Twee tienden van een procent. Dat is het verschil tussen de twee kandidaten aan de vooravond van wat velen zien als de belangrijkste Amerikaanse verkiezingen van deze eeuw. De nek-aan-nekrace tussen Donald Trump en Kamala Harris wordt door de Democraten beschouwd als een van democratie en gelijkheid tegen fascisme. De Republikeinen daarentegen zien Harris als de vaandeldraagster van het wokisme, uit op de vernietiging van de vrijheden van de gewone burger. Maar waar staan de twee kandidaten als het gaat om ‘Joodse vraagstukken’, zoals steun voor Israël en de strijd tegen antisemitisme?
Traditioneel kiezen Amerikaanse Joden in overgrote meerderheid voor de Democraten, alleen de (ultra)orthodoxie voelt zich vaak meer thuis bij de Republikeinen. Op 5 november worden de derde verkiezingen op rij gehouden waarbij de naam van Donald John Trump op het stembiljet afgedrukt is. De oud-president is als geen ander gefrustreerd over de statistieken van het Amerikaans-Joodse stemgedrag. Trump beschouwt zichzelf als de meest pro-Israëlische president ooit en begrijpt niet waarom dat geen weerslag heeft op de keuze van zijn Joodse landgenoten. “Als ik de verkiezingen verlies, hebben de Joden daar veel mee te maken,” zei Trump in september toen hij er in de peilingen een stuk slechter voor stond.
Er zat een dreigende ondertoon in die woorden. De afgelopen weken heeft Trump aangekondigd als president streng te zullen optreden tegen zijn politieke tegenstanders, zowel individueel als groepsgewijs. De zakenman beschouwt de Amerikaans-Joodse gemeenschap als ondankbaar, zelfs als verraders. In een variant van het antisemitische denkbeeld dat Joden de haat tegen hun volk altijd aan zichzelf te wijten hebben, zei Trump: “Ik zal het heel eenvoudig en voorzichtig uitleggen. Ik ben niet goed behandeld, maar jullie zijn niet goed behandeld omdat jullie jezelf in groot gevaar brengen.” Vertaling: als Joden niet op Trump stemmen, is het niet meer dan logisch dat zij met antisemitisme geconfronteerd worden. Hij is immers de enige die hen daartegen kan en wil beschermen. Dat laatste, zijn rol als ‘beschermer’ van de Joden, als een soort weldoende middeleeuwse koning, benadrukt Trump te pas en te onpas.
Empathieloos
Toch zit er in dat laatste helaas een kern van waarheid. Jodenhaat in de VS is zeker sinds 7 oktober 2023 vooral een zaak van linkse en islamitische antizionisten. En juist die hebben een stevige vinger in de Democratische pap. De partij van Kamala Harris en Joe Biden heeft een linkervleugel die fel anti-Israëlisch en meer dan eens ronduit anti-Joods is. Om die niet van zich te vervreemden, steunen Biden en Harris Israël lang niet zo onvoorwaardelijk als zij direct na 7 oktober verkondigden. Net als bij linkse partijen en politici in Europa smolt hun steun voor het Israëlische recht op zelfverdediging als sneeuw voor de zon zodra de Joodse staat ervan gebruik begon te maken.
Harris’ flirt met antizionistisch links maakt vrienden van Israël nerveus
Terug naar Trump. Zijn idee dat iedereen die hem niet steunt niet mag klagen wanneer zij vervolgens met uitsluiting en zelfs geweld geconfronteerd worden, was al te horen in zijn reactie op de Hamaspogrom. Trump beweerde met droge ogen dat Hamas het nooit gewaagd zou hebben Israël aan te vallen als hij nog president was geweest. Een stelling die hij niet onderbouwde en die gezien de ontwikkelingen in Gaza van het afgelopen jaar als krankzinnig en onsmakelijk is te betitelen. Dezelfde redenering laat hij los op Iran: de Islamitische Republiek en Hezbollah, zelfs de Houthi’s zouden nooit gedurfd hebben Israël aan te vallen, met Trump als president. Opnieuw zijn er geen argumenten om deze parallelle werkelijkheid te staven. En waarom had Israël de massamoord van 7 oktober aan zichzelf te wijten? Omdat premier Benjamin Netanyahu in november 2020 de doodzonde had begaan Joe Biden te feliciteren met zijn verkiezingsoverwinning op Trump.
