Woensdag deadlinedag. Maar omdat de beste tijd om te vieren is wanneer je maar kunt, werd er door de redactie van uw NIW toch even tijd vrijgemaakt voor een spontane lunchactie, bedacht door medewerkster Lila die echt iets te vieren had: ze wordt grootmoeder; nieuws dat met gejuich werd ontvangen. Vandaar dat we vandaag gezamenlijk lunchten aan onze stamtafel buiten. De gerechten die iedereen had meegenomen waren een vegetarisch, kosjer, oké – kosjer style – rondje langs internationale culinaire velden: Marokkaanse couscous met munt, Oekraïense auberginesalade met koriander, Turkse dolma’s en brood, Engelse sinaasappelmuffins, Griekse salade met feta, hummus en Italiaanse tiramisu. Voorwaar een spontaan feestmaal, zomaar. Rond de dis zat een wellicht nog grotere variatie aan mensen dan wat er aan gerechten op tafel stond: Oekraïense Lila, Kemal, zoon van een Turkse vader en een Nederlandse moeder, Gaby van Ineveld wier dochtertje een Frans-Guinees-Nederlands-Chinese ‘mengelmoes’ is en onze Roel die oorspronkelijk uit Drenthe komt (ook bijna buitenland) en getrouwd is met een Tsjechische, waardoor zijn kinderen zich ook allochtoon mogen noemen. We zijn een groep orthodoxe en liberale Joden, niet-Joden en atheïsten. Dit zooitje ongeregeld produceert voor u wekelijks met hart en ziel het NIW (en dan heb ik het nog niet over ons internationale legertje freelancers); een team met totaal verschillende karakters, politieke ideeën en achtergronden, dat iedere week weer gaat voor een goed NIW.
Het risico nemend dat u me moralistisch vindt, gingen mijn gedachten tussen de happen couscous door met me op de loop. U zult begrijpen dat wij op de redactie wekelijks meer nieuws en roddels binnenkrijgen dan in vijf sjoeldiensten valt te behappen. Veelal gaat het om interne rellen, roddels, misverstanden en misstanden. Deze week is het Tisja Be’av, waarin wij een aantal drama’s herdenken zoals de verwoestingen van de twee Tempels. Het verhaal gaat dat die tempels vooral werden verwoest vanwege onderlinge strijd. Anno 2011 strijden we nog steeds en in volle hevigheid. Juist wanneer in de Joodse geschiedenis eenheid geboden is, is die ver te zoeken, ook nu: bij overkoepelende organisaties en tussen de religieuze bloedgroepen onderling. De een wil niet met de ander en de ander niet met de een. Wij Joden zeggen altijd dat we geen bekeringsdrang kennen, maar als het om meningen en standpunten over religie, bestuur of Israël gaat komt er wel degelijk in alle hevigheid een bepaalde mate van bekeringsdrift opzetten. Staat men daar niet voor open, dan maken we hem of haar het liefst uit voor rotte vis of misschien nog wel erger: we sluiten die persoon uit van deelname aan het debat of laten hem slechts voor spek en bonen meedoen. Dat gebeurt over de hele linie. Om de situatie waarin Joods Nederland, en eigenlijk de hele Joodse wereld, nu verkeert te vergelijken met de drama’s die zich binnen onze gelederen afspeelden in de dagen voor de Tempelverwoestingen, gaat te ver. Maar onmiskenbaar staat de hele Joods-Nederlandse gemeenschap – orthodox, liberaal, seculier en atheïstisch, links en rechts – voor grote uitdagingen. Als we met elkaar al niet door een deur kunnen, of beter: wíllen, hoe kunnen we dan verwachten dat niet-Joden wel begrip voor onze situatie opbrengen? Een vriendin van me heeft een tegeltje op haar schouw staan: klein jongetje komt bij G’d en zegt: ‘What a great idea it was, to make us all different’. Is het nou zo ontzettend moeilijk om dat anders-zijn van elkaar te accepteren, zoals we ook van de ‘buitenwereld’ vragen ons anders-zijn te accepteren, en samen iets moois te maken van Joods Nederland?
Abonneer op het NIW
