Wat fijn dat de social media er zijn! Facebook, Twitter, ze maken het leven sneller, binnen een minuut heb je beeld binnen van wat er aan de andere kant van de wereld gebeurt en als je geliefde in het buitenland zit, is het erg prettig communiceren. Dus: leve de social media!
Maar er is een keerzijde. Zo hebben we vorig jaar allemaal kunnen zien wat wij Joden over ons heen kregen naar aanleiding van de Gaza-crisis. Het antisemitisme was niet van de lucht en het schelden door hele bevolkingsgroepen, geleid door omhooggevallen jongetjes met een te grote bek, werd tot norm verheven.
En wij Joden? Wij maken ons niet schuldig aan deze compleet uit de klauwen gelopen verhuftering? Kijk, dat wij een clubje zijn dat graag en fel discussieert is een feit en daar is helemaal niets mis mee. Dat is een van ‘onze’ charmes. Maar met de regelmaat van de klok zie ik op social media onderlinge scheldpartijen langs trekken waar ik letterlijk misselijk van word.
Zo was daar op Jonet een artikel van Natascha van Weezel, die een verslag schreef over de CIDI-journalistenreis in de vorm van een brief aan haar vader Max. Natascha zette in dat stuk de nodige vraagtekens bij het Israëlische regeringsbeleid. Dat mag, niets mis mee. Je hoeft het niet met haar eens te zijn en ja, je mag daar ook fel op reageren. Maar de bagger die Natascha over zich heen kreeg was werkelijk beneden alle peil. Ze werd uitgemaakt voor alles wat ‘fout’ was in de oorlog. Soms vraag ik me werkelijk af waar we mee bezig zijn. Er zijn personen die hun mond vol hebben over ‘die antisemieten’ en ander gespuis, maar die zelf net zo hard aan de verhuftering meewerken. Waarschijnlijk meegesleept in de emotie van het moment, ‘maken ze van hun hart geen moordkuil’ en gieten hele emmers stront over een ander in de vorm van zo ongeveer het ergste wat je een Jood/ Jodin kunt toewensen: verrader of soortgelijke woorden.
Klaarblijkelijk bij gebrek aan echt inhoudelijke argumenten. Ik kan maar één ding zeggen: Bah! En ga u diep, heel diep schamen.
Abonneer op het NIW
