Ondanks de razendsnelle toename van antisemitisme, die uit onderzoek na onderzoek blijkt, lijken er nergens meer antisemieten te zijn. Antivaxxers in Forum voor Democratie-kringen die met Jodensterren rondlopen, zijn dat naar eigen zeggen niet omdat zij Israël steunen. Extreemlinkse studenten die universiteiten bezetten en met hun oproep tot ‘intifada’ aanzetten tot de moord op Joden, zijn ook al niet antisemitisch, want hun ‘kritiek’ richt zich zogenaamd op Israël en sowieso kunnen zij als ‘antiracisten’ naar eigen zeggen geen antisemieten zijn.
Dat Joden vermoord mogen worden vanwege vermeende misdaden die Israël zou plegen tegen Palestijnen in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever, is ook in islamitische kringen een veelgebruikt argument. Bij hen voegde zich deze week Kais Saied, de president van het in naam seculiere Tunesië. Volgens Saied mag de aanslag op de synagoge in Djerba van 9 mei jongstleden niet als antisemitisch beschouwd worden. Bij de aanslag doodde een islamitische terrorist drie bewakers en twee Joodse bezoekers van de historische El Ghriba-synagoge (zie foto hierboven).
Na een vergadering met zijn premier en andere leden van de Tunesische regering bespotte Saied hen ‘die spreken over antisemitisme in de 21e eeuw’. Volgens de president gebeurt dit slechts ‘om tweedracht te zaaien’ binnen zijn samenleving. Naar wie daarachter zou zitten laat het zich gemakkelijk raden. Volgens Saied kan er in Tunesië geen antisemitisme zijn om dat Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog naar zijn land zouden zijn gevlucht om aan de nazi’s te ontsnappen. Tunesië zou de Joden toen veilig onderdak geboden hebben.
Dit is een sterk staaltje geschiedvervalsing van de president. Volgens herdenkingscentrum Yad Vashem was niet de liefde voor de Joden van de Tunesiërs de reden dat de Holocaust grotendeels aan het land voorbij ging, maar het feit dat de Duitsers Tunesië slechts korte tijd bezetten (zes maanden in 1942 en 1943) en vanwege de militaire situatie niet de kans kregen de Joodse bevolking te vernietigen. In 1948 waren er nog meer dan honderdduizend Tunesische Joden, nu is dat aantal onder de duizend gedaald – een fenomeen dat we zien in vrijwel alle Arabische landen en dat in brede kringen als een van de effectiefste etnische zuiveringen in de geschiedenis wordt beschouwd.
‘Valse beschuldigingen’
Maar volgens president Saied zijn zelfs aanslagen op synagogen buiten Israël geen voorbeeld van antisemitisme vanwege de manier waarop Israël de Palestijnen zou behandelen. Ook dat is opvallend: het aanrekenen van Israëlisch regeringsbeleid aan Joden buiten die staat is een schoolvoorbeeld van antisemitisme volgens de in Europa en de VS aanvaarde definitie van de International Holocaust Remembrance Alliance. Toch zegt Saied: “Zij aarzelen niet valse beschuldigingen van antisemitisme te uiten, terwijl zij Oost-Indisch doof zijn voor het lot van de Palestijnen.”
Het zijn opvallende uitspraken van een president die in een vorig leven nota bene hoogleraar constitutioneel recht was. Toch is dit alles minder opvallend wanneer wordt bedacht dat Saied aan de macht kwam dankzij steun van de islamistische partij Ennahda. In 2021 pleegde Saied een staatsgreep door de zittende premier en zijn regering te ontslaan. Sindsdien regeert Saied per decreet, heeft hij een einde gemaakt aan onafhankelijke rechtspraak en is er de facto geen sprake meer van democratie in Tunesië. En dat, zo leert de geschiedenis, is nooit goed voor de lokale Joodse gemeenschap.
Abonneer op het NIW
