Luid bejubeld wordt zij, de nieuwe generatie Democratische wetgevers die begin dit jaar ingezworen werd voor het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Drie frisse jonge meiden gaan hierbij voorop in de strijd tegen het Kwaad dat in het Witte Huis woedt. Alexandria Ocasio-Cortez, Ilhan Omar en Rashida Tlaib weigeren zich te verontschuldigen voor hun geluid waarmee zij Bernie Sanders links ingehaald en ver achter zich gelaten hebben. Via sociale media slingeren zij Donald Trump beledigingen naar het hoofd en dansen door de gangen van het Capitool.
Ocasio-Cortez, nu al bekend onder het acroniem AOC, is van Puerto-Ricaanse afkomst en komt uit de Bronx, Omar is het eerste Somalisch-Amerikaanse Congreslid én het eerste dat een hoofddoek draagt, Tlaib is het eerste parlementslid van Palestijnse komaf. Althans, die laatste primeur moest Representative Justin Amash tot zijn verbazing vernemen uit de media. Maar deze zoon van een Palestijnse christen is Republikein en dan ben je in het huidige politieke klimaat volgens CNN algauw een boze en vooral blanke man.
AOC, Omar en Tlaib staan voor de ruk naar links die de Democratische partij aan het maken is in reactie op de steeds rechtsere koers van de Grand Old Party. Onverveerd pleiten zij voor een door de staat betaalde ziektekostenverzekering voor alle Amerikanen en hoge(re) belastingen voor de rijken. Voor ons Nederlanders niets bijzonders en zoals gezegd, voor veel Amerikanen een frisse wind.
Helaas, als het om buitenlandse politiek gaat ruikt dit dynamische drietal een stuk muff er. Sterker nog, zij verspreiden een eeuwenoude geur die de lezers van het NIW maar al te goed kennen, tenzij zij zich gemakkelijk voor de gek laten houden en inderdaad geloven dat antizionisme niet gewoon een modieus woord voor Jodenhaat is.
Waar 85 procent van de Britse Joden Jeremy Corbyn als antisemiet beschouwt, steekt Ocasio-Cortez haar bewondering voor de Britse Labourleider niet onder stoelen of banken: “Het is een eer zo’n heerlijk gesprek met u gehad te hebben,” liet AOC Corbyn weten. Ook heeft Ocasio-Cortez verschillende malen de antisemitische BDS-beweging geprezen, iets dat voor Omar en Tlaib dagelijkse kost is. Dit tweetal gaat nog een paar stappen verder: Tlaib beschuldigde Joodse Congresleden ervan loyaler aan Israël dan aan de VS te zijn – opvallend voor iemand die zich in de Palestijnse vlag hulde om haar verkiezingsoverwinning te vieren.
Omar maak het nog het bontst, zij hoopt dat ‘Allah de ogen van de mensen opent om het kwaad te zien dat Israël de wereld aandoet’. Dat is nodig want die wereld is ‘gehypnotiseerd’ door de Joodse staat. Dat dit naadloos aansluit op eeuwenoude antisemitische mythes behoeft nauwelijks betoog. Daarnaast vindt Omar Israël een ‘apartheidsstaat’ en veel lijken op het theocratische Iran.
Oké, drie rotte appelen maken niet de hele Democratische mand beurs. Ware het niet dat Omar voor haar gedachtegoed werd beloond met een zetel in de gezaghebbende parlementscommissie voor Buitenlandse Zaken. En dat zij, AOC en Tlaib nauwelijks worden tegengesproken door de partijleiding, laat staan berispt. Waar vroeger de Republikeinen onfrisse types als Ku Klux Klan-leider David Duke of de blank-nationalistische Congressman Steve King binnen hun gelederen hadden, en deze – ere wie ere toekomt – grotendeels gezuiverd hebben, zijn het nu opeens de Democraten die het steeds moeilijker hebben de verdenking van institutioneel antisemitisme van zich af te schudden. En wil de partijtop dat überhaupt wel, nu uit peilingen blijkt dat het ‘progressieve’ electoraat zich steeds vijandelijker opstelt tegenover Israël?
Dit alles terwijl vier op de vijf Amerikaanse Joden Democratisch stemmen en deze bevolkingsgroep traditioneel goed is voor een forse bijdrage aan de verkiezingskas van de partij. Vroeger, toen alles beter was, liepen de Amerikanen altijd op ons voor. Maar de huidige ‘antizionistische’ golf die links in de VS overspoelt, terwijl op rechts Israël alleen maar populairder wordt, doet verdacht veel denken aan diezelfde ontwikkeling die wij in Europa al sinds voor de eeuwwisseling zien.
Abonneer op het NIW
