Bij dezen beken ik dat ik in de regel de binnengekomen commentaren niet altijd lees/las. Reden: tijdgebrek. Maar af en toe doe ik dat dus stiekem wel en dan zie ik hoe juist het lezen van reacties heel goed en tijdbesparend kan zijn.
Goed, omdat het doel van mijn dagboeken niet uitsluitend voor mijzelf van (therapeutische?) waarde is. In plaats van achter de (rabbinale) geraniums te zitten, geef ik mijn tijd (hopelijk) een zinvolle invulling met het delen van gedachten en af en toe het doen van semipolitieke uitspraken waarmee ik meen mijn trouwe dagboekeniers richting te kunnen geven in een samenleving die steeds vaker de weg totaal kwijt is. Die richting baseer ik dan op de richting die Tora en Traditie mij/ons aangeeft. Maar los hiervan merk ik dat er tussen de reactieschrijvers een onderlinge verbondenheid ontstaat. Men gaat op elkaar reageren. En dat is sociaal en is goed.
Tijdbesparend, omdat er ook reacties binnenkomen die dusdanig boeiend zijn dat ik ze integraal kan overnemen en dus al snel met zo’n overname honderd woorden van mijn gewoonlijk duizend woorden tellende dagboek heb ingevuld.
En hier dan de overname van dit dagboek:
Ik raakte in gesprek met een collega van Turkse komaf. Superleuke vrouw. Spraken over o.a. Joden en hoeveel er in NL wonen. “Tja…weet niet” zei mijn collega.” Ik denk best veel…” Ik: “Doe eens een gok.” Zij:”4 miljoen?” Dit bericht ontving ik van een Joodse vrouw, academisch hooggeschoold, die in gesprek was met een even hooggeschoolde collega van Turkse afkomst, volledig geïntegreerd in onze Nederlandse samenleving. Als dit niveau al het verschil niet kan zien tussen één keer veertigduizend en honderd keer veertigduizend (vier miljoen!), wat mag ik dan verwachten van een laagopgeleide immigrant die nog niet eens onze Nederlandse taal machtig is en leeft in een maatschappij die dagelijks wordt gevoed met anti-Israëlische en anti-Joodse propaganda! Ik begrijp dat het inschatten lastig is en als mij gevraagd zou worden hoeveel medemensen met een islamitische achtergrond ons land telt, dan zou ook ik dat niet zo precies kunnen inschatten. Maar het verschil tussen één of honderd, gelijk tussen 40 duizend en 4 miljoen, kan ik absoluut wel herkennen. Wetend ook dat de totale populatie van ons land 17 miljoen betreft en dus de 4 miljoen Joden iets minder dan een kwart van onze bevolking omvatten. Met andere woorden (getallen): van iedere vier Nederlanders die ik ontmoet, de nieuwe Nederlanders meegerekend, zou één dan een Jood of Jodin moeten zijn. Forget it!
En zo leeft dus de onbekendheid over de Nederlandse Joden, hun omvang, hun wetten en gebruiken. En bij gebrek aan bekendheid kunnen de complottheorieën groeien en bloeien: en dat zien we helaas gebeuren. Ik ben daarom ook een bijna fanatiek voorstander van een totale boycot van Israëlische producten, maar dan wel echt totaal. En dus geen mobiele telefoontjes, computers, hoogwaardige technische en medische ontwikkelingen en vergeet niet de vele levensreddende medicijnen. Dat de samenleving dan als het ware teruggaat naar de middeleeuwen qua technisch niveau, is dan een onherroepelijk gevolg. Maar je mag wel iets over hebben om principieel het satanische Israël te boycotten, denk ik dan stilletjes… En zo gaat de demonisering van Israël en van Joden in het algemeen maar door. Het verschil tussen de staat Israël, de enige democratie in het Midden-Oosten, en een gewone Nederlandse Jood, is nauwelijks nog uit te leggen. En als de uitleg wel overkomt, dan nog wordt die uitleg weggehoond door onze uiterst betrouwbare nationale media, want antizionisme = antisemitisme, terwijl dat natuurlijk niet zo is.
Maar er zijn ook fakkels van hoop! Wellicht is het u opgevallen dat ik vorige week stiekem een dagboek heb overgeslagen. Dat heb ik geweten, want een van de reacties op dat (niet-verschenen) dagboek was een vraag van een kennelijk trouwe lezer, waar het in mijn arbeidsvoorwaarden stond dat ik recht heb op vakantie en dus het overslaan van een dagboek. Maar, om een lang verhaal kort te houden: ik heb een dagboek overgeslagen want Blouma en ik hadden een uitstapje gemaakt met onze kleinkinderen.
En terwijl volgens Blouma onze gps ons een omweg liet maken tussen Barneveld (waar Blouma een kledingzaak had verrijkt), en recreatiegebied Bussloo (waar we met de kleinkinderen zouden gaan barbecueën) gaf Blouma plotsklaps een gil en riep uit: een Israëlische vlag! Ik gestopt, teruggereden en waarlijk: langs de provinciale weg ter hoogte van Kootwijkerbroek, net buiten de bebouwde kom, wapperde bemoedigend en vredig de vlag van Israël. Wij het erf opgereden en troffen daar een boerenechtpaar dat ons van harte welkom heette: vrienden van Israël! Ze excuseerden zich dat door gebrek aan wind het wapperen van Israëls’ vlag enigszins tegenviel, maar verder stonden ze volledig achter Israël. Overigens vermoed ik dat mijn verbazing over de vlag even zo groot was als hun verbazing over de ontmoeting met een rabbijn die geheel onverwacht zich vertoont op hun boerenerf, als verschenen uit het niets. Ik weet zeker dat ze dit niet hadden kunnen dromen.
Aanstaande sjabbat begint de voorlezing uit de Tora (Deut. 7:12) met de volgende woorden: Als gij naar de lichtere geboden, die de mensen dikwijls met voeten treden, zult luisteren, dan zal de Eeuwige, uw G’d, voor u acht geven op het verbond en de genade, die Hij uw voorouders toegezworen heeft. Anders vertaald: heb oog juist voor de ogenschijnlijk minder belangrijke daden. Juist door de kleinigheidjes niet met voeten te treden, weet G’d zich gebonden om Zijn verbond in ere te houden. En dus, het moge dan zo zijn dat die Israëlische vlag in een voorgehucht van Kootwijkerbroek geen enkele voorpagina zal halen, het zijn juist de kleinigheidjes die van ongekend belang zijn en licht brengen waar de anti-Israël tendens volledig de media en de emoties overheersen en verduisteren. Ik zag het door die vlag weer helemaal zitten!
