De Eiffeltoren na de aanslag in Brussel,
in de kleuren van de Belgische vlag
Europa is bij het uitkomen van dit NIW nog steeds in shock over de aanslagen in Brussel en veiligheidsdiensten lijken behoorlijk in verwarring. Salomon Bouman vindt dat we veel kunnen leren van de Israëlische opstelling tegen het terrorisme.
Na Parijs is Brussel maandag opnieuw getroffen door de IS-terreur. Minstens 34 doden en 181 gewonden bij aanslagen op het vliegveld bij Brussel en in een metrostation in het centrum van de Belgische hoofdstad. Eerder, op 24 mei 2014, vielen er vier doden bij een door IS geïnspireerde aanslag op het Joodse museum in Brussel.
De dubbele aanslag van deze week wordt in verband gebracht met de arrestatie vorige week zaterdag van Salah Abdeslam, de enige overlevende van de IS-moordpartij in Parijs. Was het wraak voor diens arrestatie zoals commentatoren in binnen en buitenland opperden? Ik neig naar de mening dat het een preventieve terreuractie was en geen wraak. Waarom? Omdat de IS-terroristen die nog op vrije voeten waren en maandag tot actie overgingen reden hadden te veronderstellen dat Abdeslam hen onder druk van het verhoor zou verraden. In hun ogen is deze terrorist een lafaard, omdat hij zich aan de opdracht van IS onttrok in Parijs zelfmoord te plegen en voor ‘leven’ koos.
Vier maanden heeft Abdeslam zich in de wijk Molenbeek in Brussel schuil weten te houden, beschermd door de gemeenschap daar. Heeft hij in die tijd de aanslagen van maandag georganiseerd om zich te rehabiliteren, om de schande van het zich niet opblazen ongedaan te maken?
Waarom moest Brussel na de aanslagen, hoe verschrikkelijk, onmenselijk en afstotend ook, op slot? Waarom werd de mensen in Brussel en in België opgedragen thuis te blijven? Waarom werd het treinverkeer stilgelegd, evenals alle metrolijnen?
Hoofdprijs
Ik stel deze vragen tegen de achtergrond van mijn Israëlische ervaring met Palestijnse zelfmoordaanslagen. In Jeruzalem, Tel-Aviv en andere steden bliezen zelfmoordenaars zich op in bussen, restaurants, cafés en andere plaatsen waar zich veel mensen bevonden, bijvoorbeeld bij oversteekplaatsen voor voetgangers. Maar nooit hebben de Israëlische autoriteiten na aanslagen in Tel-Aviv de stad op slot gedaan, het dagelijks leven werd niet lamgelegd, de bussen bleven rijden en de restaurants gingen niet dicht.
Waakzaamheid is geboden, angst zaaien met weliswaar goede bedoelingen niet
De beproevingen die Israël in de oorlogen heeft doorstaan hebben de Israëli’s weerbaar gemaakt. Het collectieve instinct dicteert niet te buigen voor terreur. Dat is de diepere psychologische reden dat de Israëlische veiligheidsautoriteiten de bevolking na terreuraanslagen geen vrijheidsbeperkingen hebben opgelegd ook al liep er misschien nog ergens een terrorist rond met een zelfmoordgordel. Israël weigerde de terreur te belonen. Zo simpel is het. Wel verschenen voor restaurants, koopcentra en stadsgarages gewapende bewakers. Maar de strijd tegen de Palestijnse zelfmoordterreur werd door de geheime diensten en leger langs andere wegen gevoerd. Buiten het oog van de publieke opinie. Dat er ondanks verhoogde waakzaamheid toch Palestijnse zelfmoordaanslagen bleven plaatsvinden is begrijpelijk omdat er tegen een mens die bereid is zich te offeren geen kruid gewassen is. Ook niet in België en elders.
De excessieve veiligheidsmaatregelen die Brussel op slot deden en het openbare leven volledige verlamden is een hoofdprijs die naast het aantal doden en gewonden niet aan de IS-terreur zou moeten worden betaald. Waakzaamheid is geboden, angst zaaien met weliswaar goede bedoelingen niet. Ik zou de Europese veiligheidsautoriteiten willen aanraden het Israëlische voorbeeld te volgen.
