Ongezellig

Terwijl ik mijn boodschappentrolley door de sneeuw sleur richting mijn favoriete pleisterplaats, de Jumbo aan het Genadeplein (ongelogen), denk ik na over de dingen die ertoe doen. Mijn schoenen die vol strooizoutvlekken zitten die nooit meer weg te poetsen zijn, mijn fantastische haargel die ondanks de mensonterende sneeuwval mijn coup de jeune homme fier in model houdt, antisemitisme en de wetenschap
dat ik morgen maar weer eens thuis blijf werken omdat mijn Trabant eh … een Trabant is met dit weer.

Begin je nou alweer over dat stomme antisemitisme, hou er nou eens over op, je lijkt wel een Duitser, die hadden het ook altijd maar over antisemitisme, ben helemaal klaar met dat gezeik over antisemitisme, wat een akelige woord ook, ik hoor het veels te vaak, jullie doen niet anders dan klagen, klagen, klagen, zo erg is het allemaal niet hoor, kappen nou.

Oh, nou sorry, je hebt een punt, ik wil er graag over ophouden maar helaas pindatralalaas, er vált niet over op te houden want het wordt alleen maar erger. Dus ik wil er best over ophouden, gráág zelfs, maar zo ver is de wereld geloof ik nog niet. En niet alleen de antisemieten zijn nog niet zo ver, die bestormen gewoon openlijk een synagoge in Gothenburg (spreek uit: Jeuteborje). Met twintig man. Gemaskerd. Ze smijten brandbommen naar binnen terwijl de kids van jongelingenvereniging Bne Akiwa een braaf feestje vieren met chips en cola. De kinderen vluchten in paniek naar de kelder (slim! een kelder onder een sjoel!) en achteraf pakt de poliesie drie schavuiten op die wat met deze belhamelerij te maken zouden kunnen hebben gehad, eventueel.

Wat zeg ik dat lekker voorzichtig, hè. Die jongens kunnen er ook niks aan doen. Het is toch allemaal de schuld van de 45e president van de Verenigde United States van de Amerikanen! Die haalde het in zijn poesjesgrabbelende hoofd zomaar Jeruzalem als hoofdstad van Israël te erkennen! Dan vraag je er ook wel een beetje om! Dat een restaurant in Mokum de ruiten ingekeild krijgt en dat de Joodse jongeren in Jeuteborje in de fik gestoken worden. Nee, als Trump dat nou niet gedaan had, dan was er allang wereldvrede geweest. Enfin, ik preek hier voor eigen parochie (ik droosj hier voor eigen kille), dus ik hoef hier verder niet op door te gaan.

Het punt wat ik wil maken is dat er weer een grote zwijgende meerderheid is. Geen onverschillige menigte, nee nee, een grote groep mensen die niets wil horen over islamitisch antisemitisme. Bam. Ik zei zomaar het onvoorstelbare. De kranten die berichtten over de moordpoging op de Bne Akiwa-jongeren in de Zweedse synagoge noemden nergens de achtergrond van de twintig aanvallers. De Volkskrant schreef ook nog (en ik citeer letterlijk, want ze sleuren je zo voor het tribunaal): “Hoewel er geen gewonden vielen, roept de aanval heftige reacties op.”

Lees deze zin maar een paar keer. “Er was eigenlijk niks aan de hand, toch gingen wat mensen emotioneel lopen te mekkeren.”

Dan spring ik dus echt uit mijn spekkige vel. Twintig mannen gooien brandbommen naar een Joods kinderfeest. Heel gek, maar dat vinden veel mensen dus niet zo’n goed idee, Volkskrant!

Om even terug te komen op het Grote Zwijgen: ik plaatste een berichtje op Facebook over de aanslag op de synagoge en daarvoor over de aanslag op het restaurant van de familie Bar-On en dan valt me op dat mijn rechtse en apolitieke vrienden reageren, maar niet mijn linkse vrienden. Ik hou nog steeds van ze, maar het valt me wel op. Ik weet dat ze geëngageerd zijn, begaan met dolfijnen, vluchtelingen en biologische bananen. Ze zullen echter nooit reageren op mijn ongezellige nieuwsfeiten omdat ze zich er ongemakkelijk bij voelen. Het past niet bij het wereldbeeld dat zij voor ogen hebben. Dit grote zwijgen baart me bijna nog meer zorgen dan de glasscherven op de Amstelveenseweg.