Licht

Vorige week vond u op deze plek een commentaar van collega Bart Schut. De reden daarvoor was dat mijn wereld in 24 uur was veranderd. Mijn moeder werd maandagmiddag plotseling opgenomen in het ziekenhuis en overleed een dag later. Wie mij kent, weet dat wij een heel nauwe band hadden en de rauwe rouw zal nog wel een tijdje duren. Dankbaarheid is er ook. Voor wie mijn mams was. Ze bracht licht in ons leven. We hebben haar langer dan we durfden dromen bij ons gehad. Dankbaarheid voor mijn naaste familieleden, onze eenheid in verdriet. Dankbaarheid voor al die vrienden en voor mijn dierbare collega’s, die hun schouders eronder zetten zodat er toch weer een NIW bij u in de bus lag. Gelukkig was onze jubileumeditie al eerder naar de drukker gegaan. Ik kan alleen maar zeggen: wat een fantastisch team! Dank ook aan al die blijken van medeleven: het waren er honderden en ze boden troost. 

Het zijn dagen van extreme verschillen tussen goed en kwaad, licht en donker. Zelden voelde ik dat duidelijker dan de afgelopen anderhalve week. In Australië werden Joden tijdens een chanoekaviering afgeslacht, en het hadden er meer kunnen zijn als een islamitische held niet had ingegrepen. Tijdens de chanoekaconcerten werden we geconfronteerd met een donkere kant van onze samenleving: van haat doordrenkte figuren die het nodig vonden jeugdige bezoekers van het Concertgebouw te intimideren met hun boosaardige, gemaskerde aanwezigheid. Hun geestverwanten deden dat ’s avonds nog eens over. 

Op korte afstand kon je ze recht in de ogen kijken, als ze die tenminste niet laf hadden bedekt. Ik zag veel meer dan alleen woede over het conflict tussen Israël en Hamas. Ik proefde veel door mislukkingen in het leven opgekropte frustratie. Zielen die het eigen falen projecteerden op een paar Joden die een feest van licht wilden vieren. 

Licht dat binnen heerste. Eenheid. En een gevoel van onverzettelijkheid. Zoals David Simon het zo mooi zei: “Mijn vader heeft moeten wegkruipen. Ik verdom het.” Toen Jules van Hessen zijn klarinet pakte en de eerste tonen van Papa, can you hear me? speelde, raakte hij mij in het hart dat, hoewel ik die avond werkte, niet anders kon dan zich openen. De waterlanders stroomden. Voor mij werd het even Mama, can you hear me?

Kiezen voor licht is een bewuste keuze. Je hoeft maar één vlammetje aan te steken. 

Namens bestuur en redactie wens ik u heel fijne dagen en een verlichte jaarwisseling. Op 9 januari ligt NIW 13 bij u op de mat.