Hoe breng je Israël tegenwoordig nog positief voor het voetlicht? Het nationale voetbalelftal had de aandacht even kunnen afleiden van de alom bekritiseerde nederzettingenpolitiek, maar het EK werd niet gehaald. Ook op dat andere internationale podium waar Israël vroeger nog weleens zijn beste beentje wist voor te zetten, werd een modderfiguur geslagen. Op het Eurovisiesongfestival maakte de Israëlische band Izabo zichzelf en zijn land volledig belachelijk en behaalde zowaar nóg minder punten dan onze eigen valse nep-Indiaan.
Auteur: Jigal Krant
Hoogste tijd dus voor een sterk staaltje onvervalste Israëlpromotie, moeten ze gedacht hebben op de Israëlische ambassade in Den Haag. Na ongetwijfeld lange en heftige brainstormsessies werd besloten om het culinaire journaille kennis te laten maken met Israëlische wijn. Een lumineus plan. Israel manifesteert zich tenslotte steeds nadrukkelijker als serieus wijnland. Samen met het magazine WineLife werd een exclusief diner georganiseerd in tweesterrenrestaurant Ron Blaauw. Acht topgerechten in combinatie met Israëlische wijnen moesten voor eens en altijd Israël als producent van topwijnen op de Nederlandse kaart zetten.
Het idee was beter dan de uitvoering. Met de opkomst was nochtans niets mis: de hoofdredacteuren van Delicious, Playboy en JFK, alsmede de schrijvers van de Wijnalmanak en de Supermarktwijngids wilden best eens kennismaken met Israëlische wijn. Maar de wijnkeuze was op zijn minst merkwaardig. Mooie wijnen werden afgewisseld met zonderlinge brouwsels van verdacht allooi. Zo volgde na de prijzige, maar bijzondere chardonnay van Domaine du Castel zomaar de merlot-argaman van Barkan, een rode wijn die voor 7,95 euro te koop is (niet doen!). Aangezien ik weet hoe die laatste wijn smaakt en omdat het begeleidende gerecht niet kosjer was, had ik mijn mond vrij om mijn tafelgenoten te vertellen over argaman, Israëls enige inheemse druif. Ontstaan in een laboratorium in de jaren 80, door de hittebestendige carignan en souzão te kruisen. Argaman moest voor wijnen zorgen met een mooie heldere kleur en kreeg zo zijn naam, bijbels Hebreeuws voor purper. Het hele land werd ermee bezaaid, maar het experiment mislukte faliekant. De wijnen hadden een aardig kleurtje. De smaak was helaas afschuwelijk.
De gasten aan tafel bleven beleefd en nipten uiterlijk onaangedaan van de wijnen. Maar als je zelfs een kidoesjwijn instuurt (gelukkig door de sommelier niet geserveerd), dan moet je als ambassade niet verwachten de harten te stelen van ervaren wijnschrijvers. Wat niet lukte met voetbal en muziek, lukte ook niet met wijn.
Toch werd ik ook twee keer aangenaam verrast door mij onbekende wijnen van kleine wijnhuizen. De eerste wijn van de avond was een witte van Tulip Winery. Toegankelijk en fris, maar door de ongebruikelijke blend van gewürztraminer en sauvignon blanc even hoog in zijn zuren als dik in zijn aroma’s. Een beetje vreemd, maar wel lekker. Verrassing van de avond was de zo mogelijk nog onorthodoxer samengestelde witte wijn van het wijnhuis Saslove. De mix van viognier, gewürztraminer en sauvignon blanc levert een vette, ietwat zoete wijn op, met mooie tropische aroma’s. Nog nergens te koop in Nederland, maar ook sommelier Vincent van Riet was onder de indruk. Zózeer dat Saslove binnenkort bij Ron Blaauw op de kaart staat.
Abonneer op het NIW
