Paniekspinnen is de titel van het aangrijpende boek dat Bibian Harmsen schreef over de laatste acht maanden van haar leven. Echtgenoot Klaas ten Holt nam na haar dood het schrijf-stokje van haar over.
“Al heb ik veel verdriet, de dood van Bibian heeft me ook een energy boost gegeven. Ik ben trots dat ik het allemaal kan: overleven, werken en drie kinderen opvoeden,” vertelt componist Klaas ten Holt. „Ik heb wel het gevoel dat ik dat nooit los mag laten; alsof het dan misgaat en ik in de goot terechtkom. Onzin natuurlijk, want zoiets is in mijn leven nog nooit gebeurd.” Eind 2011 kregen Klaas en zijn vrouw Bibian Harmsen een ‘slechtnieuwsgesprek’ met een zeer zwart scenario: Bibian bleek pancreaskanker te hebben, met uitzaaiingen naar de lever. Een doodvonnis, heel uitzonderlijk voor een vrouw van 41 en een ramp voor hun gezin. In een poging de paniek te bedwingen én om vrienden en kennissen op de hoogte te houden, begon ze een blog, een soort dagboek op internet. De stukken die ze schreef waren zo aangrijpend, direct en onverwacht geestig dat haar lezersgroep uitgroeide van een clubje intimi naar een steeds groter publiek van onbekenden. Mensen die zelf of in hun omgeving ziekte meemaakten, medische professionals en heel veel gewone lezers. Al snel stonden er uitgevers op de stoep, Uitgeverij Podium bundelde de blogs tot het boek Paniekspinnen dat recent verscheen, inclusief een cd met liedjes die Bibian en Klaas in de periode van ziekte opnamen. Zelf maakte Bibian het uitkomen van het boek niet meer mee; ze overleed afgelopen zomer op 25 juli.
Jodendom als beroep
Tegenwoordig is het Klaas die schrijft. „Toen Bibian achteruitging ben ik gedichten voor haar gaan schrijven, na haar dood nam ik het bloggen over. Eerder wilde ik dat niet: de focus moest op haar blijven. Schrijven was, naast grafi sch ontwerpen en muziekmaken, een van haar grote talenten. Stuurde ze een briefje naar de krant, dan werd het gepubliceerd; liet ze ergens een fi lmscript achter, dan kreeg ze enthousiaste reacties. Maar ze geloofde niet in zichzelf; niet dat ze echt goed was, niet dat mensen van haar hielden. Dat drong pas tot haar door toen we tijdens haar laatste maanden van haar leven van alle kanten gekoesterd en gesteund werden. Ook mij liet ze zeventien jaar geleden niet snel toe: pas na een jaar geloofde ze dat ik verliefd op haar was. Allemaal een erfenis van haar moeilijke jeugd.” Ze hadden een gelukkig huwelijk. „We waren zielsverwanten; ik had geluk met haar. We deden alles samen; spelen in onze band Emma Peel, koken, voor onze kinderen zorgen. Zij dacht mee over mijn muziek, ik droeg onderwerpen aan voor haar blogs. We barstten van de ideeën; gaven bijvoorbeeld samen een cd-box met verhalen van Shakespeare voor kinderen uit. We hadden nog eindeloos veel plannen.” Bibian, zelf niet Joods, stond positief tegenover de Joodse erfenis van Klaas. „Zij drong erop aan dat we op vrijdagavond de kaarsjes aanstaken en Chanoeka vierden bij vrienden. Onze kinderen moesten het jodendom meekrijgen,” vertelt Klaas.
Lees verder in NIW nr. 9
http://www.klaastenholt.blogspot.nl
Onderstaand links naar een documentaire over Klaas en Bibian en clips van hun muziek:
http://www.rkk.nl/kruispunt/archief/2012/detail_objectID748892.html
Abonneer op het NIW
