Eerlijk gezegd moest ik een beetje gniffelen toen ik het artikel van 21 april in de NRC van de hand van Doortje Smithuijsen las.
Dat ging over de commotie rond het Anne Frank Huis, waar voormalig NIW-stagiair Barry Vingerling geen keppel mocht dragen. Heel toevallig had de Anne Frank Stichting vlak voordat het NIW-artikel uitkwam besloten dat het toch mocht, konden we in de NRC lezen. En feitelijk klopt dat, want op maandagmiddag stelde het NIW vragen aan de stichting over het keppelverbod, waarop op dinsdag antwoord kwam en wij publiceerden op woensdag. Dus inderdaad, vlak voordat wij met het artikel kwamen had stichting begrepen dat de shit storm zou losbarsten.
Daarop werd een dcp’tje, een damage control plan, in werking gezet. De verklaring: ‘Er had intern overleg met de Raad van Toezicht moeten plaatsvinden en dat duurde gewoon wat lang.’ Van de wat geïrriteerde reactie van rabbijn Ten Brink, lid van diezelfde Raad van Toezicht, was in het NRC-artikel geen spoor te bekennen. Terwijl de rabbijn het NIW toch klip-en-klaar had gemeld dat die zaak ‘toch al lang duidelijk was: in de publieke ruimte geen keppel, dat wist Barry ook.’ Die beslissing was al maanden eerder genomen. Enfin, die informatie werd door NRC effectief toegedekt, waarmee de voormalige kwaliteitskrant een ordinaire lippendienst bewees aan de Anne Frank Stichting. De wegen van deze krant zijn niet eens ondoorgrondelijk meer, ze staan vol in het licht. En wat betreft de Anne Frank Stichting zullen we maar zeggen: beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald?
Gelukkig was geen sprake van onder het tapijt schoffelarij bij de conferentie over opkomend antisemitisme in Europa in Florence. Een initiatief van de onvermoeibare Katharina von Schnurbein, coördinator antisemitismebestrijding van de EU. Hier werden harde noten gekraakt, bijvoorbeeld over het Zweedse regeringsbeleid ten aanzien van Israël en de laksheid in dat land in de aanpak van antisemitisme. Er was ruimte om alle vormen van antisemitisme te benoemen en aan de kaak te stellen. Dus de populariteit van extreemrechtse groeperingen in Oost-Europa maar ook de manier waarop antisemitisme steeds meer bon ton wordt in het maatschappelijk middenveld. Er was zelfs een sessie over antisemitisme onder moslims. Tot voorkort werd dat slechts nauwelijks of niet benoemd, maar nu mag het. Word je als Jood vrolijk van de ontwikkelingen? Nou, nee. Maar het is al heel wat dat de erkenning er eindelijk is. Laten we hopen dat tegenacties niet te laat zijn
Abonneer op het NIW
