Foto: Claudia Kamergorodski
Er zijn van die dagen waarop je je beter ver van sociale media kunt houden.Had ik dat dit weekeinde gedaan, was mij een nogal onverkwikkelijke discussie met schrijver en Volkskrant-voorpaginacolumnist Arnon Grunberg bespaard gebleven. Maar op zowel Facebook als Twitter attendeerden verschillende Joodse vrienden en volgers mij op zijn Voetnoot van 4 mei. Mijn abonnement op die krant heb ik natuurlijk al jaren geleden opgezegd, want ik ben nu eenmaal geen masochist.
Grunbergs Voetnoot heette ‘Herdenken’ en natuurlijk ging het daar helemaal niet over. Nee, de schrijver greep zijn column op deze beladen dag aan om de lezer nog eens het allang als nepnieuws ontmaskerde bericht dat 95 procent van de antisemitische incidenten in Duitsland uit extreemrechtse hoek komt door de strot te duwen. Voor wie dit heeft gemist: het is onzin, de Duitsers rekenen automatisch bijna alle gevallen van Jodenhaat aan extreemrechts toe. Grunberg wist dat natuurlijk best, maar een kruistocht is nu eenmaal een kruistocht en oh boy, is Arnon op kruistocht.
“Wie veinst dat antisemitisme een islamitisch probleem is, bezoedelt de herinnering aan de Holocaust,” schreef hij in zijn Voetnoot. En: “De Jood gebruiken om een ander mee te slaan, is klassiek antisemitisme.” Toen ik mij op Twitter verbaasde over deze uitspraken, kreeg ik onmiddellijk om de oren van de schrijver zelf. Ik misbruikte de Jood om mijn eigen haat te legitimeren en was dus een antisemiet. Erger nog: “De zes miljoen vermoorde Joden waren slachtoffer van witte, christelijke Europeanen,” wist Grunberg, om eraan toe te voegen: ‘mensen zoals u’.
Mensen zoals ik. Ga er maar aan staan. Wat maakt het dan nog uit dat ik weinig mensen ken die witter zijn dan Arnon Grunberg – qua huidskleur, qua denkwijze, qua alles eigenlijk. Of dat ik atheïst ben. En 25 jaar na de Shoa geboren. Nee, mensen zoals ik hebben zes miljoen Joden vermoord. Als Arnon Grunberg in al zijn New Yorkse celebrity-Joodsheid zegt dat het allemaal mijn schuld was, wie ben ik dan om daar aan te twijfelen?
Maar toch. Schreef hij niet zelf dat ‘de Jood’ gebruiken klassiek antisemitisme is? En deed hij dit niet zojuist bij mij? Sterker nog, heeft hij niet zijn hele columnistenschap lang de jaren dertig en de Holocaust gebruikt – ‘misbruikt’ volgens zijn eigen definitie – om het rechtspopulisme te bestrijden? En ben ik echt schuldig aan wat mijn medecontinenters een kwart eeuw voor mijn geboorte hebben aangericht, enkel omdat wij dezelfde huidskleur hebben? Als dat zo is, vindt Grunberg dan ook dat moslimbaby’s die in 2026 worden geboren verantwoordelijk zijn voor 9/11? Ik denk en hoop van niet, maar dat zou wel zo consequent zijn. Is Arnon Grunberg dan helemaal niet zo consequent, maar misschien een ietsepietsie, een heel klein beetje, slechts een snuifje hypocriet?
Dat vindt hij vast zelf niet, want zijn strijd – zo liet hij ook nog weten – is vooral gericht tegen de opvatting dat al het antisemitisme tegenwoordig van mohammedaanse makelij is. Maar er is letterlijk niemand die dat beweert. Op aarde. Wat mij opviel was de enorme bijval die de schrijver kreeg vanuit, laten we zeggen, ‘antizionistische’ hoek. Personen die normaal gesproken hun neus ophalen voor alles wat Joods is – ik noem Denk-Kamerlid Farid Azarkan en verschillende redacteuren van de antisemitische haatsite Krapuul. Collectief stonden zij te juichen bij Grunbergs redenering dat het aankaarten, laat staan het willen bestrijden, van islamitische Jodenhaat zelf antisemitisme is. Nogmaals, als het om rechtspopulisme gaat, doet de schrijver zelf al jaren niet anders. Het gaat Grunberg c.s. dan ook helemaal niet om antisemitisme, dat interesseert ze geen haar op hun toges, maar om de vraag of de Jodenhater wel het juiste profiel heeft. Lees: man, blank, rechts van het midden.
Dat Grunberg bereid is de Joden te offeren op het altaar van zijn politieke overtuigingen, aan hangjongeren, wannabe-jihadi’s en als Palestijnenvriend vermomde serieantisemieten, is voor wie hem met enige regelmaat leest allang geen verrassing meer. En dat hij daarvoor liegt en een verbluffende hypocrisie tentoonspreidt ook niet. Grunberg heeft de pathologie van de fellow traveller, de naam die men in de vorige eeuw gaf aan de rode meelopers die hun ogen sloten voor de misdaden van het communisme omdat zij (in het gunstigste geval) geloofden in een betere, linkse wereld. Lenin zelf had een andere, adequatere naam voor hen: useful idiots. Zeg nou zelf, kent u een nuttiger idioot dan Arnon Grunberg?
Abonneer op het NIW
