Gaza-mediaregels

Nauwelijks hadden de ‘gelovigen’ op de Tempelberg ‘Bombardeer Tel Aviv’ gescandeerd of Hamas voldeed gewillig aan die wens en vuurde honderden raketten af op Israëlische burgers. Onder het applaus van sommige Palestijnse Jeruzalemmers, was het eerste doelwit van de islamisten dezelfde stad die zij beweerden te verdedigen en die zogenaamd hun heilige toekomstige hoofdstad is.

Daarmee veranderden de islamistische terroristen die Gaza beheersen een lokaal straatprotest in een nieuwe oorlog met Israël. Dus is het tijd deze tien punten tellende gids uit de mottenballen te halen. Hoe versla je op de juiste wijze het Israëlisch-Palestijnse conflict? Deze tien punten zijn behulpzaam voor zowel nieuwelingen als oude rotten in het vak die een opfrissingscursus nodig hebben:

1. Allereerst is het belangrijk te beseffen dat het niet jouw baan is verslag te doen van de feiten. In plaats daarvan is je rol als journalist meer die van de verteller van een beroemd verhaal, een fabel eigenlijk, waarvan de verhaallijn al behoorlijk bekend is bij het publiek omdat deze in een 2000 jaar lange gesproken en geschreven traditie past: “De Jood is een uniek kwaadaardig schepsel.” In de voor onze moderne tijd bijgewerkte versie betekent dit dat Israël neergezet dient te worden als een “koloniale, racistische Joodse etnostaat die niets liever doet dan Palestijnse baby’s vermoorden”.
   
2. Opdat dit bloedsprookje echt geloofd wordt, moet je chronologie en causaliteit omdraaien. Het kan nauwelijks overschat worden hoe cruciaal het is met de Israëlische reactie te beginnen en de Palestijnse raketaanvallen die daaraan vooraf gingen, ergens diep in de tekst te begraven. Onder geen beding mag de kop van het artikel de ware loop van de gebeurtenissen weergeven, anders zou de onschuldige lezer weleens kunnen concluderen dat Israël uit zelfverdediging handelt.
   
3. Gebruik altijd onovergankelijke werkwoorden of de lijdende vorm
   voor de Palestijnen en de actieve vorm voor Israël. Dus als Palestijnse terroristen Israël proberen te infiltreren of raketten afschieten, gebruik dan onopvallende zinnen als “Geweld breekt uit aan de grens met Gaza” of “Raketten afgeschoten op Israël”. Als Israël gedwongen is te reageren, zorg er dan voor dat iedereen precies weet wie de actie uitvoert en tegen wie. Dus schrijf zoiets als “Israël bombardeert Gaza”. Je wilt niet de indruk wekken dat Palestijnen een vrije keuze hebben of dat Israël die misschien niet heeft.
   
4. Een speciale opmerking aan fotografen en televisiejournalisten: vergeet alle ethische beginselen die normaal gesproken gelden bij oorlogsverslaggeving. Je opdrachtgevers verwachten een flink aantal bloedige close-ups van Palestijnse slachtoffers en je wilt hen niet te teleurstellen. Het is van groot belang dat de kijkers de bloedige beelden uit Gaza tegenover het opgeschoonde of nooit getoonde beeldmateriaal uit andere conflicten kunnen afzetten. Anders zouden zij wel eens kunnen gaan geloven dat oorlog niet alleen verschrikkelijk is wanneer Israël eraan meedoet.
   
5. Het is niet nodig verhalen, bronnen of beelden zorgvuldig te checken zoals je misschien tijdens je journalistieke opleiding hebt geleerd. Als een Israëlische autobestuurder wordt bekogeld, de macht over het stuur verliest en bijna wordt gelyncht, is er niets mis mee onmiddellijk tot de (onjuiste) conclusie te komen dat hij probeerde Palestijnen te scheppen. Beelden van verwoestingen uit bijvoorbeeld Syrië presenteren alsof zij uit Gaza komen? Gewoon doen. Vergeet niet dat zelfs volkomen verzonnen verhalen uiteindelijk de ‘meta-waarheid’ vertellen (zie punt 1).
   
