Omdat ik donderdag overdag geen snelwandeling had kunnen maken, ging ik op zoek naar een wandelmaatje voor de avond, omdat mijn bezorgde wandelvriendenkring mij in het donker niet alleen wil laten lopen. Omdat ik niemand zo snel kon vinden, kwam ik op het lumineuze idee mee te wandelen met de Amersfoortse anti-antisemitisme wandeling van het stadhuis naar de sjoel. Het was een lastminutebesluit dat ik slechts met één persoon had gedeeld, maar toch was mijn meewandelen al via een of andere whatsappgroep gedeeld en daardoor een grotere opkomst dan gewoonlijk, naar mij werd medegedeeld. En dus hebben we voor over een paar weken afgesproken dat ik weer meewandel en dan zal het breed worden aangekondigd, zodat er nog meer deelnemers zullen zijn bij deze stille en vredige demonstratie voor Israël. Overigens was een aantal deelnemers verbaasd mij te zien, omdat ze in het NIW hadden gelezen dat ik verhuisd was naar de vesting Bourtange. Ze wisten kennelijk niet dat 1 april en Poeriem iets gemeenschappelijks hebben.
Diezelfde donderdag hadden we een aangekondigd bezoek gekregen van drie buurtwerkers om te spreken over het (wan)gedrag van buurtkinderen die menen mij te moeten naschelden. Nou doet schelden geen pijn, maar het komt ook niet vriendelijk over en geeft geen gezellig gevoel. Spreken met de kinderen lukt me niet echt, omdat ze behalve de gewoonte om anti-Israëlkreten te slaken als ze me zien, het ook hun gewoonte is om weg te hollen als ik het gesprek probeer aan te gaan. De begripvolle buurtwerkers gaan proberen gesprekken met de kinderen en met ouders te regelen. Ik hoop dat het gaat lukken. Ik heb er alle fiducie in en aan de inzet van de buurtwerkers zal het zeker niet liggen. Dames, vanaf dit dagboek: dank voor jullie inzet, initiatief en getoond begrip.
Intussen is het maandagochtend drie uur, heb ik mijn gebruikelijke twee en een half uur diep geslapen en ben nu bezig met mijn slaappauze om dadelijk weer mijn bed in te duiken, na eerst twee kopjes koffie te hebben gedronken om weer te kunnen slapen.
Blouma en ik hebben sjabbat in Eindhoven mogen doorbrengen als gasten van de jarige rabbijn Simcha Steinberg en zijn rabbaniet Rina Aidel. Uiteraard waren we ook de gasten van het Brabantse bestuur en van de leden. Het was geweldig te mogen aanschouwen hoe de Steinbergen een bijna dode kehila hebben weten te redden. De sjoeldiensten, de maaltijden, de sfeer en de onderlinge verbondenheid: helemaal top! Ik had dan ook een bijzonder voldaan gevoel toen rabbijn Steinberg, geassisteerd door zijn jongste zoon, de sjabbaton afsloot met havdala. Dank voor jullie inzet en jullie gedrevenheid. Het was wijs van het bestuur om te investeren in een eigen rabbijn. Tot we na sjabbat thuis waren, liep het al in de vroege uurtjes en doordat de klok een sprong vooruit had genomen en ik om elf uur in Enschede verwacht werd voor de onthulling van een matseiwe, kwam mijn nachtrust in de knel en zit ik nu met een niezende en hoestende verkoudheid.
Ik ga afronden, nadat ik nog even een whatsapp-wisseling heb gehad, terwijl ik dit dagboek schrijf, met een bestuurder van een van onze kehilot die nu in Zuid-Korea is. Sommige mensen vliegen wat af! Daar kan ik zelf ook over meepraten, want donderdagochtend heb ik maar liefst vijf tickets geboekt voor de komende zes maanden. Mijn inzet voor EJA, European Jewish Association, en voor de RCE, Rabbinical Center of Europe, leveren me heel wat airmiles op. Waar ik naartoe ga vliegen, laat ik nog wel weten als het zover is, maar maak u geen zorgen: het zijn geen vakantietripjes.
De komende dagen wil ik een afspraak maken met mijn nieuwe vriendje, de (voorlopig nog ex-)wethouder van Hilversum. We gaan samen vechten tegen antisemitisme. En raad eens wie er aanstaande dinsdag bij ons op bezoek komt. Behorend tot bijna dezelfde politieke partij als mijn wethouder …? Naam en positie verschijnt in mijn volgende dagboek, als hij/zij geweest is en daarvoor toestemming heeft verleend.
Nu snel mijn tweede kop koffie, naar bed en dadelijk de auto van Blouma naar de garage brengen voor een uitdeuking. Neen, Blouma had er geen deuk in gereden, maar ze had de auto uitgeleend en de lener had een paaltje niet helemaal bemerkt.
