Dat de motie werd aangenomen, was niet half zo verwonderlijk als het grote aantal tegenstemmers. Tweede Kamerlid Raymond de Roon (PVV) wilde het vredesproces in het Midden-Oosten een steuntje in de rug geven en diende een motie in met de volgende tekst: “De Kamer (…) spreekt steun uit voor de historische Abrahamakkoorden die onder leiding van de Amerikaanse president Trump tot stand zijn gekomen, in het belang van de vrede in het Midden-Oosten.” Het lijkt een no-brainer, hoe kun je nu tegen vredesovereenkomsten zijn tussen wat ooit gezworen vijanden waren?
Vraag het de linkse partijen in Den Haag, want zij stemden unaniem tegen de motie: GroenLinks, SP, Partij voor de Dieren en Partij van de Arbeid. Dat ook Denk tegenstemde, lag in de lijn der verwachtingen. Van de Partij van de Arbeid is het stemgedrag misschien wel het meest opvallend, want onder partijleider Lodewijk Asscher werd de anti-Israëlretoriek van de sociaaldemocraten aanzienlijk teruggeschroefd. Vrede tussen Israël en de Emiraten, Bahrein en Soedan is de PvdA echter blijkbaar een brug te ver. Was het wellicht omdat De Roon in zijn motie expliciet de rol van president Donald Trump belichtte? Nee, zo kinderachtig zal parlementair links Nederland niet zijn. Of is het echt zo dat de progressieve partijen ‘hun buitenlandbeleid laten bepalen door Ramallah’, zoals oud-VVD-buitenlandwoordvoeder Han ten Broeke zich afvraagt? Is een overeenkomst in het Midden-Oosten pas legitiem voor de linkse partijen wanneer de Palestijnen er hun fiat aan geven?
Tempelberg
Het moeten moeilijke dagen zijn voor prominente Joodse PvdA’ers als CIDI-coryfee Hanna Luden en voormalig directeur Ronny Naftaniel. Beiden deelden op Twitter een artikel over de affaire, maar waagden zich niet aan kritiek op Asscher en co. En was CJO-voorzitter Eddo Verdoner ook geen PvdA-lid? Ook aan de andere zijde van het politieke spectrum gebeuren rare dingen. Zo weigert VVD-minister van Buitenlandse Zaken Stef Blok hardnekkig zich iets aan te trekken van de motie van Kees van der Staaij (SGP), die in 2017 werd aangenomen. Daarin roept de Kamer op het eenzijdige stemgedrag tegen Israël van de Nederlandse vertegenwoordiging bij de Verenigde Naties aan te pakken.
Keer op keer laat Blok zien zich niets van de wil van de Kamer aan te trekken. Vorige week nog stemde Nederland mee met een resolutie die voorstelt dat de Tempelberg alleen nog bij zijn Arabische naam, Haram al-Sharif, wordt genoemd. Hiermee proberen de VN meer dan drieduizend jaar Joodse geschiedenis in Jeruzalem uit te wissen. Een schoolvoorbeeld van de eenzijdigheid waarover Van der Staaij zich in zijn motie van destijds beklaagde. Nederland stemde met nog vijf andere anti-Israëlresoluties in en onthield zich eenmaal. U raadt het al: er stonden nul resoluties over andere staten dan de Joodse op de VN-agenda. Ook weigerden Nederlandse diplomaten vorige week tegen een anti-Israëlische resolutie van de WHO, de Wereldgezondheidsorganisatie, te stemmen. Terwijl je toch zou denken dat op het hoogtepunt van de coronapandemie de WHO wel iets anders aan zijn hoofd heeft.
Reden voor Kamerlid Joël Voordewind (ChristenUnie) opnieuw een motie in te dienen in de geest van die van Van der Staaij uit 2017, maar ditmaal specifiek met de groteske Tempelbergresolutie als voorbeeld. Voorspelbaar genoeg raadde Stef Blok de motie af en wat deed de VVD-fractie in de Tweede Kamer? Die stemde braaf conform het advies van haar minister. En dat terwijl de liberalen in 2017 nog vol enthousiasme achter de motie-Van der Staaij stonden. Blijkbaar is de VVD als het om Israël gaat al even principieel als de PvdA. Hoewel? Vreemd genoeg stemde de Eerste Kamerfractie van de liberalen wel voor een soortgelijke motie als die van Voordewind, zij het dat deze iets minder specifiek was. Kan de echte VVD’er opstaan?
Abonneer op het NIW
