Een maar liefst zeven verdiepingen tellend nieuw onderkomen voor de Chabadgemeente in Berlijn werd ingewijd. De straat voor het gebouw was uiteraard zwaar beveiligd en stond vol met kraampjes waar gratis falafel, shoarma, fruitsalades, allerlei soorten drank en hamburgers gratis aan de duizenden gasten werd uitgereikt. Ongelofelijk goed georganiseerd. Wat er voor mijn gevoel ontbrak waren de berlinerbollen. Die waren voor mijn gevoel meer op z’n plaats geweest dan de hamburgers. Am Jisraeel Chai – het Joodse volk leeft, werd niet alleen gezongen, maar beleefd en gedemonstreerd. De Berlijnse en Duitse nationale overheid was aanwezig. Rabbijnen uit heel Europa participeerden, bestuurders van Joodse gemeenten gaven acte de présence, iedereen was er, zelfs de Sefardische opperrabbijn van Israël, Jitschak Joseph, was even komen invliegen. En ik, als decorum-deelnemer, werd vanwege mijn grijze baard naast de opperrabbijn geplaatst en zag hoevelen hem de hand kwamen schudden.
Toen ik, eenmaal terug, vol enthousiasme een goede vriend deelgenoot maakte van wat ik zou willen betitelen als ‘het wonder van Berlijn’, werd ik er fijntjes op geattendeerd dat weliswaar de Duitse overheid alles doet om het irreparabele verleden zoveel mogelijk te herstellen, maar dat tegelijkertijd het antisemitisme onder de gewone Duitse bevolking schrikbarend groeit.
Wat bij het feest in Berlijn ontbrak, waren alleen de berlinerbollen
Terug naar normaal, de gewone dagelijkse beslommeringen. Nou ja, gewoon? Geen dag is bij mij gewoon. Vandaag was mijn agenda bijna leeg. Eerst om 9:00 uur een videovergadering. Een leerling van een Talmoedhogeschool in Israël kon zijn Jood-zijn niet aantonen en omdat hij uit Nederland afkomstig is, mocht ik het probleem oplossen. Om 10:00 uur was de vergadering afgelopen, maar zijn Joodse afkomst heb ik niet kunnen aantonen. Integendeel, te veel klopte er niet. De hele familie zou Joods zijn, volgens de leerling, maar dat werd strikt geheimgehouden. Maar: terwijl de Joden werden afgevoerd of probeerden onder te duiken, kwam deze Joodse (?) familie juist als Joodse(?) familie bijeen? Vreemd en levensgevaarlijk!
Daarna nog een digitale vergadering over een groot Europees symposium volgend jaar mei/juni over antisemitisme. We moeten het onder de aandacht houden, want het groeit. Toen ik gisteravond rond 21:00 uur even een frisse neus ging halen werd ik uitgebreid nagescholden met ‘Free Palestine’ en ‘Hamas, Hamas, Joden aan het gas’. Moet toch kunnen in ons tolerante Nederlandje. Ik heb per sms de wijkagent geïnformeerd en verwacht van hem over een of twee weken een reactie, want veel sneller zal die niet komen.
Een Joodse politieagent kan gewoon zijn pet opzetten, de Joodse wet verlangt hoofdbedekking, maar niet specifiek een keppeltje
Zojuist ben ik gebeld door Trouw over het door de minister uitgevaardigde verbod op het dragen van religieuze kenmerken bij de politie. Hoe ik hierover denk? Mijn reactie was als volgt: ik begrijp de minister volledig. Ik ben ervan overtuigd dat in principe haar de mening is toegedaan dat religieuze uitingen zouden moeten kunnen. Maar kijkt zij van boven naar beneden of van beneden naar boven? Als helaas de ongewenste realiteit bestaat dat voor sommige burgers het dragen van een hoofddoekje de neutraliteit van de agent in twijfel zou trekken omdat, helaas, helaas onder moslims enkelingen rondlopen met onacceptabele denkbeelden, dan begrijp ik haar keuze ter bescherming van de burger (het beneden) die bang zou kunnen worden. De minister heeft dan geen andere keus dan ook het kruisje en het keppeltje mee te nemen om haar neutraliteit en geloofwaardigheid te waarborgen.
Overigens kan een Joodse politieagent zijn of haar pet opzetten, de Joodse wet verlangt hoofdbedekking en niet specifiek een keppeltje. Het ware echter het best geweest als iedereen met zijn eigen religieuze insignes en/of kleding politieagent kan zijn. Maar helaas is dit niet haalbaar omdat onze samenleving geen plaats biedt voor totale gelijkheid in minimale verscheidenheid. Met andere woorden: er is een probleem in de samenleving, maar niet in de minister. En dus moest de minister een compromis verzinnen om een zieke multiculturele samenleving voor verdere verzieking te behoeden.
Maar Berlijn was geweldig!
Abonneer op het NIW
