Het was een slapeloze nacht, van dinsdag op woensdag, deadlinedag. De schok was groot, of de verrassing, het is maar waar u stond in de moddergooierij die voorafging aan de Amerikaanse verkiezingen.
De peilingen en de media, zowel de Amerikaanse als de Nederlandse, zaten er volledig naast. Was de wens de vader van de gedachte geweest? Afgelopen voorjaar sprak ik mensen van het State Department, toen het e-mailschandaal rond Clinton de voorpagina’s al had gehaald. Een ambtenaar vertelde daar: “Als ik van mijn privémail gebruik had gemaakt, was ik direct ontslagen en had ik een proces aan mijn broek gekregen. Ik ben democraat, maar Hillary? Ik weet het niet.” Ze keek misprijzend. Een andere grote makke van de presidentskandidate was dat ze je het zo ontzettend moeilijk maakte om van haar te houden.
Maar ja, dan Trump. Persoonlijk vind ik het nog moeilijker om van hem te proberen te houden. En de geluiden die ik vanuit Joodse organisaties kreeg, logen er niet om. De man had geen goede adviseurs om zich heen en had heel weinig kennis van het Midden-Oosten. Niemand wist bij wie ze konden aankloppen om met Trump in contact te komen. Er moest worden gekozen uit twee kwaden: de corrupte voormalige @FLOTUS of de narcistische magnaat die het zo leuk deed bij The Apprentice. Met Poetin schijnt Trump aardig door één deur te kunnen. En Netanyahu leek in ieder geval in zijn nopjes (zie de Varia). Ben benieuwd of Trump een man van zijn woord is, want hij beloofde Netanyahu enkele maanden geleden Jeruzalem te erkennen als ongedeelde hoofdstad van Israël en zijn ambassade ernaartoe te verplaatsen. We zullen het zien.
Toch, nu ik over de eerste verbijstering heen ben, laat ik eerlijk zijn. Acht jaar Obama heeft ook geen vrede gebracht in het Nabije Oosten. Daar zijn ze anno 2016 verder van huis dan ooit. Wie weet kan Trump het op een akkoordje gooien met Poetin. Hij zegt goed te zijn in deals, nou laat hem dat maar bewijzen. Mij gaat het niet om de poppetjes, maar om het resultaat. Dus oké, laten we maar gaan hopen. Hopen dat dit ongeleide projectiel iets uit de hoge hoed tovert, denkend aan Ben Goerion: ‘Wie niet in wonderen gelooft, is geen realist.’
Abonneer op het NIW
