De beelden zijn bekend, vertrouwd bijna, maar toch blijven ze elke keer schokkend. Schoolkinderen die door hun juffen en meesters naar schuilkelders geleid worden. Burgers op weg van of naar hun werk die verrast worden door het luchtalarm en beschutting zoeken achter of zelfs onder hun auto’s. Het schokkendst: ouders die hun kinderen met hun lichaam bedekken om hen te beschermen tegen inkomende raketten, bereid het hoogste offer te brengen voor de veiligheid van Israëls jeugd. Net zoals elke IDF-soldaat.
Het ergste is: we zijn het normaal gaan vinden. Blijkbaar is het de prijs die Joden moeten betalen om in vrijheid in hun eigen land te mogen leven. En daarbij wordt ook nog uiterste terughoudendheid van hen verwacht. Ieder ander land in het Midden-Oosten (en ver daarbuiten) zou op de niet-aflatende rakettenregens – steevast afgevuurd met de bedoeling zoveel mogelijk burgerslachtoffers te maken – gereageerd hebben door Gaza in een soort Bachmoet te veranderen. Maar de Joodse staat moet zijn verdedigingsoorlogen voeren alsof all lives matter, zelfs die van jihadistische terroristen. Vooral die van jihadistische terroristen, lijkt het soms.
Oorlogsrecht
Zo ook in de zoveelste ronde die zich nu afspeelt in het conflict rond de Gazastrook, het gebied waaruit Israël zich in 2005 eenzijdig terugtrok in ruil voor vrede en veiligheid. Quod non. In de nacht van 8 op 9 mei doodde de IDF drie hooggeplaatste terroristen van de Palestijnse Islamitische Jihad. Het ging om Tareq Izz ed-Din, die vanuit een schuilplaats in Gaza terreuroperaties op de Westelijke Jordaanoever coördineerde, Khalil Bahtini, commandant in het noorden van de Gazastrook, en Jihad Ghanem, lid van de militaire raad van de Palestijnse Islamitische Jihad. Bij de operatie kwamen tien burgers om het leven, familieleden van de drie terroristen en buren. Dat is een opvallend laag aantal voor wat men in het militaire jargon collateral damage (nevenschade) noemt, en valt volledig binnen de grenzen van het oorlogsrecht.
Ieder ander leger zou Gaza allang in een soort Bachmoet veranderd hebben
Toch schreeuwden de usual suspects moord en brand: Israël zou bewust vrouwen en kinderen vermoorden. Het tegendeel is waar, er is geen leger dat zoveel moeite doet burgerslachtoffers te voorkomen als het Israëlische. Dat was te zien op foto’s van de gebombardeerde woningen. In één geval had de IDF het appartement van een terrorist geraakt en was er nauwelijks schade aan de aangrenzende woningen.
Vergelijk dat eens met de beelden uit Oekraïne, of zelfs met die van Amerikaanse droneaanvallen. Om nog maar te zwijgen van de bloedige ravage die Nederlanders aanrichtten in de Afghaanse Choravallei. Het meten met twee maten als de enige Joodse staat ter wereld in het spel is, zijn we al even normaal gaan vinden als de Palestijnse rakettenregens op Israëlische burgers.
Escalatie
De teller van het aantal raketten dat de Islamitische Jihad afschoot op Israël liep woensdag bij het ter perse gaan van dit NIW snel op. Duidelijk was dat ditmaal in de honderden, zo niet in de duizenden geteld zou moeten worden. Hoe lang de aanval voortduurt en hoe ver de IDF zal gaan om deze de kop in te drukken, hing op dat moment vooral af van één vraag: wat doet Hamas? De grotere van de twee Palestijnse terreurbewegingen in Gaza heeft veel meer te verliezen dan het kleinere, radicalere broertje, de Islamitische Jihad. Hamas zwaait al sinds 2006 de scepter over de Strook en heeft de ambitie ook op de Westelijke Jordaanoever de macht over te nemen. Een bloedige oorlog met Israël zal dat er niet gemakkelijker op maken. In dat opzicht lijkt Hamas weinig voordeel te putten uit een verdere escalatie.
Aan de andere kant kunnen de terroristen het zich niet veroorloven langs de kant te staan, dat zou uitgelegd kunnen worden als ‘collaboratie met de zionisten’. Als Hamas de zijde van de Palestijnse Islamitische Jihad kiest en meedoet met de raketaanvallen vanuit Gaza – en misschien zelfs vanuit Zuid-Libanon, waar de terroristen met instemming van Hezbollah vaste voet aan de grond gekregen hebben – dreigt de situatie uit te lopen op een breder regionaal conflict. Het risico bestaat dan dat Hezbollah en zelfs Iran betrokken raken. Premier Netanyahu, die op internationaal vlak altijd zo voorzichtig opereert, staat dan voor een lastige keuze: de-escalatie in het belang van de Israëlische bevolking zal niet gemakkelijk aanvaard worden door de extreemrechtse partijen in zijn coalitie.
Abonneer op het NIW
