Maandagochtend. De week begint. ‘Israël annexeert 400 hectare grond op de Westelijke Jordaanoever’, kop op de website van de De Telegraaf. „Wel, G…” Ook ik mag niet vloeken, maar ‘besser gesund geschreit als krank geweint’, luidt een Duitse uitdrukking. En hoe moet je anders reageren op dit besluit? Welke hersendode ministers en beleidsmakers hebben dit bedacht? Welke hersendode pr-adviseurs hebben het laten doorgaan? Is er weleens een pr-adviseur die in de ministeriële burelen amok maakt en zegt: ‘Houd hiermee op, hier kunnen we niet tegenop werken’? Ik krijg de neiging de Israëlische ambassadeur te bellen en hem de huid vol te schelden. Als plaatsvervanger én vertegenwoordiger van een regering die mij tot wanhoop drijft. En met mij vele anderen. Moet dit echt? Kunnen jullie niets anders bedenken? Is het jullie ontgaan dat het merendeel van de Joden die Israël steunen als het oorlog voert en als het geen oorlog voert, niets van de nederzettingen moet hebben? Maar ik bel hem niet. Israëls regering luistert al jaren niet. Niet naar Israëli’s die tot compromis bereid zijn, niet naar Joden in de diaspora. En wat moet ik met het argument, dat de Israëlische ambassadeur mij namens zijn regering zal proberen te slijten: dat het een ‘straf’ is voor de moord op de drie jongens? Ga toch fietsen. Het is een opzichtig excuus voor landjepik. Anders kan ik het niet noemen. De desastreus verlopen Israëlisch-Gazaanse oorlog is net voorbij. De oorlog in de media is zo mogelijk nog desastreuzer verlopen, want door Israël totaal verloren. Als Islamitische Staat niet zo gruwelijk om zich heen zou moorden en niet zo’n gevaar zou zijn, zou Israëls nederlaag in het publieke domein nog groter zijn. Nu begint het Westen zijn naïviteit over moslimse ‘vrijheidsstrijders’ iets te verliezen. Daar heeft ook Hamas last van. Want daarzonder zou Hamas onverkort gesteund blijven door de oude, meestal linkse vrienden en bijna alle Europese politici; die beginnen nu hun positie enigszins te herwaarderen. Maar voor hoelang? En wat doet Israël? Het had ervoor kunnen kiezen om niks te doen. Maar nee: confiscatie van land en olijfgaarden van Palestijnen en plannen maken voor nieuwe nederzettingen. Dat is geen vredesbeleid. Dat is bezetting. Als ík het al haat, hoe moeten de Palestijnen er dan over denken?
Abonneer op het NIW
