Dollemansrit

Mozes kriebel, is mijn oudste zoon opeens afgestudeerd! Aan die van Amsterdam. In iets wat informatica heet. Dus wij daarnaartoe, want ze maakten er wat gezelligs van. Wie gaan ermee? Ik dacht: mijn vrouw en ik en dan misschien de kleuter meesmokkelen in een grote tas van de Jumbo. Alhoewel dat misschien niet meer mag, sinds ze een reclamespotje draaiden waarin nog levende bouwvakkers dansend voetbal moesten promoten. Dat kan natuurlijk niet, niet álle bouwvakkers doen aan polonaise. We moeten stoppen met het stigmatiseren van vrijmetselaars. 

Maar ik wijk weer eens af van het Smalle Pad, want het ging over mijn geslaagde zoon. Niet alleen mijn vrouw en ik en een vakkundig verpakte kleuter, neen, het hele abrahamitische elftal, met uitzondering van de naar het voormalig Brits-Palestina vertrokken dochter, ging op pad. Plus twee schoondochters. Zo’n kudde past niet in de Trabant, dus de Dacia, die luistert naar de naam Antonín, maar aangeslingerd. Wat een jolijt onderweg! Muziekje aan, zingen, gillen. 

Sluiproutes

Gelukkig mocht ik rijden met mijn vrouw naast me, anders hadden we nou nog op de A10 gestaan, waar een ongeluk gebeurd was. Mijn chauffeursinstellingen zijn namelijk als volgt: mijn plaats is op de rechterrijstrook en de route die ik ken, is de route die ik rij – ook al liggen er dode olifanten op. Mijn vrouw zit anders in elkaar. Terwijl ik nog steeds overal kan verdwalen, zelfs met pratende routekaart op het dashboard, weet zij dingen uit haar hoofd. Bijvoorbeeld dat er een A9 bestaat. Nog nooit van gehoord, die A9. Blijkt naast de A1 te lopen. Ongelofelijk! Ze dwong me die te nemen om een file te ontwijken, dus al zingend en slingerend deed ik dat maar, omdat ik een echtscheiding sowieso niet kan betalen. 

Veel te hard nam ik de bocht en ik hoorde een geluid alsof een Almeerse stadsdichter een baksteen aan het opsmikkelen was

Uiteindelijk kwamen we via sluiproutes gelardeerd met blauwe zwaailichten aan bij Science Park, waar ik wederom een opdracht kreeg. Ik moest Amsterdams gaan rijden, anders zouden we niet op tijd komen en de achternaam begint met een A, dus dan weet je het wel. Voor iemand die alleen defensief rijdt (omdat zijn Trabant zo veilig is als een colablikje) en voetgangers zelfs laat oversteken als ze dat helemaal niet willen, een hele opgave. Maar braaf en volgzaam als ik ben, voldeed ik aan haar verzoek en negeerde het gegil van de omstanders, mijn van angst huilende kinderen achterin en natuurlijk de piepende remmen van de overige weggebruikers. Vind het maar een apart volkje, die Amsterdammers, met hun gescheld. 

Kushand

Veel te hard nam ik de bocht naar het parkeerterrein en ik hoorde een geluid alsof een Almeerse stadsdichter een baksteen aan het opsmikkelen was. Het bleek een wieldop te zijn, die het niet prettig vond dat ik de stoeprand intiem betastte met mijn achterwiel. Het ding rolde tollend over straat en liet een stadsbus vol in de trommelremmen gaan. De chauffeur schreeuwde iets, ik negeerde het nog, maar mijn vrouw riep: “Stop!” Dus dat deed ik, ze rent de auto uit, grijpt de wieldop, gaf de buschauffeur een kushand (misschien was het andersom, ik denk dat het geven van een kushand terwijl je net een zwart beroete wieldop van de straat hebt geplukt niet zo handig is), ze rent terug, ik parkeer de Dacia, we rennen met z’n allen naar de zaal, de kleuter aan een beentje meesleurend zodat zijn ronde hoofdje over de hoekige keitjes stuiterde en waren nog net op tijd. 

Wisten wij veel dat ze die studenten niet op alfabetische volgorde hun papiertje gingen overhandigen. We hadden voor niks heel Amsterdam tegen ons in het harnas gejaagd. Afijn, kind was de twaalfde die naar voren mocht komen. Hij kreeg een fantastische speech waar ik geen klap van verstond, want in het Engels door zijn Duitse begeleider en we weten allemaal dat nou ja, enzovoort. 

Maar trots dat ik was op mijn alweer zo grote kind! Baroech Hasjeem dat hij deze mijlpaal zomaar zonder blikken of blozen heeft gehaald. Blijft toch apart: ik had bijles voor wiskunde en zijn moeder kan nog niet eens mijn geboortedatum onthouden. Daarna was er ossenworst, dus ik had een prachtige avond. Heb berekend dat we de komende tijd elk jaar wel een diploma-uitreiking hebben, kan niet wachten! Mijn vrouw mag dan rijden.