Risjes

Was het omdat iedereen met het Nederlands elftal bezig was toen wij maandag het artikel ‘Mijn kind wil niet meer Joods zijn’ online zetten? Of omdat media en politiek hun ogen gesloten wilden houden? Was het omdat de geïnterviewde moeders om hun kinderen te beschermen anoniem wilden blijven of omdat werd gedacht: dit zijn slechts incidenten, zo erg is het toch nog niet? In ieder geval bleef het opvallend stil na de getuigenissen van drie Joodse moeders. Een collegajournalist vroeg mij: “Je hebt zeker lang naar ze moeten zoeken?” Nou, helaas, nee. Het was een keuze uit vele verhalen, en toen het artikel op sociale media verscheen, reageerden diverse Joodse ouders met soortgelijke ervaringen.

Verdrietig en herkenbaar,” schreef Arjan Aling, die zijn zoon van een Amsterdams lyceum af haalde omdat die school simpelweg geen veilige omgeving kon bieden: “Onze zoon werd nota bene naar slachtofferhulp verwezen, terwijl de daders wegkwamen met hun gedrag.” Een andere vader: “Kom net terug van een meeting op school waar dit probleem besproken is. Een leerlinge die in een spreekbeurt genocide en een kaart met Palestina erop presenteerde, werd niet gecorrigeerd. Dit is niet meer tegen te houden.” Diezelfde vader, Leon, toonde een screenshot van een bericht dat zijn dochter had ontvangen nadat zij een spreekbeurt over Israël had gehouden: “Hou je kankerbek gewoon en je bent kanker domme dingen aan het zeggen. Doe your research voor je met zulke domme statements komt. PS: je hebt geen afkomst lieffie.” Waarna Leon zei te hopen dat zijn dochter naar Israël zou vertrekken.

Wie ook vertrekt, is mijn gewaardeerde collega Cnaan Liphshiz met zijn Nederlandse vrouw en twee kinderen. Hij vertelt op pagina 18 zelf waarom. Nausicaa Marbe schrijft deze week in haar opinie dat het niet om slechts een paar incidenten gaat. Hoe lang zal het duren voordat autoriteiten, leraren en politici durven te erkennen dat we met een ernstig probleem te maken hebben? Hoe lang nog voordat leraren zichzelf eens in de spiegel aankijken en zich afvragen of zij niet actief aan deze hetze meewerken? En hoe lang voordat een aantal media zal beseffen dat hier echt meer aan de hand is dan zomaar een paar pesterijtjes? Of worden Joden veronachtzaamd als collateral damage en alleen nog geaccepteerd als ze meegaan in anti-Israëlische risjes?