Verraders

Na mijn schooltijd heb ik aan het eind van de jaren zestig als student oprecht geloofd in een maakbare samenleving. In mijn naïviteit zag ik een wereld zonder discriminatie van minderheden, met gelijkheid van vrouw en man, van homo en hetero, van jood, christen, moslim en atheïst, van zwart en wit. Helaas ben ik met het klimmen der jaren meer dan eens stevig wakker geschud. Vuile homo, stomme jood, domme zwarte zijn combinaties die al voor de eeuwwisseling glansrijk zijn teruggekeerd in de Nederlandse straattaal. Toch heb nooit kunnen bevroeden dat onze maatschappij in deze eeuw op universiteiten met Israël als gemeenschappelijk doelwit zover zou afdwalen van wat ooit beschaving heette. 

Voor corona konden we het hele jaar kiezen uit soms wel vijf vluchten per dag naar Israël. De vrijdagmarkt in Jeruzalem was een prachtige weerspiegeling van het land waar we zo verliefd op waren geworden, waar Joden en Arabieren druk gesticulerend handelden en (ver)kochten. Meer dan 40 duizend Gazanen verdienden goed geld in de Joodse staat. 

Vlucht

In die sfeer van veiligheid kwam twee jaar geleden een van onze vele Israëlische nichtjes, achterkleindochter van de tante die begin jaren vijftig van de vorige eeuw op alia was gegaan, na haar diensttijd met haar echtgenoot naar het Amsterdam van haar voorouders. Ze leerden fietsen in de drukke stad, reisden met een ov-jaarkaart, waren zo gelukkig in de Jordaan dat ze overwogen hier te blijven, back to their roots. 

En toen werd het 7 oktober 2023. Ze durfden in de tram en zelfs op straat geen Ivriet met elkaar te spreken, voelden zich anders bekeken, ontweken de Dam en het Centraal Station. We zagen ons leuke, vrolijke nichtje dat ooit als fotografe in straaljagers meevloog bij acties ver in Syrië, veranderen in een sombere vrouw. En haar man leed mee. De glimlach verdween van hun gezichten. Begin maart besloten ze terug te keren naar hun geboorteland, in Mokum lag toch niet hun toekomst. 

De moderne neofascisten op de UvA verschillen niets van de NSB-vrouw die mijn ouders verraadde

Ik zie hun vlucht uit Nederland als een grote nederlaag, als een overwinning van de intolerantie van het nieuwe linkse fascisme. Ik vrees dat we aan het begin staan van veel meer onheil. Zo las ik op de site van het Amsterdamse universiteitsblad Folia dat de Universiteit van Amsterdam (UvA) zich genoodzaakt zag aangifte te doen tegen (uiteraard anonieme) verspreiders van posters waarop de namen van drie leden van het college van bestuur met name worden genoemd. De tekst op de poster, ‘gezocht wegens medeplichtigheid aan ge-no-cide’, had niets te maken met de moordpartijen deze eeuw in Syrië met meer dan 600 duizend slachtoffers. Omdat de mogelijke genocideplegers tussen Damascus en Aleppo geen Joden zijn, is die volkerenmoord nauwelijks benoemd, laat staan massaal veroordeeld. 

Masker

De moderne neofascisten op de UvA spreken geen Nederlands, dus schreven ze: “They are the face. The institution is a crime. During the genocide, they give our dimes.” Ik heb het al eerder beweerd, eenentwintigste-eeuwse studenten en docenten die bestuursleden publiekelijk aangeven, ook al zijn die bestuurders zelf laffe meelopers, verschillen qua mentaliteit niets van de NSB-vrouw die ooit de Nederlandse politie vertelde waar mijn ouders en mijn broer in 1943 tijdelijk verbleven. Verraad is een deugd die deze studenten aan de UvA aantoonbaar graag uitdragen. 

Er is een verschil tussen de hedendaagse verraders van de UvA en hun voorbeelden ruim tachtig jaar geleden: de laatsten kwamen zonder masker aan de deur om te verraden en te roven. Ik ben dan ook heel trots dat dr. Marijke Barend-van Haeften haar bul die ze hoogzwanger van onze tweede dochter behaalde op de UvA, deze maand heeft teruggegeven.