Dinsdag kwam defensie met een opvallend bericht. De Bergings- en Identificatiedienst van de Koninklijke Landmacht bleek na tachtig jaar de stoffelijke resten te hebben geïdentificeerd van een naamloos graf op het Nationaal Ereveld in Loenen. Het gaat om de Joodse verzetsman Bernard Luza, die in 1943 werd gefusilleerd door de nazi’s. Zo echoot de oorlog tachtig jaar na dato nog altijd na. De nabestaanden, voor wie Luza al die jaren vermist was, hebben eindelijk rust. Lang leve DNA-onderzoek.
Rust van heel andere aard is onze eeuwige grafrust. Lees in deze editie het hilarische relaas van Ronit Palache waarvoor wij bij uitzondering extra ruimte vrijmaakten. Tegelijkertijd is haar getuigenis ook diep tragisch. Natuurlijk is de Joodse teraardebestelling doordrenkt van halachische regels en traditie. Maar wil je als ongebonden Jood Joods begraven worden, dan betekende dat in dit geval dat het duurste stukje onroerend goed van Nederland moest worden aangekocht. Al heb je nooit gebruikgemaakt of gebruik willen maken van de andere diensten van de gemeenschap. Hier moest een ton betaald worden voor zo’n tweeënhalve vierkante meter. Reken maar uit. Zelfs in hartje Amsterdam komt een vierkantemeterprijs slechts incidenteel boven de 10 duizend euro uit.
Kan dat niet anders? Wel, zo’n vijftien jaar geleden al gingen er stemmen op voor een Joodse begraafplaats waarvoor je niet aangesloten hoefde te zijn bij een kerkgenootschap. Dat plan stierf toen een zachte dood. Toch iets om opnieuw over na te denken? Want tijden veranderen, leuk of niet. Volgende week mag u als NIW-lezer uw licht over die stelling laten schijnen.
Andere tijden worden ook zichtbaar als we het hebben over de kibboetsiem. Naar aanleiding van onze eerste aflevering in de serie over dit typisch Israëlische fenomeen, stelden wij de vraag of u terugverlangde naar de hoogtijdagen van de kibboets. De reacties stroomden binnen. Voor velen bleken de vrijwilligersmaanden een levensveranderende ervaring te zijn geweest. Prachtige nostalgische verhalen werden er verteld, het was moeilijk een keuze maken. Het is daarom vreemd dat de mogelijkheid vrijwilliger in zo’n gemeenschap te worden totaal in de vergetelheid is geraakt. Het kan namelijk nog steeds, merkten wij in ons rondje langs de kibboetsvelden waarover u binnenkort meer in het NIW leest. Je vraagt je vertwijfeld af: is Israël dan zo uit de mode geraakt?
Abonneer op het NIW
