De infantiliteit van de politiek

Twee weken geleden sprak de adjunct-hoofdredacteur van dit blad, Bart Schut, zijn afgrijzen uit over het stemgedrag van de Partij van de Arbeid. Hij memoreerde daarbij dat ik lid ben van die partij. Wat is er aan de hand? Raymond de Roon, Kamerlid namens de PVV, had een motie ingediend. Het was een korte tekst. Er stond “De Kamer spreekt steun uit voor de historische Abraham-akkoorden die onder leiding van de Amerikaanse president Trump tot stand zijn gekomen, in het belang van de vrede in het Midden-Oosten”. Bizar genoeg kon de motie niet op steun rekenen van de PvdA of andere partijen aan de linkerzijde van het politieke spectrum. Een vreemde zaak. De PvdA schaarde zich met deze afwijzing aan de zijde van Denk en de Partij voor de Dieren, die blijkbaar ook niet zo van vrede houden.

In werkelijkheid zijn alle kiezers voor zover ik weet voor vrede, dus die motie moest gewoon een hamerstuk zijn. Een politieke blunder zou je zeggen. Navraag leert dat de zinsnede ‘onder leiding van de Amerikaanse president Trump’ het probleem was. Immers, voor de Palestijnen stond Trump niet zo open, zacht gezegd. Of dat afdoende is om deze motie niet te steunen, betwist ik. De vrede met de Golfstaten en Soedan is niet minder dan historisch en vrede is voor iedereen goed, ook voor de Palestijnen, al is het maar omdat de annexatie nu geen doorgang vindt. Hebben politici soms niet door dat de Golfstaten al lang voor de bezetting van de Westoever de oorlog hadden verklaard aan Israël? Het is absurd te zeggen dat er geen vrede mag komen tussen deze landen, zolang het Palestijns-Israëlisch conflict nog niet is opgelost. Je kunt zelfs stellen dat het Palestijnse lijden deels veroorzaakt is door diezelfde Arabische landen, opdat het als pressiemiddel zou dienen tegen Israël. Hiermee is dat in ieder geval hopelijk voorbij. En is het echt zo erg te erkennen dat Trump zo nu en dan iets goeds heeft gedaan?

Op de kast
Velen zien het Israëlisch-Palestijnse conflict graag lekker zwart-wit. De Israëli’s zijn fout en de Palestijnen zijn goed, of precies andersom. Het maakt niets uit. De waarheid is dat elke partij gelijk heeft vanuit zijn eigen perspectief. De Israeli’s verdienen vrede en veiligheid, de Palestijnen verdienen hun eigen staat. Het probleem is dat constructief leiderschap onder Israëli’s en Palestijnen ver te zoeken is. Ook in de regio is brede steun voor een echte oplossing ver te zoeken. Daar verandert vrede met Dubai helaas geen jota aan.

Dat daargelaten, hoeft de Kamer natuurlijk helemaal geen steun uit te spreken voor deze vredesdeal. Dat had minister Blok al gedaan. En zo hoort het ook. De enige reden waarom de motie in de Kamer is ingediend, is dat de indieners weten dat de linkse partijen deze tekst niet willen ondersteunen. En dat geeft de rechtse partijen weer een stok om mee te slaan, want wie is er nou tegen de vrede? De PvdA loopt als een gewillig slachtoffer onnodig in de val. Dit domme spelletje brengt echte vrede geen centimeter dichterbij. Het is de infantiliteit van de politiek, die met dit soort symboolmoties verschillen wil uitvergroten, opdat de kiezer steeds extremer stemt. En de PvdA doet er vrolijk aan mee.

Het NIW besteedde vorige week aandacht aan het opkomend extremisme in de politiek. De bedoeling is dat we ons nergens meer veilig voelen. Dat we enkel van incident naar incident leven. Dat we degene met de felste uitspraken achternalopen, omdat die de problemen vast wel zal oplossen. Vaak is dat echter dezelfde persoon die deze problemen zo groot mogelijk heeft opgeblazen. Een motie als deze is een goed voorbeeld. Het feit blijft namelijk: niemand is tegen vrede. Beter had de PvdA deze motie onderschreven en het Palestijns-Israëlische conflict op een ander moment aangekaart. De PvdA moet zich niet zo op de kast laten jagen. En wij Joden ook niet.

Eddo Verdoner is voorzitter van het Centraal Joods Overleg (CJO). Daarnaast is hij ondernemer en bedrijfsadviseur.