Mijn excuus dat ik het dagboek van zondag heb overgeslagen en er dus deze week bij uitzondering maar een dagboek verschijnt in plaats van twee. De reden is dat we, tijdens onze vakantie-afwezigheid, een aantal onverwachte klusjes kregen. Twee buitenlandse rabbinale verzoeken om na te gaan of iemand Joods is. Twee besprekingen met (jongere ) collega’s over gioer. Beide rabbijnen gingen ervan uit dat gioerkandidaten naar ons beet dien in Brussel gestuurd kunnen worden en wij dan voor de verdere begeleiding zorgen. Nee dus! Wij zijn van het beet dien van het Rabbinical Center for Europe. En wij zijn er om lokale rabbijnen te helpen met een eventuele afronding van een gioerprocedure als de lokale rabbijn niet over een lokaal of eigen beet dien beschikt en zelf geheel achter de kandidaat staat. Maar dit bekend zijnde bij EU-rabbijnen, word ik meer en meer als een expert gezien (al dan niet terecht) en bellen lokale rabbijnen voor begeleiding en advies. Hetzelfde geldt voor de vraag wie wel of niet Joods is en of er gesproken kan worden van op z’n minst twijfel. Gisteravond laat kreeg ik een Joodse man aan de telefoon uit België, woonachtig in Congo, die een niet-Joodse vriendin heeft uit India die Joods zou willen worden. Vraag één was of zij inderdaad Joods wil worden of dat hij wil dat zij dat wordt. Want toetreden tot het jodendom kan alleen omwille van het jodendom, het geloof in G’d en Zijn Tora en traditie.
Een andere rabbijn legde mij een interessant probleem voor. Een man en vrouw zijn zo’n vijftien jaar getrouwd. Beiden leefden strikt orthodox. Baard, zwarte hoed, lange peies, haarlokken. Meneer ziet de baard niet meer zitten, ruilt zijn opvallend charedisch ogende zwarte hoed in voor een klein, nauwelijks zichtbaar gehaakt keppeltje en mevrouw en de kinderen voelen zich voor (Joodse) aap gezet. Dat de vrouw hiermee in haar maag zit, moge duidelijk zijn. Moet ze aansturen op een get, scheiding? Of accepteren omwille van de kinderen? Vindt ze hem nog aardig? Of ervaart ze hem als een stoorzender in haar leven?
Scheiden is gemakkelijk, maar niet altijd de beste oplossing.
Hoe moet de rabbijn hiermee omgaan? Wat moet hij haar adviseren? Of ik even wil meedenken. Aan mij is het dan om heel goed te luisteren, vragen te stellen om een zo goed mogelijk beeld te krijgen van de ontstane situatie. Scheiden is gemakkelijk, maar niet altijd de beste oplossing. Bij elkaar blijven en kinderen en echtgenote diepongelukkig laten, is ook geen optie. Na lang en goed luisteren heb ik het volgende advies gegeven: Blijf samen, scheiden maakt in deze situatie niemand gelukkig, levert uitsluitend schade en verdriet op. Maar gun ieder de vrijheid zijn en haar leven in te richten zoals ieder dat wil. En daar waar ze samenkomen, bijvoorbeeld met de maaltijden, houden allen zich aan de halacha, want zo zijn ze beiden hun huwelijk begonnen. Beiden stemden in, kreeg ik in een volgend contact met hun rabbijn te horen. Alleen zij heeft nog een probleem. Ze geneert zich om in de Joodse openbaarheid met hem samen te verschijnen. Alle echtgenoten van haar vriendinnen hebben baarden met alles erop en eraan. En hier staat zij met haar man zonder baard, zonder hoed, zonder zwart pak, zonder, zonder …Mijn advies was: haar man is wie hij is en dus dient zij dat te accepteren, dat is een deel van het compromis. Als vriendinnen op haar neerkijken, hebben die vriendinnen een probleem en mag zij zich afvragen of het echte vriendinnen zijn. De rabbijn was blij met mijn compromisvoorstel. Ik hoop dat het gaat werken en wie weet, misschien door haar tolerante opstelling komt hij weer terug naar zijn oorspronkelijke status, terug van even weggeweest.
Wat een begrip en medeleven bij de ANWB-alarmcentrale!
Overigens: als u goed hebt gelezen begon ik dit dagboek met: ‘De reden is dat we, tijdens onze vakantie afwezigheid, een aantal onverwachte klusjes kregen.’ Wie zij ‘we’? Bovenvermelde klusjes hebben uitsluitend met mij te maken en niet met mijn Blouma en ikzelf, samen. Blouma is gevallen met als resultaat een fractuur in haar elleboog. Maar, zoals de arts vertelde: de fractuur zit op een gunstige plaats. Dat was fijn om te vernemen, maar de fractuur was wel een fractuur. En dus naar lokale arts, scan in ziekenhuis, bij een speciaalzaak een ding gekocht dat haar arm op z’n plaats moet houden en natuurlijk de ANWB-alarmcentrale ingeschakeld. Daar kreeg ik te doen met Jonathan, een medewerker. Geweldig! Wat een begrip, meedenken, geruststellen. Niet alleen verzekeringen controleren, niet alleen zeuren over geld, maar uitsluitend: hoe kunnen we helpen. Ik wens eenieder toe niet met de alarmcentrale in aanmerking te hoeven komen, maar als het dan toch helaas wel nodig is: van harte aanbevolen! Jonathan, vanaf deze digitale plek, nog steeds in het buitenland vertoevend en genietend van onze vakantie: enorm bedankt voor je hulp.
Een gevaar, een loszittende tegel, schuilt in een klein hoekje. En als we het dan toch over gevaren hebben: ik was voornemens om mijn zorg uit te spreken over al die elektrische fietsen met dikke banden en die elektrische stepjes die als bezetenen links, rechts, voor en achter opdoemen op onze Nederlandse wegen. Ik begrijp niet dat er niet met spoed wetten komen die deze rijdende gevaren van de weg halen of op z’n minst aan banden leggen qua snelheid, zichtbaarheid en veiligheid. En zie: net voordat ik dit Nederlandse probleem aan dit dagboek wilde toevertrouwen, stuurde mijn schoonzoon uit Montreal mij trots een foto op via Whatsapp van zijn milieuvriendelijk vervoersmiddel. De auto blijft thuis en hij stept elektrisch naar zijn werk. Gelukkig draagt hij naast zijn tsietsiet ook over zijn keppeltje een helm en is hij van nature absoluut geen crosser, maar wel milieubewust.
Abonneer op het NIW
