Deze column komt in het laatste nummer van het Joodse jaar 5783 en ik schrijf hem op de laatste dag van de vakantie van 2023. Een fijn moment om weer eens dubbel te contempleren dus. Wat heerlijk dat de zomer erop zit. Hoewel we natuurlijk nauwelijks een zomervakantie hadden, hè. Was meer een herfstvakantie. Vijftig keer naar speelpark Oud Valkeveen geweest, een waar record, maar alles voor de kindjes uiteraard. Ofschoon mijn kinderen gewend zijn aan een thuiswerkende pa en ik dus best met rust gelaten ben, is het toch beter dat ze weer lekker ophoepelen naar school.
En die school is bij zes kindjes een gevarieerd begrip. De een rondt zijn master af en de ander gaat naar groep 4. Daartussen een hele schakering aan verschillende instituten.
Klonen
Ja hoor, daar komt het weemoedige gezeur alweer: wat vliegt de tijd. Het was gisteren dat de oudste werd geboren en nu heeft hij met z’n bijbaantjes al een hoger uurloon dan ik. Het is vijf minuten geleden dat de jongste werd geboren, nota bene in een zwembad dat in de woonkamer stond opgesteld. Wat hield mijn vrouw het jongste menneke lang onder water, ik voel nog mijn nagels in mijn handpalmen – haal hem eruit, haal hem eruit – ook al wist ik donders goed dat het helemaal geen kwaad kon. Kind nummer drie mocht kort na zijn geboorte met een ambulance naar het Flevoziekenhuis, daar reed ik dan jankend achteraan in de Suzuki Swift Sedan. Kind nummer 5 had de navelstreng drie keer om het paarse nekje en het was kantje boord. Leuk man, ledor vador.
Verbaasd ben ik wel, we hebben elkaar nog steeds niet de hersens ingeslagen
Wat doen we onszelf toch aan met dat malle voortgeplant? Klonen is een veel beter idee. Wat zou de wereld er fantastisch uitzien met vijf of vijftien identieke Roelen. ‘Roel rules’ zou je dan kunnen zeggen. Doe toch maar niet. Dankbaar ben ik, dat ik zes toch best gezonde nabestaanden heb rondlopen. Verbaasd ben ik wel, we wonen nog steeds met z’n achtjes in een simpel rijtjeshuis in de polder en we hebben elkaar nog steeds niet de hersens ingeslagen. Stop acht muizen in een klein kooitje en ze smikkelen elkaar op, maar ik mag toch wel zeggen dat we hier met elkaar een heel goede band hebben opgebouwd. Met onderling begrip, vriendschap en aanpassing.
Eigenheid
Want aanpassen, daar ontkom je niet aan met zovelen. We zijn er samen naartoe gegroeid: het inschikken, het slikken, accepteren, maar ook en vooral die sterke verbondenheid. We moeten het samen doen. Ook omdat er in dit fijne land natuurlijk veel te weinig huizen gebouwd worden, zodat ze tot hun veertigste in het stapelbedje mogen blijven plakken. Het is belangrijk je eigenheid te bewaren en vooral je eigen dingen te blijven doen.
En ik ben blij dat ze regelmatig de duiventil verlaten. Zo zijn de oudste drie deze zomer alle drie op pad geweest. De een naar Israël, op familiebezoek met zijn geliefde, de tweede ook naar dat land, naar haar geliefde en de derde met zijn lief naar Deutschösterreich. Zo heette dat land maar kort, eventjes na de Eerste Wereldoorlog, maar ik vind de naam wel passend. Oostenrijkers zijn tenslotte ook Duitsers, ook al mogen ze zich nooit meer bij het Reich aansluiten.
Sommigen snappen niet dat iemand uit ons Joodse dorp daarheen wil. Ik zei het al: het zijn Duitsers, maar daarmee doe je de diversiteit die je daar aantreft tekort. Enig idee hoe rijkgeschakeerd de Joodse bevolking daar is bijvoorbeeld? Die zoon van mij verdient wel een hart onder de riem. Hij kwam terug met mooie verhalen. En nu … op naar het nieuwe jaar. Moge het zoet zijn, met liefde gevuld en veel, heel veel onderling begrip. Omein.
Abonneer op het NIW
