Arme Palestijnen

Wat ik van de Palestijnen vind? Dat zij wel degelijk een volk zijn. Dat verhaal van ‘er bestonden geen Palestijnen vóór 1948’ is historisch dubieus maar vooral praktisch irrelevant. Als een volk zich als zodanig beschouwt, is het dat ook, of dat nationale bewustzijn nu zeven, zeventig of zevenhonderd jaar geleden is gevormd. En als volk hebben de Palestijnen ook een principieel recht op een eigen staat. Je kunt geen intellectueel eerlijke zionist zijn en tegelijkertijd een ander volk dat recht ontzeggen.

Toegegeven, als er één volk is geweest dat de afgelopen eeuw heeft laten zien niet volwassen genoeg te zijn voor die eigen staat is dat het Palestijnse. Al sinds de Balfourverklaring luidt het standaardantwoord la op elk initiatief voor een vreedzaam samenleven met de Joden. Kun je dat ‘nee’ op elk vredesvoorstel gedurende een volle eeuw het Palestijnse volk aanrekenen? Elk volk schijnt de leiders te krijgen die het verdient, maar je kunt niet zeggen dat Hadj Amin el-Hoesseini, Jasser Arafat, Mahmoud Abbas of de Hamas-junta de Palestijnen ooit iets hebben gevraagd.

Arm volk, met zulke leiders komt die eigen staat er natuurlijk nooit. En zullen corruptie en nepotisme nog decennialang een groter probleem blijken dan De Bezetting. Aan de andere kant, uit peilingen blijkt dat zelfs het onwrikbare nee van Abu Mazen de meeste Palestijnen niet ver genoeg gaat en dat zijn opvolger een nog extremere koers zal moeten varen om een kans op overleven te hebben. Met zoveel incompetentie in eigen gelederen is het maar goed dat de Palestijnen hun Arabische broeders hebben om op terug te vallen.

Het moge duidelijk zijn dat die laatste opmerking niet serieus bedoeld is. Weinig legendes zijn zo evident onzinnig als die van de Arabische solidariteit. En zeker die met de Palestijnen. Koning Hoessein van Jordanië had er geen enkel probleem mee hen met duizenden tegelijk over de kling te jagen, hetzelfde gebeurde in Libanon, Koeweit gooide alle Palestijnen in de jaren negentig het land uit en de massaslachting in Syrië heeft in een paar jaar tijd aan meer Palestijnen het leven gekost dan alle intifada’s en Gaza-oorlogen bij elkaar. Geen haan die ernaar kraait, in de Arabische wereld noch erbuiten.

‘Pro-Palestijnse’ organisaties zijn helemaal niet pro-Palestijns, ze zijn anti-Joods

No Jews no news
Pas als Joden Palestijnen doden wordt het interessant. The New York Times verkondigde vorige week trots dat de krant duizenden video’s en foto’s had geanalyseerd om aan te tonen dat een Palestijnse verpleegster bij de grens tussen Israël en Gaza was doodgeschoten door de IDF. Er was zelfs een 3D-model gemaakt met datzelfde oogmerk. Niet dat iemand eraan twijfelde dat de verpleegster in kwestie was gedood door een Israëlische kogel. Wel bleek – tot grote teleurstelling van de journalisten – dat het om een ricochet, een afgeketste kogel ging en dat niet kon worden vastgesteld dat er gericht op haar was geschoten.

Duizenden video’s, honderden manuren, een 3D-model… de nabestaanden van de door ‘gematigde rebellen’ afgeslachte Palestijnen in Aleppo kunnen er slechts van dromen. No Jews no news in optima forma. Want ook in het westen tonen wij ons slechts vrienden van het Palestijnse volk zolang dat door de Joodse staat ‘onderdrukt’ wordt. Bekijk de websites van BDS-organisaties Electronic Intifada, The Rights Forum of Een Ander Joods Geluid: u zult er geen woord vinden over de burgeroorlog in Syrië (hooguit dat deze de schuld van Israël is) en over het Palestijnse lijden daar. Of over al die Arabische landen waar Palestijnen geen burgerrechten hebben – die zijn alleen voorbehouden aan hen die het geluk hebben in apartheidsstaat Israël te zijn geboren.

Ook onze politici doen enthousiast mee aan het geweeklaag over het lot van de Palestijnen in Israël, in de bezette gebieden en in Gaza (maar alleen als zij aan de grens protesteren; gemarteld en vermoord worden door Hamas leidt tot nul empathie). Wanneer maakt minister Kaag onze steun aan Ramallah afhankelijk van democratische rechten voor de Palestijnen, die met lede ogen moeten aanzien dat Mahmoud Abbas/Abu Mazen nu in het veertiende jaar van zijn vier jaar durende ambtstermijn zit?

Het maakt allemaal niets uit: ‘pro-Palestijnse’ organisaties zijn helemaal niet pro-Palestijns; hun wezen en bestaansrecht zijn anti-Joods. Als westerse politici en BDS-organisaties, Arabische broeders en zelfs de eigen leiders zich niet bekommeren om het lot van de Palestijnen, hoe kunnen we dan van de Israëli’s verwachten dat zij dat wel doen?