Niet dat Netanyahu daarin enige keus had, de Israëlische regeringsleider kon niet anders. Had hij Biden niet gefeliciteerd of was hij meegegaan in Trumps leugens over gestolen verkiezingen, zou de hele relatie van de Joodse staat met zijn belangrijkste – en vaak enige echte – bondgenoot op losse schroeven gestaan hebben. Maar dat soort objectieve overwegingen zijn niet besteed aan de empathieloze presidentskandidaat. Het was dan ook Bibi’s ‘verraad’ waaraan Trump refereerde met zijn woorden ‘ik ben niet goed behandeld’.
Wederzijdse liefde
Afgelopen zondag hield Donald Trump een verkiezingsbijeenkomst in Madison Square Garden in New York. De Democraten vergeleken die nogal flauw met een bijeenkomst van Amerikaanse nazi’s
in datzelfde gebouw in 1939, voor het gemak vergetend dat Bill Clinton er in 1992 de nominatie voor het presidentschap van de Democratische partij aanvaardde. Drie weken eerder had ‘The Donald’ bij de herdenking van de massamoord op 7 oktober laten weten zichzelf nog steeds als het grote slachtoffer te zien. “Niemand is beter geweest voor het Joodse volk en Israël dan ik,” zei Trump in een radio-interview, de historische bijdragen van Mozes, David en Salomon of meer recent Herzl, Weizmann en Ben-Goerion negerend. “Niemand heeft meer voor Israël gedaan. Maar die liefde is niet wederzijds.” Dat laatste is zoals zoveel van Trumps beweringen simpelweg niet waar, begin deze week verscheen er een peiling waaruit blijkt dat twee derde van de Israëli’s het liefst Trump als de volgende Amerikaanse president zou zien, tegenover slechts 17 procent die Kamala Harris steunt.
Even los van Trumps pathologische zucht tot overdrijving, is het van belang te kijken naar wat hij concreet voor de Joodse staat heeft gedaan tijdens zijn presidentschap. Zijn meest in het oog springende pro-Israëlische maatregel was het verplaatsen van de Amerikaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem. Een hele reeks presidenten voor hem hadden dit toegezegd, maar vervolgens snel weer vergeten nadat zij hun ambtseed hadden afgelegd. Het was een symbolisch belangrijke geste van Trump, maar een zonder veel praktische waarde, vooral omdat vrijwel geen enkel ander land het Amerikaanse voorbeeld volgde.
Kernwapens
Veel belangrijker was de rol van de regering-Trump bij het tot stand komen van de Abrahamakkoorden. Bijzonder belangrijk voor Israël, hoewel de grote vis Saoedi-Arabië niet binnengehengeld werd – daar stak Hamas vorig jaar een stokje voor. Het was een enorm diplomatiek succes voor Jeruzalem, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat het meer het geesteskind van Trumps schoonzoon en Midden-Oostenadviseur Jared Kushner was dan van de president zelf. De kans dat er een rol voor hem is weggelegd in een nieuwe regering-Trump lijkt klein: dochter Ivanka en Kushner hebben zich opvallend rustig gehouden tijdens de campagne van hun (schoon)vader.
