Het geultje in onze bovenlip wordt verklaard in een midrasj. De engel Laila toont het nog ongeboren kind de geschiedenis van de mensheid, van het paradijs tot het einde der tijden, en geeft het daarna een tikje met een zilveren hamertje op de bovenlip waardoor het alles vergeet.
Column: Marcel MöringDat lijkt me een goed idee. Iedereen een tik met een zilveren hamertje. Vergeten is per slot van rekening net zo heilzaam als herinneren, zei de oude Freud. Soms wordt er te veel vergeten. Een week of twee geleden verklaarde Carolien Roelants in de NRC de strijd tussen Israël en Hamas. Omdat zelfs de NRC de lezer tegenwoordig beschouwt als een 14-jarige mavo-scholier uit Appelscha, gaat zoiets in de vorm van vragen. Hurkt u even mee?
Wat is Palestina en wat is Israël? ‘De naam Palestina werd al gebruikt in de Griekse en Romeinse oudheid.’
Dat is inderdaad een soort antwoord. Ook al weet je dan niet wiens antwoord en waarom. Om te zwijgen over wat er voor de Griekse en Romeinse oudheid gebeurde. Of was er toen nog niets? (Hint: de koninkrijken Juda en Israël.) Vervolgens springen we naar het begin van de 20e eeuw. Er wonen dan ‘80 procent moslims en de rest christenen en Joden’.
Wat er tussentijds is gebeurd, is te ingewikkeld voor de lezertjes van NRC Handelsblad. Die hebben al zoveel aan hun hoofd, met die dikke weekendbijlage waaruit ze moeten leren hoe je quinoa moet koken en welke dikke auto het beste is en waarom je geen spullen van Ikea mag kopen.
Dan: vervolging en vervelende Duitsers en instroom van Joden en voor je het weet is het 1948 en verdelen de Verenigde Naties het gebied in een Arabische en een Joodse staat. Daarna: oorlog, gedoe, VN erkent Palestijnse staat, en opeens is het zomaar 4 augustus 2014 en schrijft Carolien Roelants hoe het allemaal in elkaar zit.
Als het gaat om Israël is het voor iedereen elke dag Grote Vergeetdag. De NRC weet niet meer dat er voor de Griekse en Romeinse oudheid ook nog zoiets als een Joodse oudheid bestond. De Israëlische regering vergeet dat geen enkel land, zeker niet in het Midden-Oosten, uit één bevolkingsgroep bestaat en dat er op de een of andere manier samengeleefd moet worden. Tijdens protestmarsen vergeet bijna iedereen dat Israël iets anders is dan ‘de Joden’ en islamitische migrantenkinderen vergeten dat meer geloofsgenoten worden uitgemoord door hun eigen geloofsgenoten dan door het Israëlische leger.
‘Ik word er heel somber van,’ zegt mijn goede vriendin Ariëlla. ‘Maar dan zeg jij natuurlijk weer: Niets nieuws.’
Dat zeg ik, ja, maar ik weet ook wel dat ik steeds meer begin te lijken op die man uit de mop over twee oude Joodse emigranten in Canada. Ze zitten op een bankje in het park, de ene heeft een krant en de ander vraagt wat hij leest. ‘Niets bijzonder,’ zegt de eerste. ‘En wat lees je nu?’ De eerste zucht. ‘De coach van het Canadese bobsleeteam is ontslagen. Dat lees ik!’ De ander denkt even na en zegt dan: ‘Is dat goed of slecht voor ons?’
Sommigen vergeten niet wat ze zouden willen vergeten, anderen vergeten juist wat ze moeten weten. En weer anderen hopen dat het aanblijven van de coach van het Canadese bobsleeteam goed voor ons is.
Abonneer op het NIW
