In een democratie worden bij verkiezingen het volk alternatieven voorgelegd. Globaal kiest men tussen voortzetting van het beleid of verwerping daarvan. Men stemt op de regerende coalitie of op de oppositie.
Ingewikkelder wordt het als men uitgekeken is op de regering, maar er in feite geen alternatief voorhanden is. Veelal stemt men dan met de onderbuik. De verkiezingen gaan dan primair over de poppetjes en in veel mindere mate over de inhoud. Die poppetjes strijden om de gunst van de kiezer en doen dat in Israël door elkaar te demoniseren.
Netanyahu is daar zonder enige twijfel beter in dan zijn uitdager Benny Gantz. Ondanks het feit dat hij zelf in afwachting is van een strafproces wegens corruptie is hij 24/7 bezig met het uitdelen van gele en rode kaarten aan eenieder die het ook maar waagt iets af te dingen op zijn geniale staatsmanschap. Ben je tegen Bibi, dan ben je links.
En links is in het land van ooit de sociaal-democratie en Mapai een synoniem voor verraad geworden. Ik houd Israëli’s voor een bovengemiddeld intelligente natie en begrijp dan ook niet dat men bereid is te geloven dat Blauw-Wit van Gantz, met vier generaals (onder wie drie ex-stafchefs) onder de eerste tien kandidaten, zou bestaan uit een abject gezelschap van potentiële landverraders. Toch gaat die schandelijke bewering er bij Moshe Mizrachi (de Israëlische Jan Modaal) in als Gods woord in een ouderling.
Volksvijanden
En wat te denken van de billboards op de rondweg bij Tel Aviv waarop kritische journalisten door Bibi worden neergezet als volksvijanden? Die billboards roepen nauwelijks verontwaardiging op en lijken als twee druppels water op de afbeeldingen van George Soros die de billboards in Hongarije sierden.
Het doet pijn het te constateren, maar de harde realiteit is dat Israël een democratie is met een electoraat zonder enige democratische traditie. De meerderheid van de bevolking is afkomstig uit autocratische en dictatoriale landen en denkt bij het begrip democratie niet aan Westminster, maar slechts aan het mantra dat de meerderheid beslist. Door die eendimensionale invulling van democratie raakt impliciet de democratische rechtsstaat ondergesneeuwd. De rechtsstaat beschermt immers minderheden tegen de tirannie van de meerderheid. In Nederland was er een overweldigende meerderheid voor een verbod op de koosjere slacht. Toch kwam dat er (vooralsnog) niet omdat de rechten van minderheden grondwettelijk zijn geborgd. In Israël kon daarentegen de vermaledijde Natiestaatwet de Knesset passeren ondanks het feit dat een substantiële (Arabische, christelijke en druzische) minderheid er de jure tot tweederangsburgers mee werd verklaard.
Nu er geen echte keuzemogelijkheid op tafel ligt om te kiezen voor een ander beleid en het dus uitsluitend om de poppetjes gaat, ben ik geneigd mijn voorkeur voor Gantz uit te spreken. Bibi heeft zijn uiterste houdbaarheidsdatum overschreden. Hij heeft zonder meer zijn verdiensten gehad en zal de geschiedenis in gaan als een goede premier. Maar de kans is reëel dat hij over enige tijd net als zijn voorganger Olmert achter de tralies verdwijnt. Alleen al daarom zou hij geen nieuwe termijn moeten krijgen of ambiëren. Toen Olmert in staat van beschuldiging werd gesteld eiste Bibi als oppositieleider diens aftreden. Jammer dat het Israëlische electoraat kennelijk kort van memorie is en Bibi niet aan zijn eigen statement helpt herinneren!
Abonneer op het NIW