Trump trok zich terug uit de nucleaire overeenkomst met Iran
Al met al slaat de balans positief door, zelfs al was Trumps ‘vredesplan’ een kansloze affaire omdat het in onrealistische mate pro-Israëlisch was. Nadelig voor de Joodse staat was de eenzijdige terugtrekking uit de nucleaire overeenkomst met Iran. Dat lijkt contra-intuïtief, Israël was immers fel tegenstander van de door president Barack Obama gesloten overeenkomst, waarin sancties tegen de Islamitische Republiek werden verlicht in ruil voor het stopzetten van uraniumverrijking ter wille van kernwapens. Onder Trump trok Washington zich terug uit de overeenkomst, maar zonder een alternatief te bieden. Het gevolg: Iran zag zich niet meer gebonden aan de bepalingen en begon op ongekende schaal uranium te verrijken. De Islamitische Staat is nog nooit zo dicht bij een kernwapen gekomen als nu.
Onwil of onmacht
Opvallend genoeg zegt ook Kamala Harris af te willen van het Iranvriendelijke beleid van haar Democratische voorgangers Joe Biden en Barack Obama. Maar wat zij daarvoor in de plaats stelt, is onduidelijk. Sowieso is dat een van de problemen met de Democratische presidentskandidaat: haar onwil – of onmacht – haar toekomstige buitenlandbeleid onder woorden te brengen. En haar neiging iedereen tevreden en te vriend te willen houden. Van Joe Biden, de man die haar vroeg zijn vicepresidente te worden, kan veel gezegd worden, maar hij is een betrouwbaar bondgenoot van Israël gebleken. Misschien niet zo betrouwbaar – lees kritiekloos – als de meer rechtse vrienden van de Joodse staat dat hadden willen zien, maar er mag niet vergeten worden hoe groot de druk op de Amerikaanse regering het afgelopen jaar geweest is.
Trump: ‘Niemand is beter geweest voor het Joodse volk en Israël dan ik’
Linkse en islamitische kiezers dreigden weg te lopen als Biden en Harris geen Israëlkritischere en meer pro-Palestijnse koers zouden varen. Toch steunen de twee Democraten de Joodse staat tot op de dag van vandaag. Op een stop op het leveren van een klein aantal zware bommen na, vult Washington de snel leger wordende Israëlische arsenalen aan. Daarnaast geeft de VS in de VN rugdekking aan de Joodse staat, terwijl Europese bondgenoten het vaak laten afweten. En dat in een jaar waarin het verlies van slechts enkele duizenden islamitische stemmen in de staat Michigan het einde van Kamala Harris’ politieke carrière kan betekenen.
Toegegeven, Harris heeft in haar campagne zwaardere kritiek geleverd op de Israëlische manier van oorlog voeren in Gaza dan haar baas en zeker dan Trump. Zij besteedt meer aandacht aan de Palestijnse (burger)slachtoffers in het conflict en pleit vaker voor een staakt-het-vuren. Maar de suggestie van Donald Trump dat Israël twee jaar na een verkiezingsoverwinning van zijn concurrente niet meer zal bestaan, is nergens op gebaseerd.
Opportunisme
Wel zijn er terechte zorgen over Harris’ mogelijke flirt met de antizionistische linkervleugel van de Democratische partij. De vicepresidente is een stuk gevoeliger voor de woke retoriek van The Squad, de groep ultralinkse Congresleden die elk vraagstuk in het licht van raciale verhoudingen ziet en Israël tot neokoloniale apartheidsstaat heeft verklaard. In haar tijd als senator behoorde Harris zelf tot de linkervleugel van de partij, zonder overigens mee te doen aan het expliciet antizionistische – en vaak ronduit antisemitische – activisme van Democraten als Ilhan Omar en Rachida Tlaib. Maar als presidente met een minimale meerderheid of zelfs een minderheid in Senaat en Huis van Afgevaardigden zou Harris elke Democraat in het Congres nodig hebben en bestaat dus de kans dat zij zich gedwongen ziet haar oor naar bovengenoemde Israëlhaters te laten hangen. Dat Harris weigerde te kiezen voor de Joodse gouverneur van Pennsylvania Josh Shapiro als haar running mate (kandidaat voor het vicepresidentschap) wordt door velen gezien als politiek opportunisme dat zich als anti-Joods kan uiten.