6. Geef nooit kritische context waardoor je publiek Israëlische acties zou kunnen begrijpen. Dus vermeld niet dat Israël zich al in 2005 volledig uit Gaza terugtrok (waarbij zelfs de doden uit de begraafplaatsen werden geëvacueerd), dat het Palmer-rapport van de VN concludeerde dat Israëls blokkade een wettige daad van zelfverdediging is, of dat Israël de Gazanen zelfs tijdens het conflict voorziet van voedsel, elektriciteit en energie, enz.
   
7. Meldingen over Palestijnse slachtoffers die van het door Hamas gerunde ministerie van Gezondheid in Gaza afkomstig zijn, moeten als onweerlegbare feiten gebracht worden – alsof zij door een betrouwbare democratische regering verstrekt zouden zijn. Bewaar al je argwaan voor de Joodse staat. Het is ook van groot belang alle Palestijnse verliezen aan Israëlische operaties toe te schrijven en al het bewijs te negeren dat velen van hen veroorzaakt zijn door Hamasraketten die in Gaza zijn neergekomen.
   
8. Behandel dit conflict als een voetbalwedstrijd: de kant met de hoogste score (qua slachtoffers) wint en wordt dus automatisch als moreel superieur en als de partij die onrecht wordt aangedaan beschouwd. Het maakt niet uit wie er begonnen is, de cijfers opgeblazen zijn, de doden voornamelijk terroristen waren, Hamas Palestijnse burgers als menselijke schilden gebruikt of dat de Israëli’s hun uiterste best doen niet alleen hun eigen maar ook de Palestijnse bevolking te beschermen. Elke afwijking van dit beproefde narratief kan je alleen maar in de problemen brengen met je opdrachtgevers.
   
9. Het is nooit te vroeg om het woord ‘disproportioneel’ rond te strooien wanneer het om Israëlische militaire acties gaat, en om elk Palestijnse slachtoffer te behandelen als bewijs van Israëlische ‘oorlogsmisdaden’. Laat je vooral niet tegenhouden door irrelevante details, zoals het feit dat je geen internationaal jurist bent en dat proportionaliteit een uiterst ingewikkeld juridisch vraagstuk is, waarvoor diepgaande militaire kennis en toegang tot exacte informatie aan beide zijden van het conflict nodig is – iets dat jij onmogelijk kunt hebben.
   
10. Om het narratief van zogenaamde Israëlische oorlogsmisdaden  overtuigender te kunnen bepleiten, is het noodzakelijk de volgende zaken te negeren of tenminste te bagatelliseren: a) bewijs dat Hamas zijn eigen burgers als menselijke schilden gebruikt, en b) ongekende Israëlische pogingen burgerslachtoffers te voorkomen, zoals Palestijnen die op hun mobiele telefoon worden gebeld om hen te waarschuwen voor naderende aanvallen. Wat je ook doet, vergelijk nooit deze Israëlische manier van opereren met die van andere westerse legers die verwikkeld zijn in oorlogsvoering in dichtbevolkte stedelijke gebieden tegen terreurbewegingen. Doe je dat toch, riskeer je namelijk aan het licht te brengen dat de Israëlische pogingen de vijandelijke burgerbevolking te beschermen even groot of zelfs groter zijn dan die van de NAVO.

Als je deze tien geboden maar nauwgezet volgt en combineert met niet-aflatende berichtgeving, zullen mensen uiteindelijk tot de beoogde conclusie komen: wat de ware aard is van de Joodse staat en de Joden in diaspora die deze ondersteunen.

Foto: Abed Rahim Khatib/Flash90

Daniel Schwammenthal is directeur van het Transatlantic Institute van de American Jewish Comittee (AJC). Dit artikel verscheen eerder op NewEurope.eu