Ondanks legio voorzorgsmaatregelen en tientallen op-het-hartdrukkingen aan ons bestuur lukte het PostNL opnieuw niet bij alle abonnees de 104 pagina’s tellende Rosj Hasjanaeditie op tijd bij u in de bus te krijgen. Geloof me, de frustratie was bij ons net zo groot als bij u, misschien wel groter. Want onze vakantie begon met tientallen terecht teleurgestelde appjes en mails, waarop we steeds niet anders konden antwoorden dan excuus aanbieden en zeggen dat we er echt, echt niets aan konden doen.
En terwijl wij allerlei zaken afhandelden die nog vlak voor de Hoge Feestdagen moesten worden geregeld, kwam het bericht dat de geliefde rabbijn Ies Vorst was overleden. Uiteraard was bekend dat zijn gezondheid al langer te wensen overliet, maar zo’n bericht hakt er toch in. Hoe geliefd hij was, bleek uit de honderden rouwenden die lange rijen vormden bij zijn lewaje.
Rabbijn Vorst behoorde tot de steeds kleiner wordende groep die nog uit eigen ervaring over de Shoa kon vertellen. Hij maakte het als kind allemaal mee. De rijke kinderschare die hij na de oorlog met zijn Dobbe opvoedde, was bewijs dat Hitlers opzet uiteindelijk niet helemaal was geslaagd. Hoe toegewijd zijn Dobbe en hij waren om het jodendom na de oorlog nieuw leven in te blazen, bewees Dobbe met Soekot nog. In de druipende regen stond zij – terwijl zij haar man nog maar net naar het graf had begeleid – in Amstelveen tijdens de markt op straat om Joden met de loelav te laten bensjen. Zo zette zij de opdracht van haar man voort. En wil je koosjere mezoezot, dan moet je ook nog altijd bij rebbetsen Dobbe zijn. Ik zal nooit vergeten hoe dat piepkleine vrouwtje ze mij overhandigde.
Het overlijden van rabbijn Vorst kwam gelijk met een klein, diep ontroerend berichtje voor degenen die de geschiedenis kennen. Voor het eerst sinds de Shoa zijn er meer Joden op de wereld dan vlak daarvoor. Anno 2023 zijn we met 15,7 miljoen, om precies te zijn. Volgens deze cijfers in Nederland met nog net geen 30 duizend. Zoals al eens eerder geschreven: we vullen nog niet eens de Arena, hoewel je daar als rechtgeaarde Ajaxfan – het moet gezegd – dezer dagen eigenlijk niets meer te zoeken hebt. Maar laten we positief besluiten: am Israel chai. En hoe! Nog vele jaren!
Abonneer op het NIW