Wie er ook wint, de Amerikaanse Joden en Israël gaan een onzekere tijd tegemoet
Ook heeft Kamala Harris zich een stuk toleranter getoond voor de anti-Israëlactivisten die het leven van Joodse studenten op de Amerikaanse universiteitscampussen onmogelijk maken met hun pro-Hamasretoriek. Hoewel zij zelf het woord ‘genocide’ niet bezigt, nam zij het tijdens een redevoering vorige week op voor een anti-Israëlactivist die de zaal uit gezet moest worden: “Wat hij zegt, is de werkelijkheid. Ik respecteer zijn stem.” Het zijn deze flirts met antizionistisch links en islamitische kiezers die sommige Amerikaanse Joden en andere vrienden van Israël uiterst nerveus maken. Een nervositeit die slechts ten dele wordt weggenomen door het feit dat Harris al tien jaar met een Jood getrouwd is. Doug Emhoff is als second gentleman een van de gezichten van de strijd tegen antisemitisme door de regering-Biden.
Het is moeilijk te voorspellen wat een presidentschap van beide kandidaten zal brengen. Wat is te prefereren: Trumps belofte buitenlandse anti–Israëlactivisten te deporteren of Harris’ nadruk op de vrijheid van meningsuiting, ook als deze van antisemitische aard is? Wat is riskanter voor Israël: Harris’ gematigde koers waarbij bondgenootschappen benadrukt worden – dus ook dat met Israël – of Trumps sympathie voor de regering-Netanyahu die ondergraven zou kunnen worden door zijn sterk isolationistische denkbeelden? De toenadering tot Iran waarnaar de Democraten al decennia streven of de bewondering voor Vladimir Poetin die steeds sterker leeft onder de Republikeinen? Wie er op 5 november ook wint, Kamala Harris of Donald Trump, de Amerikaanse Joden en Israël gaan een onzekere tijd tegemoet.
7 reacties
Netanyahu heeft de ene op de andere fout gemaakt – van het laten groeien van Hamas tot en met het opzeggen van de nucleaire overeenkomst met Iran, waardoor Iran nu op het randje staat van het bereiken van een nucleair wapen. Voor de consequenties van zijn fout met Hamas betaalde en betaalt Israël nog steeds duur en wat de totale rekening wordt van zijn fout met Iran moeten we nog zien. Aangezien Iran volgens de media en het bezoek van generaal Kurilla aan Israël weer een grote aanval op Israël of op Joden of beide voorbereidt, komt er blijkbaar geen einde aan de complicaties en de prijs die Israël en Joden wereldwijd moeten betalen voor de fouten van Netanyahu.
Goed stuk van Bart Schut. Een dilemma: Donald Trump of Kamala Harris? Twee zeer omstreden kandidaten voor het Witte Huis in de VS. De mens [kiezer] wikt [kop of munt] a.s. dinsdag, maar de God van Israel beschikt. Als vriend van Israel en hun Bijbel weet en beaam ik ook de woorden van de Jood Jeshua, de LEEUW uit de Stam JUDAH, de wortel Davids [Openbaring 5:5] die zijn tijdgenoten al waarschuwde voor verwarrende tijden zoals nu: Mattheüs 12:25: Ieder koninkrijk, dat tegen zichzelf verdeeld is, gaat ten onder, en geen stad of huis, tegen zichzelf verdeeld, zal standhouden. UNWRA, Arabieren, Hamas, PLO, Amerika, Navo, Europa hebben sinds 7-10-2023 t/m vandaag hun ware aard getoond jegens het Joodse volk, de Knesset en Jerusalem. Er is HOOP: Israels spectaculaire redding lees ik uitsluitend in de Torah en de Joodse Profeten!!!
Of je nu door de kat, of door de hond wordt gebeten, je blijft achter met een bijtwond.
