Vraag: wat doe je als omroep wanneer je een opdracht geeft voor het filmen van een documentaire over antisemitisme en de makers komen met een werk dat laat zien wat u als oplettend NIW-lezer natuurlijk allang weet: dat Jodenhaat een spectaculaire comeback heeft gemaakt en niet alleen wijdverbreid is onder extreem-rechts, maar ook en vooral onder christelijke ngo’s, extreem-links (met vertakkingen naar ‘keurig’ parlementair links), en islamitische immigrantengemeenschappen?
Antwoord: heel simpel, je weigert de documentaire in kwestie uit te zenden.
Dat is precies wat de Frans-Duitse zender Arte deed met het 90 minuten lange Auserwählt und ausgegrenzt – Der Hass auf Juden in Europa. Iedereen komt erin aan bod. Mahmoud Abbas, die ongestoord in het Europese parlement kan beweren dat Joden het Palestijnse drinkwater vergiftigen – een speech die door de sociaaldemocratische EP-voorzitter en kandidaat-bondskanselier Martin Schultz als ‘inspirerend’ werd omschreven. BDS’ers die de Joden omschrijven in termen die zo uit nazikrant Der Stürmer hadden kunnen komen. En islamitische immigranten die in Franse voorsteden actief op Jodenjacht gaan.
Daarnaast bestaat natuurlijk ook nog de oude Jodenhaat van protestanten (BDS-organisaties binnen de PKN) en katholieken (riep daar iemand Rights Forum?), neonazistische skinheads en Oost-Europese neofascistische politici. Waarschijnlijk hadden de Arte-producers gehoopt op aandacht voor uitsluitend deze twee laatste categorieën, want dat het gevaarlijkste antisemitisme tegenwoordig op links en bij Europeanen met een migratieachtergrond zit, is niet iets dat progressieve programmamakers graag horen – laat staan dat zij het wereldkundig maken aan hun kijkbuiskinderen.
Dus liet Arte weten geen interesse te hebben in het uitzenden van de 90 minuten grotemensenhaat, de documentaire zou gravierend afwijken van het ‘van te voren afgesproken concept’. Wat dat concept dan wel had moeten zijn? In ieder geval geen Goebelliaans schreeuwende islamrappers met onthoofdingsdromen, geen roomblanke BDS-haathippies die naar De Protocollen van de Wijzen van Zion verwijzen, en geen zich progressief noemende politici die uit klassiek antisemitische of Faustiaans-opportunistische stembusmotieven (ik weet niet welke van deze twee alternatieven ik verwerpelijker vind) Israël als de Grote Satan behandelen.
Orwell
Ook de publieke omroep WDR worstelt al weken met de vraag: wel of niet uitzenden, dus was het nota bene riooltabloid Bild dat dinsdag de documentaire 24 uur lang gratis aanbood. De perfecte storm aan Jodenhaat die van het scherm af spatte was genoeg om zelfs de hardste cynicus misselijk te maken. Na het kijken moest ik aan Orwell denken. Links en extreem-rechts lijken als het om antisemitisme gaat nauwelijks nog van elkaar te scheiden: “Zij keken van varken naar man, en van man naar varken; maar het was onmogelijk te zeggen wie welke was.” Bij voorbaat mijn excuses aan de gematigde varkens.
Links en extreemrechts lijken als het om antisemitisme gaat nog nauwelijks van elkaar te scheiden
Heel eerlijk? Ik geloof dat ik de nieuwe antisemieten in Duitsland nog meer veracht dan de oude. De nazi’s staken hun mening tenminste niet onder stoelen of banken en zonden hún documentaires open en bloot uit. Nu wordt Jodenhaat verpakt als antizionisme en vinden de intersectionelen dat je het massale (en dankzij onze Wir schaffen das-mentaliteit steeds massalere) mohammedaanse antisemitisme niet mag benoemen. De strijd tegen Jodenhaat mag immers niet gebruikt worden als islamofobe stok om moslims mee te slaan, nietwaar?
Wel, ik ben het zat de andere kant op te kijken terwijl BDS’ers steeds meer de linkse partijen in ook ons parlement infiltreren met hun nauwelijks gemaskeerde Jodenhaat. Ik ben het zat te ontkennen dat Arabische migranten en – ja, ook ja! – vluchtelingen een nieuw antisemitisme hebben meegebracht dat in zijn openheid en gewelddadigheid sinds 1945 niet meer in Europa te zien was. En ik ben het nu al zat dat na afloop, als de laatste Europese Jood naar Israël of de VS is gevlucht, elke liever blô Jan dan dô Jan-politicus en -activist goed blijkt te zijn geweest na de oorlog. Het wordt eens tijd goed te zijn tíjdens de oorlog. Of beter nog: ervóór.
De documentaire Auserwählt und ausgegrenzt is te vinden op YouTube: https://youtu.be/mEQ5MNGz2I4
Abonneer op het NIW
