea’-koren en demonstaties niet doorsla. Zoals wellicht bekend, zingen supporters van tegenstanders van Ajax nog te vaak: “Wie niet springt, die is een Jood.” De F-side van Ajax antwoordde jaren geleden met de variant: “Wie niet springt, die is geen Jood.” Of was het omgekeerd en waren de Ajaxsupporters begonnen? Aan beide liederen erger ik me kapot, maar dat terzijde. Het stomme is dat ik een soort zesde zintuig heb voor dit soort teksten. Al te vaak moet ik een toevallige stadionbezoeker naast mij vragen: “Hoor je wat ze zingen?” Nou je het zegt, is meestal het antwoord.
Die is een Pool
De vraag is of mijn antenne goed afgesteld is. Zo hoorde ik Nederlandse supporters bij de eerste EK-wedstrijd van Nederland op de vertrouwde melodie van ‘wie niet springt ….’ zingen. Het zal toch niet, dacht ik gezeten voor mijn televisie. Ik appte Rafael van der Vaart die als analist voor de NOS aanwezig was in het Volksparkstadion in Hamburg, met de vraag wat de supporters zongen. Hij antwoordde binnen een minuut: “Nee Frits, het is niet wat je denkt. Ze zingen: wie niet springt, die is een Pool.” Nederland speelde tegen Polen, vandaar. Toen ik een week later in het historisch beladen Olympiastadion van Berlijn als toeschouwer aanwezig was bij de achtste finale tegen Turkije, klonk de variant: “En wie niet springt, die is een Turk.” Om met Freek de Jonge te spreken, er is leven na de sprong, want ik sprong mee.
Ik voel me nog altijdveilig in de diaspora, maar het is wel anders dan het was
Het mooie van die wedstrijd in Berlijn was dat supporters in oranje en rood zusterlijk en broederlijk door elkaar liepen en dat we na de wedstrijd in de overvolle metro alleen maar sportief werden gefeliciteerd door in rode shirts geklede Turken, alsof wij en niet de spelers hadden gewonnen. Wat je als normaal zou moeten beschouwen, je tegenstander feliciteren, ervoer ik als een verademing. Ben ik het normale zo ontwend, dat ik het bijna bijzonder vind als iemand stopt voor rood licht?
Boze buurvrouw
Half juni waren we aanwezig bij de plaatsing van drie stolpersteinen voor het adres Nieuwe Achtergracht 20-1 in Amsterdam, ter nagedachtenis van familieleden van Ronald Hond die daar tot hun deportatie tachtig jaar geleden hadden gewoond. Toen de vaste ploeg stratenmakers van de gemeente Amsterdam de stenen aan het leggen was, kwam een van de bewoners van het tweemaal vier verdiepingen tellende grachtenpand vragen waarom we daar stonden. We legden haar vriendelijk de reden van onze aanwezigheid uit, waarna de bewoonster van rond de zestig jaar tot onze verbazing niet zei: “Wat mooi, wat bijzonder,” maar zuinigjes opmerkte: “Dat wil ik niet voor mijn huis, daarvoor heb ik geen toestemming gegeven. Waarom kan dat niet aan de overkant langs het water?”
De stratenmakers antwoordden dat de stoep eigendom is van de gemeente en gingen stoïcijns verder met het leggen van de blinkende stenen ter nagedachtenis van Michael en Alfred Hond en Catharine Hond-Hekster, waarna mevrouw de aftocht blies. De stratenmakers stelden ons gerust met de mededeling dat ze bij de honderden reeds gelegde stenen in Mokum nog nooit zo’n reactie hadden meegemaakt.
Een paar dagen later gingen Ronald en zijn vrouw kijken hoe de stenen erbij lagen en werden vervolgens spontaan allervriendelijkst ontvangen door het mannenechtpaar dat nu op 20-1 woont. Laten we hopen dat de mannen en niet hun boze buurvrouw symbool staan voor het Nederland dat ik voor 7 oktober zo oprecht koesterde.
Eén reactie
Ja, Frits. De gewijzigde wereld. Fijn voor de familie Hond dat de steentjes er nog lagen.
Hoe anders was het, in Dordrecht waar steentjes in mei 2024 uit het trottoir van de Boomstraat zijn gesloopt?
De Jodenhaat druipt van deze walgelijke daad af!
Hoofdschuldigen : 1 de islamisering, dat het nieuwe normaal is geworden hier. Mona Keijzer had gelijk dat antisemitisme in die cultuur algemeen geaccepteerd gedachtengoed is.
2 de linkse politiek die de multi-culti leugen propageren. 3 de links georiënteerde media die geen enkele kans onbenut laten om valse berichten te verspreiden gebaseerd op leugens over Israël en de oorlog in gaza in het bijzonder en Joden in het algemeen.
Er is geen hongersnood, er is geen sprake van genocide, er zijn geen van tienduizenden “onschuldige” doden, en al helemaal niet voornamelijk kinderen. Terroristen tieners in burgerkleding schuilend tussen moeders en kinderen om zo de media te kunnen bespelen met propaganda, door hen geslikt als zoete koek.