Toen ik een tijdje geleden aan een serie columns begon over de positie van dierenwelzijn in het jodendom, kon ik niet bevroeden dat ergens halverwege de reeks voor het eerst scharrelkippen kosjer zouden worden geslacht en verkocht. Een mooie overwinning voor iedereen die graag kosjer vlees eet en tegelijkertijd om dierenwelzijn geeft.
Al moeten we niet te vroeg juichen. Slagerij Marcus verkocht de scharrelkippen, paradijselijk grootgebracht op een hoeve in de Belgische Ardennen, ter introductie voor nagenoeg dezelfde prijs als haar plofkippen. Bovendien waren die week alleen ingevroren plofkippen verkrijgbaar, de sjocheet had zich volledig gestort op het slachten van de vrije uitloopkippen. Het was dus niet moeilijk voor de klant om zich een dierenvriend te tonen. Pas als straks de scharrelkip fors duurder is (2 à 3 euro per kilo), zal blijken hoeveel klanten daadwerkelijk iets overhebben voor dierenwelzijn.
Toch wilde een handjevol klanten per se martelkip uit de diepvries. Het waren volgens de slager orthodoxe Joden. Ik ben er niet bij geweest en heb deze klanten dus niet kunnen vragen naar hun motivatie, maar heb wel een idee. Ik vermoed dat zij dierenwelzijn associëren met de belangenorganisaties die de kosjere slacht willen verbieden. Dierenvrienden als Marianne Thieme zijn onze vijanden en dus is elke vorm van empathie met dieren heulen met de vijand. Ik acht mijn lezers hoog, dus ik neem aan dat ik hier niet hoef uit te leggen hoe ridicuul die redenering is.
Alsof de duivel ermee speelde, kwam op de dag dat de eerste vijfhonderd scharrelkippen een kosjere dood vonden, het nieuws naar buiten dat in Israël dagelijks 30.000 kippen en ganzen worden mishandeld. De Israëlische televisie toonde gruwelijke folterscènes, stiekem opgenomen in een van de grootste rituele slachthuizen van het land. De beelden zijn misselijkmakend. Op weg naar de kipnuggets en schnitzels van Soglowek, zeg maar de Unox van Israël, wordt doodziek ogend pluimvee vervoerd in kleine roestige kooien en van grote hoogte op een lopende band gestort. Het fi lmpje laat zien hoe tientallen dieren blijven haken aan hun nekken, poten en vleugels. Hevig bloedende kalkoenen worden door medewerkers – óók vroom ogende rituele slachters – aan één vleugel of poot opgetild en weer op de band gesmeten. De publieke verontwaardiging was groot, maar opperrabbijn Lau trekt het hechsjer niet in: Soglowek blijft kosjer. Naar verluidt bezweek Lau onder de druk van ultraorthodoxe rabbijnen. De producten van Soglowek dragen het Badatz-keurmerk, uitgegeven door de felste antizionisten, die grof geld verdienen aan hun kosjerzegel. Rav Lau heeft gelijk. Dierenmishandeling mag niet van de Tora, maar staat los van de voedselwetten. Zolang een gekwalifi ceerde sjocheet op de voorgeschreven manier te werk gaat is een dier kosjer. Natuurlijk, van het slachten hoort zo’n kip zo weinig mogelijk te voelen. Het slachtmes moet vrij zijn van braampjes en karteltjes. Maar tot dat beslissende moment mag een kip gierende pijn lijden, het heeft althans geen effect op de kosjere status van het kippenvlees. Je zou bijna denken dat het samenvallen van de twee gebeurtenissen geen toeval is. Enige tevredenheid over de komst van de Nederlandse kosjere scharrelkip is op zijn plaats, maar de onthullingen in Israël maken duidelijk dat er nog een lange, lánge weg te gaan is.
Abonneer op het NIW
