Wedstrijdje verpissen

Het lijkt alsof Nederland geen enkele moeilijkheid kent. Geen woningnood, geen wolven die schapen doodbijten, geen klimaatverandering, geen tekorten in de zorg, geen ongebreidelde immigratie, geen meisjes die ’s nachts worden verkracht en vermoord, geen crisis in het onderwijs, geen studenten die worden geïndoctrineerd door op 7 oktober feestvierende universitair docenten, geen eenzijdige media die op een heilige missie zijn om de kiezer te beïnvloeden. De verkiezingen op 29 oktober lijken maar over één ding te gaan: Gaza. Aan de linkerkant zien we politici vervallen in een westrijdje verpissen: wie veroordeelt Israël het hardst? Principes leggen het af tegen opportunisme, want denk aan het potentiële electoraat. Feiten worden verruild voor emoties, de ratio staat machteloos. Er wordt zelfs vrolijk meegeheuld met abjecte organisaties die geen strobreed in de weg wordt gelegd. Het doel heiligt alle mogelijke middelen. 

Terwijl er een veelbelovend vredesakkoord op tafel ligt waar Arabische landen en zelfs de Palestijnse Autoriteit zich achter hebben geschaard, moet Gaza op de politieke agenda blijven, want daar is menige campagne op gefocust. Immers, wat doe je als partij wanneer je in plaats van het potje verpissen het ineens moet gaan hebben over zaken waaraan je als Nederlandse politicus écht iets zou moeten doen? Want het is duidelijk: al hadden op 5 oktober twee miljoen mensen hun narcisme in de straten van Amsterdam bevredigd, het zou aan de situatie voor de Gazanen noch de Israëli’s ook maar iets hebben veranderd. 

Die duiding van narcisme heb ik niet van mezelf, die komt van tv-duider Victor Vlam en daar had hij groot gelijk in. Ik voeg daar nog de instinctieve behoefte van de mens om bij een kudde te willen horen aan toe, het liefst de luidste, want die lijkt het veiligst. Hoezeer die kudde het ook bij het verkeerde eind kan hebben. We versimpelen gewoon een uitermate complex conflict tot oneliners.

Wat hebben we de afgelopen twee jaar gezien? De genocide van 7 oktober heeft plaatsgemaakt voor een ‘genocide op de Gazanen’. Waar het allemaal mee begon, wordt voor het gemak vergeten. Hamas die zelf toegeeft de eigen bevolking als pion in te zetten, ‘is niet verantwoordelijk, maar Israël’. Anne Frank en de Holocaust worden gejat, onvergelijkbare grootheden worden vergelijkbaar gemaakt. Je ziet de gedachte eronder liggen: zie je, Joden doen het zelf, dus wij hoeven ons niet schuldig meer te voelen. Maar daarvan willen velen zich niet bewust zijn. Het is het bewijs van de stelling: de wereld zal de Joden de Holocaust nooit vergeven. Intussen vecht de echte underdog tegen de bierkaai.