Het is alweer een tijdje geleden dat een kledingstuk net zo’n mediastorm veroorzaakte als de jurk die Sara Netanyahu vorige week droeg tijdens de installatie van de 19e Knesset.
Hoewel een hoop mensen de mouwloze jurken van Michelle Obama ongepast vinden, is men het over het algemeen wel over één ding eens: die blote armen, die mogen er wezen. Sara Netanyahu kan niet op een dergelijke positieve twist in de kritiek op haar kledingkeuze rekenen. Netanyahu verscheen vorige week op de installatieceremonie in een jurk tot boven de knie van zwart kant met een band over de borst maar met doorschijnende armen, halspartij en buikgedeelte. Vooral het middendeel, dat met name in zittende positie een duidelijke ‘muffin top’, of in goed Nederlands: een zwemband, liet zien, kon op veel kritiek rekenen, hoewel het waarschijnlijk is dat het materiaal op dat punt niet werkelijk doorschijnend was, maar gevoerd met een huidkleurige stof. De overigens verder saaie ceremonie was nog niet afgelopen of bloggers en journalisten renden richting hun laptopjes om hun mening over de jurk te geven, en hun mening over de meningen van anderen. De populaire tv-show Erev Tov with Guy Pines wijdde er een minutendurend item aan en liet modecommentator Dorin Attias aan het woord die vond dat de rondborstige first lady er in de japon uitzag als een Michelinreclame en het vermoeden uitsprak dat haar styliste de zus van Stevie Wonder was. Verder noemde ze de jurk ‘goedkoop’ en ‘opzichtig’. Blogger Dvorit Shargal vroeg zich af wie in vredesnaam de stylist was die de jurk op haar geweten had. Dat blijkt ene Merav Yohanan te zijn, die later tegen Yediot Achronot zei: ‘achteraf had ik een andere jurk uitgekozen’. Een sterk staaltje van ‘met de kennis van nu’. Op Facebook deed vooral de suggestie de ronde dat Sara in het kader van ‘doppelgangerweek’ (
Weloverwogen
Niet alleen de entertainmentrubrieken besteedden aandacht aan de bijzondere kledingkeus van Sara. Ook serieuze media als JTA (‘Wie denkt ze wel dat ze is, Beyoncé bij de Superbowl?’) en Ha’aretz schreven pagina’s vol over het kledingstuk. Volgens sommigen was het gewaad, zo vlak voor het vormen van een nieuwe coalitie, bedoeld als duidelijke boodschap aan de ultraorthodoxe gemeenschap. De charediem namen inderdaad bij monde van de website Kikar Hasjabbat aanstoot. Mevrouw Netanyahu had de gelegenheid bezoedeld met een kledingstuk ‘dat wij om begrijpelijke redenen niet zullen omschrijven’. Netanyahu kreeg echter onverwacht bijval van Shas-voorman Aryeh Deri, die ontkende dat hij zich tijdens de ceremonie ongemakkelijk had gevoeld en zijn blik van Netanyahu’s middengedeelte had afgewend, zoals sommige kranten hadden geschreven. Op zijn Facebookpagina schreef hij dat hij de overdreven aandacht voor de outfit van de premiersvrouw ‘verachtelijk’ en ‘kleinzielig’ vond. Columnist Sjachar Atwan wist zeker dat de jurk geen bevlieging was, maar een weloverwogen keuze. Hij noemde het ‘geen jurk van dialoog, maar een monoloog kledingstuk dat een intimiderende boodschap van ongevoeligheid en blindheid uitzendt’ en vond het feit dat er op haar gezicht geen ongerustheid of ongemak te bespeuren viel nog het meest griezelige. Wat hij daar precies mee bedoelde is onduidelijk, maar positief was het vast niet.
Seksisme
Uiteraard waren er ook die kritiek op de kritiek hadden. Likoed-minister Limor Livnat beschuldigde de media van seksisme en zei dat het ‘treurig is dat op de dag dat een recordaantal vrouwen in de Knesset geïnstalleerd wordt, er mensen zijn die een vrouw op zo’n oppervlakkige manier bejegenen’ en dat ‘elke vrouw, ongeacht haar politieke kleur of persoonlijke kledingstijl, boos en beledigd zou moeten zijn door deze uiting van seksisme’. En dan waren er nog diegenen die vonden dat het er helemaal niet toe doet wat de vrouw van de minister-president draagt, omdat zij geen formele invloed heeft. Zo verscheen er een artikel onder de titel ‘Laat Sara Netanyahu met rust’, met als kernachtige slotzin: „Zij is niet de minister-president. Haar man is dat.” Literatuurcriticus Benny Ziffer vond juist dat Israëli’s een ‘first lady’ met vreselijke kledingsmaak zouden moeten verkiezen boven een die zich in de zedelijke dracht met bloempothoed van een religieuze vrouw zou vertonen. Want dat Sara een ‘fashion faux pas’ maakte, daar is iedereen het wel over eens.
Abonneer op het NIW