Trump is voor Israël de beste keuze. In zijn 1e termijn heeft hij duidelijk bewezen pro-Israël te zijn. Als enige president sinds tientallen jaren echte onvoorwaardelijke steun. Sinds 7-10 ook onomstotelijk, steun betuigd voor acties in gaza. Harris is een ongeleid projectiel, sterk wisselend in haar uitspraken: “we” hebben geholpen om sinwar te pakken! Nee, ze heeft tegengewerkt: IDF mocht niet rafah in. Is weg gebleven bij de speech van Bibi in ‘t Congres. Slijmt nu bij de islamitische kiezers. En wel het ergste: de Joodse Bernie Sanders heeft een sterke ruk naar links en hardere anti-israel beleid aangekondigd in zijn speech. Zij en Waltz hebben al laten doorschemeren een groter wapen embargo te steunen, dus nee Harris is echt de slechtste optie voor Israël en gelukkig staat ze meer achter dan die 0,2% die Bart meldt.
Israël verliest bij winst van de antisemitische democraten.
Als de Joodse stem in Amerika naar Harris gaat is dat een ramp. In de eerste plaats voor Amerika zelf. Om nu even het afschuwelijke probleem anti-semitisme terzijde te leggen, want het nog mens-onterender probleem is dat de Democraten “Pro choice” zijn. De ultra-ortodoxen zijn Pro- life, dus republikeins stemmend .Messiasbelijdende Joden en Evang. Christenen zijn ook Pro-Life. Amerikaanse kennissen van mij werk(t)en voor Pro-life-organisaties en stemmen natuurlijk niet op Harris, zij zou een president zijn die zich nu al het meest heeft uitgesproken over abortusrechten. Zij zegt een christen te zijn. Dit is werkelijk allemaal FAKE.
Harris dient zonder dat zij het zelf beseft de MOLOCH en heeft hier door een slechte invloed op de arme zwarte bevolking.
Wat het Israelminded betreft. Trump heeft toch maar de ambassade van Jeruzalem verplaatst. Harris zou dit nooit gedaan hebben. Dus wat stellen haar mooie beloften voor richting Israel?
Ruud: Wat de kandidaten zeggen tijdens de campagne is niet zo belangrijk. Wat ze doen is belangrijk. Trump heeft als president op aandringen van Netanyahu het nucleaire verdrag met Iran opgezegd en daarmee Israël niet bepaald een dienst bewezen. Trump beschuldigt de Joden al op voorhand van zijn eventuele nederlaag. Hij vindt dat Hitler goede kanten had. Dát is de echte Trump. Van Harris zullen we, als ze wint, pas na de verkiezingen weten wie ze echt is. Hoe dan ook, dat een banale clown en gevaarlijke ophitser als Trump voor de tweede keer kandidaat staat voor het presidentschap van de VS, laat zien in wat voor een diepe crisis de VS zich bevinden. Dat moet een ieder die op de één of andere manier op de VS leunt, hard aan het denken zetten.
Vervolg/aanvulling. Oud-president Barack Obama zag het nucleaire
akkoord met Iran als de “beste garantie ” voor een veiliger wereld, niet alleen in het Midden-oosten, maar voor de hele wereld. Een nucleair raamwerk werd getekend in 2015 door landen, de zgn.51. Die veiliger
wereld is nooit gekomen. De gevaarlijke steun van Iran ging gewoon door aan Hezbollah en Hamas.Met in 2023 een gruwelijk pogrom in Israel.
Meneer Shlomo Itai :”Een veiliger wereld , of een veiliger Israel?, door een nucleair akkoord, die zou na het tekenen in 2015 al snel verbroken zijn door Iran, denk ik. Kamenei noemde de vermoedens van het Westen dat zijn land aan een atoomprogramma werkt, een mythe. Maar goed dat Trump en Netanyahu deze mislukte deal al snel hebben opgezegd.
Donald Trump, Gefeliciteerd!!!!
Harrison, go Home please!!
Walz….Zzzzzzz terug naar Minnesota..✈️ En stay in your Democratic State.