Gevaarlijke messen

Het was me wel een weekje van contradicties! Terwijl ik probeer opruiende taal te voorkomen, steeds weer de nuance aan te brengen, te depolariseren, als een rechtgeaarde Nederlander steeds te polderen en het generaliseren van ‘de‘ moslims keihard te bestrijden, word ik wel dagelijks, en dan nog bij voorkeur gewoon voor ons huis, door nieuw-Nederlandse snotaapjes nagescholden, omdat ik Jood en dus zionist ben. De politie doet wat haalbaar is, maar het is vechten tegen de bierkaai  (hoewel ze van hun religie geen alcohol mogen drinken) en bovendien kan de politie eigenlijk niks, vanwege onderbezetting en toenemende zware criminaliteit. Maar laat ik het niet overdrijven want de snotaapjes, kleine kinderen, weten en bedoelen waarschijnlijk niet wat ze zeggen en schelden doet trouwens ook geen pijn. En die auto die op ons inreed, is uiteindelijk heel bewust net voor ons gestopt. Laten we het positief bekijken!

Bij onze zuiderburen met de zachte g mocht binnen het kader van de literaire vrijheid letterlijk worden geschreven in het weekblad Humo: “Ik word zo woedend dat ik iedere jood die ik tegenkom een puntig mes los door de keel wil rammen.”  Klinkt erg literair, zeker in de huidige spannende tijd, en ik ben er dan ook bijna van overtuigd dat zo’n poëtische uiting een bijdrage aan de wereldvrede levert. Zo’n literaire volzin werkt inspirerend, daarin kan ik me nog wel vinden. De vraag is echter of alleen de schrijver en de uitgever de literaire waarde onder ogen zien en de oproep louter spiritueel beschouwen. Want kijkt de gewone reguliere antisemiet er ook zo tegenaan of ziet hij dit juist als een oproep om het puntige mes ter hand te nemen om zodra hij een Jood tegenkomt het gevaarlijke mes door zijn keel gaat rammen?

Weliswaar niet publiekelijk gepubliceerd, maar alleen naar mij verzonden:  “Weet één ding: alle kerkverbanden zoals de hersteld hervormde, gereformeerde gemeente, oudgereformeerde gemeente in Nederland, gereformeerde gemeente en nog meer losse kerkverbanden uit orthodoxe hoek staan pal achter Israël! Wij geloven dat al sturen ze honderdduizend raketten tegelijkertijd af op Israël, dan nog zal het Joodse volk niet ten onder gaan.” 

En in diezelfde inbox ontving ik een foto van een jong Nederlands gezin met vier kinderen op weg naar Israël. De lang geleden geplande kibboets-landbouw-werkvakantie ging gewoon door. Hun kinderen moesten en zouden het Heilige Land zien, voelen, steunen en beleven. En mocht het onmogelijk blijken na de veertien dagen terug te vliegen, dan ‘krijgen de kinderen home scholing en zal ik vanaf mijn laptop vanuit Jeruzalem mijn bouwbedrijf draaiende houden.’

Humo en de e-mail van de orthodoxe christenen liggen wel erg ver uit elkaar. Bijna net zo ver als Maastricht en Leeuwarden. Donderdag reed ik eerst naar Maastricht voor de briet mila van de jongste kleinzoon van rabbijn Awraham en Etty Cohen. Locatie: sjoel Maastricht. Daarna een bespreking in Leeuwarden om vervolgens na de bespreking een toespraakje te houden voor een groep christenen die iedere donderdagavond bijeenkomt om te bidden voor de sjalom van Israël. Hoewel samen bidden niet echt de bedoeling is, is een steunbetuiging van onze kant wel zo juist en gepast. Vandaar!

Intussen heb ik allerlei telefonische afspraken gepland gedurende deuren en uren in de auto met een dagelijkse kilometerstand van 683 en ben ik ook al voorzichtig begonnen mijn Chanoeka-agenda vol te krijgen die nu al bijna geen gaatje meer kent. 

En zo rabbijnenen we maar verder. Never a dull moment met als een soort zwaard van Damocles de alles overstijgende zorg over de situatie in het Midden-Oosten en het diepe verlangen naar sjalom, voor Israël en voor alle bewoners van Uw aarde.