Middelvinger

In de rubriek Mensch vragen we de hoofdpersonen naar hun dromen. Nu zijn de mijne vrijwel allemaal uitgekomen, maar ik heb er een waarvan ik vrees dat die nooit in vervulling zal gaan. Als liefhebber van islamitische kunst en architectuur staat een rondreis door Iran al sinds jaar en dag bovenaan mijn bucketlist. Isfahan had voor mij als kind al een magische klank. U zult begrijpen waarom het land een no-goarea is. Ik loop liever niet het risico te worden opgepakt als spion voor de zionistische entiteit.

Hier mag ik een aantal Iraanse Nederlanders tot mijn vrienden rekenen. Ze zijn erudiet en trots op hun afkomst. Terecht. De ongekende rijkdom van de Iraanse kunstschatten hebben we kunnen bewonderen in de Amsterdamse Nieuwe Kerk tijdens de tentoonstelling Passie voor perfectie in 2011. Ik bezocht de expositie drie keer, zo overweldigend was de schoonheid. De prachtige catalogus pronkt, naast boeken over Iraanse architectuur, nog altijd in de boekenkast.

U zult begrijpen dat ik dus niet alleen vanwege de haatspraak van Khamenei tegen Israël – die maar niet van Twitter wordt verwijderd, terwijl er toch lieden voor minder in de ban worden gedaan – de ontwikkelingen in voormalig Perzië op de voet volg. Ik voel een langeafstandsliefde voor het goed opgeleide Perzische volk dat ongelooflijk te lijden heeft onder het moellahregime. Het aantal (geregistreerde) inwoners dat daar is overleden aan covid staat op een kleine honderdduizend, het werkelijke getal zal veel hoger zijn, de deltavariant tiert er welig. Er zijn al maanden protesten gaande want er is aan alles gebrek, nu zelfs aan drinkwater. Voor informatie moeten we afgaan op sociale media, want de westerse pers schijnt er nauwelijks tot niet in geïnteresseerd. Intussen doet het regime er alles aan om de regio verder te destabiliseren (zie het artikel over Libanon op pagina 14).

En nu heeft het land een nieuwe president: de slager van Teheran. De verknipte Ahmedinajad was in vergelijking met Ebrahim Raisi een lieverdje. Raisi joeg tienduizenden van zijn eigen volk over de kling. Zelfs zwangere vrouwen werden onder zijn leiding gemarteld. De horrorverhalen zijn niet te tellen en misselijkmakend.

Met Raisi’s ‘verkiezing’ steekt Teheran een dikke middelvinger op naar het westen. Maar wat doet de Europese Unie? Die stuurt doodleuk Enrique Mora, een hooggeplaatste official om Raisi de hand te schudden en te feliciteren met zijn benoeming. Daarmee steekt de EU haar eigen dikke middelvinger op naar alle slachtoffers van het onmenselijke moellahregime.